aşkla yalnızlıkla ve özlemle geçen 21 yıl

@70 özlem ablam benden 7 yaş büyük değil. deniz ablam 7 yaş büyük. özlem ablamla aramda 12 yaş var. abla sırasını karıştırmayalım.

not: babam yazmaya başladım. hayret...
her neyse konuya dönelim...

babam bu olayı öğrendi.
funda ablam için çekilmez günler başladı.
hergün dayak yiyordu. aç bırakılıyordu.
odaya kilitleniyordu...
babam funda ablamı öldürmekle tehdit ediyordu...

bi mola verelim, başım ağrıdı o günleri hatırlayınca tekrar...

@80 anlattıklarım buz dağının görünen kısmı... dışardan gayet normal, yakışıklı, düzgün biri gibi görünürdü. ama ev içinde bize karşı çok kötüydü.

@83 bilmiyorum. normal bir çocukluk geçirmemiş o da. bu yüzden olabilir. geçim sıkıntısı zaten başlı başına bir sebep...

okuyan varsa devam edeyim?

babamın sızdığı ve kapıları kilitlemeyi unuttuğu bir günün sabahı
funda ablamı annem evden kaçırdı.
funda ablamla aynı yatakta yattığımız için
ben de görmüştüm annemin onu uyandırıp, eline
üç beş kuruş para verdiğini...
ablam poşete koyduğu bir kaç parça giysisiyle
kapıdan çıktı... gitti...
annem kapının önüne oturdu...
beni aldı kucağına...
sımsıkı bastı bağrına...
gözyaşlarını küçücük ellerimle silmeye çalıştım...
benim ellerimle silemeyeceğim kadar çok ağlıyordu...
sessiz sessiz ben de ağlamaya devam ettim...

sonra annem aldı beni karşısına
kimseye söyleme tamam mı kızım dedi
tamam annecim dedim.
zaten söylemezdim ki...
okulda, evde, sokakta yaşadığım ve gördüğüm hiçbir şeyi
babama asla anlatmazdım...
neye kızıp, neden döveceği belli olmazdı çünkü...

aslında babam istanbul'da büyük ayakkabı üreten fabrikalardan aranıyordu.
işinde çok iyiydi.
orda bir fabrikada ustabaşı olabilirdi gayet rahat.
ama o gitmedi... çalışmadı...
tüm gün televizyonun karşısındaki o koltukta oturur sigara içerdi.
önündeki küçük tüpte sürekli olarak çaydanlık kaynardı.

hatırladığım bir olayı anlatacağım;
evimizde merdaneli çamaşır makinesi vardı.
ona su kaynatıp da konulurdu.
funda ablam suyu kaynattı.
tasla merdaneli makineye dökecekti ki tas elinden kaydı
ve içindeki su olduğu gibi benim karnıma döküldü.
karnımın derisi tamamen soyuldu, su topladı.
berbat bi görüntüydü.
babam uyanıp da ablamı dövmesin diye ağlamadım bile.
o uyanmasın diye sesimi bile çıkarmadım.
oysa henüz 7 yaşlarındaydım o sırada...
ve ben 1 ay o yanıkla evde gezdim, geniş giysiler giyerek.
babam fark etmedi bile.

bu olaydan babamla olan ilişkimizi anlayabilirsiniz.

@92 bu günlere hikayenin sonunda değinmek istiyorum...

funda ablama geri dönelim...
o sabah evden gitti ve ben aylarca onu görmedim...
aylar sonra bir akşam kapı çalındı...
gelen amcam ve funda ablamdı...
amcam ablamı bize bıraktı, babamdan ablama bişey yapmayacağına dair söz aldı...
sonra gitti...
o gider gitmez ablam diğer odaya geçti uyudu...
sabah evde bir bağırışla uyandım...
annem çoktan işe gitmişti...
bağıran deniz ablamdı...
baba, nolur yapma diye bağırıyordu...
babam elinde bir tabanca, funda ablamın kafasına dayamış, onu tehdit ediyordu...
funda ablamın gözünden tek bir yaş bile gelmiyordu.
dimdik karşıya bakıyordu.
ne yapacaksan yap artık. ölüm bilen senden daha insaflıdır dedi...
babam deniz ablama, funda ablamın giysilerini toplattı...
sonra giysilerini eline verip, funda ablamı kapının önüne attı...

uyuyorum artık... yarın devam ederim. iyi geceler herkese.

evettt ben geldim var mı okuyan?

neyse ben başlıyorum. bu yazıyı zaten kendim için yazıyorum...

funda ablam o gün gitti...
uzun bir süre görmedim onu...
aşık olduğu adam sahip çıkmış, evlenmişler...
hala da aynı kişiyle evli...
babam funda ablamı görmeyi yasaklamıştı...
ondan haber almak, yolda görünce selam vermek bile yasaktı...
çok özlüyordum...
özlem ablam gitmişti...
funda ablam da...
deniz ablam ise sessiz, içine kapanık biriydi...
uzun bir süre evde hiç konuşmadım...
okulda arkadaşlarımla bile doğru düzgün konuşmadım...
bu yaklaşık bir sene böyle devam etti...

içine kapanık, arkadaş edinemeyen,
hali hazırda var olan arkadaşlarıyla da
anlaşamayan bir çocuk olmuştum...
okulum tam gündü...
sabah 8'de ders başı, öğleden sonra 3'te eve dönüş...
öğle aralarında yanlarında durabileceğim
arkadaşlarım olmadığı için eve gelirdim...
akşamları anneme yalvarırdım, pazar günü işe gitmemesi için...
hep giderdi ama... gitmek zorundaydı çünkü...

11 yaşımdaydım...
artık saçlarımı kesmelerine izin vermiyordum...
annem tarayamazsa, kendim tararım diyordum...
önlüğümü annem ütüleyemezse, kendim ütülerim...
kahvaltımı annem hazırlayamazsa, kendim hazırlardım...
yalnız olmak artık benim için önemli bir şey değildi...

o günlerin bana kattığı en büyük şey;
yalnızlığın çok da kötü olmadığına beni inandırmasıdır...
insan tek başına da eğlenebilir,
tek başına da kararlar verebilir,
tek başına da hayatına devam edebilir...
yalnızlık huzurdur...
kimsenin derdiyle uğraşmak zorunda olmamaktır...
verdiğin kararları kimseye sorgulama hakkı vermemektir...

gece devam edeceğim... burda da yalnız kaldık iyi mi...

12 yaşımdan devam edelim...