aşklarım piçliğim monte kristo hayatım

hadi hayırlı olur inşallaaaah

http://inciswf.com/1297463363.swf

yorum yapın sessiz bırakmayın beni.
başlıyorum.

rizöörvv

bir defa edmond dantes yazarsan seni giberim çocuk!
anlat dinliyoruz

nickimden de anlaşılacagı üzere fakir 1 aileden geliyorum. cocuklugum yoklukla geçti. zor , çok zor günlerdi. en büyük çocugum. babam kapıcıydı. annem bi ara gündeliğe gitmeye baslamıştı ama genel olarak ev hanımı diyebiliriz. ilkokul ve ortaokul yıllarım pek parlak geçmemişti. derslerim o kadar da iyi değildi. kardeşlerimle yaşlarımız birbirine yakındı. beraber gider gelirdik okula. annem babam okumamızı cok önemserdi. o zamanlar ben de para kazanayım, çalışayım vs diyor ,onları anlamıyordum. şimdi anlıyorum. ama hayatın anlamı dogru şeyi dogru zamanda yapmaktır. artık hiç 1 anlamı yok. neyse. arkadaşlarımı hatırlıyorum. iyi cocuklardı. hepsinin maddi durumları bizi katlardı. ama hiç ezmediler beni. daha o zamandan adam gibi adam oldukları belliydi. öyle beleşçi, yalaka bi çocuk da degildim. kendi işimde gücümdeydim kimseye karışmazdım.ve kimsenin de bana karışmamasını umardım...

zira genel olarak da öyle oldu. babam fen lisesine girmemi çok isterdi. cocuklugumdan beri bana hep doktor olacaksın sen derdi. ben makinist olmak isterdim ama bunu sadece 1 kere dile getirebildim. babam hayatta en deger verdiğim kişiydi. ona hep anlatılamaz derecede 1 saygı duydum. gercekten benim kahramanımdı o. fen lisesine girmek benim için imkansızdı. ama elimden geleni yapacaktım. ne için mi? babam keşke fen lisesini kazansan oğlum dediği için. babamın her istegi benim için kayıtsız-şartsız 1 emirdi. makinist olmayı her şeyden çok istememe ragmen 1 daha bahsetmeyecektim asla. neden mi ? babam sen doktor olacaksın dediği için. olabilecek miydim peki? belki hayır. ama elimden gelenin en iyisini yapacaktım. filmlerde görürdüm fakir ailelerdeki saygısız çocukları. paso sömürürlerdi ailelerini, üzerlerdi anne babalarını. asla oyle olmadık. annem de babam da o açıdan cok şanslı insanlardı. çünkü çocukları gercekten adam lardı.

cocuklugumda hatırladıgım diğer şey annemin hastalıgıydı. sürekli başı ağrırdı. 24 saat. hastalıgı neydi bilmezdik. çünkü nedense 1 türlü gitmezdi doktora. oyle inat edip gitmiyorum şeklinde değil. ama 1 türlü fırsat olmazdı, denk gelmezdi ,1 ara gecerdi sonra yine başlardı vs vs.babamla aram hiç 1 zaman cok iyi olamadı. birbirimizi sevme konusunda hiç 1 problemimiz yoktu. ama asla samimi olamadık. aramızda hep 1 bürokrasi rüzgarı eserdi. babama hayatım boyunca nasılsın diye soramadım. nasılsın ya nasılsın. her gün kaç kişiye sordugumuz basit, klagib, lüzumsuz o aptal soru. benim için o kadar önemli 1 soruydu ki o soru. farkındaydım da asla soramamış oldugumun. arada niyeti bozup gidip babamın hilini hatrını soriyim diyordum kendime. ama yok işte. olmuyordu 1 kere. o bana sorardı. arada konuşurduk. ama ben o hapşurdugunda bile hiç çok yasa diyemedim. bu kardeşlerim için de geçerli.

reserve bakalım

lise yıllarıma kadar hiç sevgilim olmadı. maddi sıkıntılardan, aile yapımızdan veya benim kendime olan yetersiz gücenimden dolayı değil.o zamanlar arkadaşlarım arasında hiçbirimizin sevgilisi yoktu. aklımız ermezdi işte. hep oyunlar oynardık ama hiç o gözle bakmazdık birbirimize. güzel günlerdi. şimdiki ilkokullular bile ilginç ilginç şeyler yapıyor. neyse . cocukluk yıllarım genel olarak böyleydi. aklıma geldikçe arada anektod olarak yazarım.

çok çalıştım beyler. gerçekten çok çalıştım. yani kendimi aştım. ayda yılda 1 deneme olurduk. onlarda da pek iyi yapamazdım.ama derslerimin düzeldiğini bariz şekilde hissedebiliyordum. ve sonunda fen lisesini kazandım. benim için 1 mucizeydi bu. anlatılamaz 1 duyguydu. kendimi alman general von choltitz gibi hissediyordum. führerimin verdiği emri harikulade biçimde yerine getirmiş, alnı ak, başı dik. babamın mutlulugu gözlerinden okunuyordu. anneminki de öyle. akdenizde 1 şehre taşınacaktık. artık yepyeni 1 hayat başlıyordu ben ve ailem için. adeta kaderimizi değiştirmiştim.

dünyanın en güzel şehri istanbuldan taşınıyorduk. o yaz cok heyecanlıve hızlı geçti bizler için. arkadaşlarımı cok özleyecektim. içim kıpır kıpırdı. toplandık ve yola cıktık. artık hiç 1 şey eskisi gibi olmayacaktı. 14 yaşında saf, içine kapanık, çirkin ve ürkek biçimde ayrıldıgım şehrime ancak yıllar yıllar sonra geri dönebilecektim. bu hayatımın ilk dramatik anıydı. bugün gibi hatırlıyorum. kahverengi 1 gömlek vardıı üzerimde. ön tarafı gözyaşlarımdan sırıl sıklam olmuştu. sadece istanbuldan, arkadaşlarımdan ayrıldıgım için değildi gözyaşlarım. kendimi ve ailemi çok güçsüz hissettiğimdendi. cok zavallı, çok acınası. tutunmaya calışıyorduk işte hayata. ama neden biz? neden ben de diğerleri gibi çocuklugumu doyasıya yaşayamıyordum? neden hiç şımartılmadık? neden hep oldugumuzdan 10 yaş büyük gibi davranmak zorundaydık?

2 yorum atın da biz de şenlenek beyler (:

anlat panpa ben dinliyom

tamam. neyse devam edeyim. de ses verin ya. irtabatta olalım

anlat moruk ben dinliyom seni

1 apartman dairesi kiraladık. neredeyse deniz manzarası var. yeni komşular.. yeni insanlar, hayatlar,ilişkiler, sorunlar..kardeşlerim de yeni okullarına yazıldılar. bu kısımları hızlı geçiyorum. lise hayatımı da hızlı geçeceğim. asıl hikaye üni 1 le beraber başlıyor.
lise hayatım ilkokula göre daha güzeldi. iyi derecede ingilizce öğrendim bulundugumuz yerin turistik olmasından kaynaklı. tabi kendi çabam da vardı. belediyenin bedava 1 kursuna bile gitmiştim. genel olarak lise hayatım basketbol oynayarak geçti. half life ve pes cok meşurdu o zamanlar. en büyük eglencemizdi . lise hayatım boyunca 1 sevgilim oldu. son sene . o da nasıl oldu ben de bilmiyorum...

yeter laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaannnn gibecem hikayelerinizi

ben yine 1 gün okulun bahçesinde arkadaşlarla yapıyorum maçımı (futbol bu sefer) arkadaş bi şut çekti. arkada da bankta oturan kızlar var. sohbet mohbet ediyolar. yani top onlara gitse taç olacak kısacası. bizim mal işte şut çekti. oyle dengesiz vurdu ki top taca cıkıyor hızla. ben de uçtum kafa vurdum tac olmasın diye. bildigin uçan kafa ama. sonra kalktım maçıma devam ettim. kızlar gibimde bile değil. benim aklım taca cıkmamasındaydı. neyse maç bitti . öğle arası bitti sınıfa gidiyorum. kızın 1 i geldi . çok teşekür ederim kurtardın beni. yoksa kafama yiyomuşum topu falan filan anlatıyo bişeyler. benim de kız arkadaşlarım olmuştu o zamana kadar ama böyle kardeş gibi. normal arkadaş olarak yani. hmm rica ederim dedim . sonra gel zaman git zaman . sevgili olduk. ama 1 kere elini bile tutmadım. zaten 2 hafta sürdü. öyle mal mal yürüdük okulun bahçesinde o kadar.