aşkın sabreymeye vakti vardı

akşam çocuk geldi ayin öncesi konuştuk. tamamdır dedi yarın okul çıkışı dershanenin kapısında ol seni görmek istiyor dedi. ertesi gün okul çıkışını iple bekliyorum. giyinip kuşanmışım. içimdeki heyecan dışarı çıksa caddelerin parke taşlarını sökerdi.
ve zaman geldi, okul dağıldı. kapıda beklemeye başladım. ama o kadar garip geldi ki bana bu duygu. kendimi mal gibi hissetmeye başladım. böyle şey mi olur dedim bakkaldan domates alır gibi insan bir buluşma ayarlar en azından. derken kız geldi ve geçti benim tarafıma bile bakmadı. bakmadığına hem üzüldüm hem sevindim. aslında dershanenin kapısı caddeye çıkan bir sokağın içindeydi. ben sokağın başında bekleyeceğime pgibolojikmen dershanenin kapısında beklemiştim o yüzden bakmamış olabilirdi ya da beni görmüş tanımış ve gereğinden fazla bakmak istememiştir.

recep abinin dediği gibi insanın aklına herşey geliyor.

dinleyen varsa yazsın da devam edeyim

eğer herkes uyuduysa yarın devam edeyim

devam eet panpa ben dinliyodum

dinlemedeyim moruk

bu şekilde bir yere varamayacağımı anlayıp kendim halletmeye karar vermiştim. çünkü benim istediğim kadar hiç kimse isteyemezdi. çünkü ben kendime istiyordum onlar bana benim istediğim kadar isteyemezdi. bu çok doğal bir şeydi. kendim halledeceğime karar verdim ama nasıl halledecektim. bir şekilde onu tenha bir yerde ya da bir zamanda görüp konuşmam gerekiyordu. sonunda nasıl yapacağıma karar verdim

rizörv

bir sabah saat altıda uyanıp lisenin yanına gittim. amacım onu sabahın köründe görmek. ve onunla o şekilde konuşmaktı. hem kimse olmazdı etrafta hem de sabah sabah ilk gördüğü kişi ben olacaktım.
ama çok erken gelmiştim. uykusuzdum da. bekledikçe sıkılmaya başladım. etrafta kimseler yoktu. bu benim işime geliyordu. caddede in cin top oynuyordu. ve kız kapıdan çıkıp bana doğru geldi. tam cadde müsait kimseler yok diye düşünürken. sanki bütün şehir anlaşmış aynı anda o caddeye varacakmış gibi oldu. neye uğradığımı şaşırdım. kimseye belli ettirmeden arkamı dönüp gittim.

suya düşmüştü bütün planım. anlamıyorum ki kendimi. kimden çekiniyordum. kim ne diyecekti. hem ne derlerse de bana ne. neden bu kadar takıntılıydım hiç anlamıyorum.

bu durumun bana verdiği öfkeyle gündüz gözüyle kızla konuşmak için hazırlandım. öğlen arası inip çıkmalarını bekledim. kız geldi yanında 5-6 tane kız var gidip hepsinin ortasında kız "biraz konuşabilir miyiz?" dedim.
kız : ben mi? (şaşırmış gözlerle kekeledi)
ben : evet sen (başka kim olacak amk beynimi gibtin)
kız : şimdi mi? (herkesin ortasında mı diyor gözleriyle)
ben: ne fark eder şimdi yada başka zaman ama konuşalım.
kız: benim şimdi işim var sonra (yüzü kızarmıştı kızın görüyordum)

ama o kadar güzel ve masum bir yüzü vardı ki. o konuşurken ben acı çekiyordum. tamam deyip uzaklaştım. aslında takıntılarımda haklıydım. çünkü artık herkes beni parmağıyla işaret edecekti. sanki kimse yapmıyor da bi ben yapıyorum amk. sanırım benim tek farkım. o kadar güzel bir kızın peşinden koşmaktı.

neden kimse soru sormuyor amk çok mu gerçekçi anlatıyorum da kimse yalanlamıyor

arada birileri soru sorsa fena olmazdı hani

lan utangacım diyorsun satanist oldum mürit yönetiyorum diyorsun yalanını gibeyim amk atayizi ya

not: şakirt değilim

çayımı demledm 3 e kadr yazmassan giberm

@50 utangaçlığım o zamana kadar geçmişti aslında oraya değinmedim ama lise yıllarında benim ablam yaşadığı şehirden bizim şehre döndü. ve uraya yerleşti. hayat dolu bir kadındır. kızı da aynı onun gibi. bunlar beni çok severdi sürekli eve çağırırlardı. ben o zaman da utangaç biriydim. insan ablasından bile utanırmı amk. öyleydim ben. bunlar benimle muhabbet ede ede bei şımarta şımarta lisede yeni yeni kendime geldim. çocukluğumu lise yıllarımda yaşadım. hayatımda anneme şaka yapmaya bile çekinen ben. annemin yanağını öpüyordum lan. bu o kadar değşik bir duyguydu ki.

ben hiç şımartılamıştım. o yüzden hep çekingen davranıyordum. ama ablamın beni şımartmasıyla 17li yaşlardan sonra çocukluğumu yaşadım. babamla şakalaşmayı öğrendim. ailede söz sahibi olmayı öğrendim. iletişimim güçlendi.

zaman hızla akıyordu. öss yaklaşıyor ve okul bitiyordu. eğer okul bitene kadar bir şey yapamazsam onu yaz boyunca görmeyebilirdim. çünkü öyle bir yerki yaşadığım yer. güzel kızlar evden dışarı adım atamaz. sanki yicez amk. altın gibi saklarlar kızlarını.
gidip konuşmuştum beni görmüştü. niyetimi anlamıştı. ama bi kişi daha vardı onun aklında. hani müritlerimden ilki mesajımı iletmişti ya biri sana aşık olmuş diye. onun dışında diğer arkadaşım da söylemişti ama kız beni daha görmemişti. yani kim olduğunu bilmiyordu onun da. oysa anlasa üçünün de aynı kişi olduğunu belki evet diyecekti hemen. belkide bir fırsat bulabilse yine de evet diyecekti.

hadi amk hızlı yaz

her gün bizim sınıfın balkonunda onun geçmesini beklerdim gelirdi. ona bakardım geçene kadar. geçtiğinde ben terasa koşardım. teras dershanenin kantiniydi bizim sınıfın bir üst katıydı. terasta tekrar onu izlerdim. o kapıya gider zile basar duvara yaslanır benim olduğum tarafa bakardı. her günüm böyle geçerken aklıma bir fikir gelmişti.
çok çocuksuydu ama fikirdi sonuçta
iki tane deneme sınavı kitapçığı aldım. her bir kitaba yarım kalp çizdim. ve tükenmez kalemle olabildiğince kararttım.

kız yine geldi kapıya vardı zile bastı ve duvara yaslandı. ben de bu kitapçıkları kaldırdım. ve havada birleştirdim. karşıdan bir kalp görünümündeydi. bunu kimseden çekinmeden dershanenin terasından yaptım.
kız bir tepki vermedi ama ben de bir tepki beklemiyordum belki de. çünkü o an sadece kendimi ifade etmek istemiştim.

ve araya yaz tatili girdi ben ona hala kendimi ifade edememiştim. yaz attili boyunca yaşadıklarımı anlatmak üzere yarın gece görüşürüz ben şimdi brakıyorum. işleri toparlayıp shifti devretmeye hazır hale getireceğim.

dinlediğiniz için çok teşekür ederim sayenizde o hisleri tekrer tekrar yaşıyorum.

şimdilik esen kalın

reserved

rezerved panpa okurum sonra

devam et panpa dinlemedeyim

rezerved