aşk intikam ihanet kuşku hepsi bu hikayedebeyler

neyse içki alacak param yoktu kafeinle sarhoş olmaya çalışıyodum o yüzden amk sabaha kadar kahve içtim düşündüm hayatım nasıl bu hale geldi diye her şeyi tekrar tekrar düşündüm her yaptığım davranışı tarttım dönüm noktalarımı düşündüm bol bol zamanım olmuştu o gece bunları düşünmek için. böylece hayatımı da bir yola sokabilirdim diye umut ediyordum da nerde dıbına koyim. neyse bu gökçe çok iyi bi kızdı ona bişey olmasını asla istemezdim o yüzden sabah kalktığımda yanına gittim kapıyı açmayacağını biliyordum anahtarını da aldım o yüzden yanıma

ama kapının kilidini değiştirmiş bile lan o kadar nefret etmiş benden hiç beklememiş anında değiştirmiş. geri döndüm ben o gün hiçbir şey de yapmadım sadece dolaştım temiz hava aldım en az 20 km falan yürümüşümdür rahat amk neyse eve döndüm sonunda ben. bir kaç saat sonra kapı çaldı açtım gökçeydi gelen "bunlar kıyafetlerin bir daha sakın karşıma çıkma" dedi gözleri mosmordu çok kötü oldum onu öyle görünce tek diyebildiğim "kendine çok dikkat et" diyebilmek oldu ve ondaki anahtarımı verip gitti.

gökçeden yarım saat kırk beş dakika sonra da beste geldi nasıl süslenmiş belli ki sevişmeye gelmiş amk ama gökçe o günkü bütün enerjimi almıştı hiç sevişesim yoktu anlayacağınız beyler, açtığım gibi kapıyı içeri girdi bir içki koydu ikimize de sonra oturduk yan yana bu ha bire öpüyor beni ama hiç karşılık vermiyorum ben o öpmeye devam ediyo bu durumdan oda rahatsız olmuş olacak ki "istemiyo musun beni" dedi "istiyorum ama bilemiyorum işte kafam çok karışık" dedim "tamam anlıyorum ben gidiyorum" dedi kalktı.

panpa beste benden 1 yaş büyük erayda besteyle yaşıt

yaptıkları yetmezmiş gibi bir de trip atan o oluyordu dıbına koyim deli oluyordum bu huyuna çok nefret ettiğim bir yönüydü ama kalbimdeki yeri hep ağır basıyordu bunun.t am kapıdan çıkacakken "beste" dedim kalktım gittim öptüm bunu istemeye istemeye sonra gittik yatağa ve seviştik tahmini 5 6 dakika falan sürmüştü amk tek kurşundum resmen. neyse sonra uyudu o ben çıktım balkona bi sigara içtim hava da buz gibi amk zütüm donuyor yani.

@658 panpa detay girersem 5de falan biter direk anlat dersenizde 1 1,5 saate bitiririm

panpa kusura bakma sahuru unuttum direk anlat dersenizde bi 2 saati bulur heralde

neyse gittim uyudum sonra yatağa, uzandığım an gökçenin ayısı çarptı lan gözüme . hediye almıştım kocaman bir ayı bizde duruyordu gece aramıza alıp yatmışlığımız bile var amk kafaya bak sanki 5 yaşındayız. sonra gözüm doldu gökçeye bunu nasıl yaparım bunun gibi bir kız için" dedim içim cız etti bir şeyler kopuyormuş gibi oldu, zar da olsa uyudum beyler. Başka çare yok böyle şeylere, uyumak zorundasınız.

neslihan reyiz gibti lan

beyler şu son seti izleyip geliyim ben kusura bakmayın gelince her şeyi anlatıcam hızlı hızlı

geldim beyler başlıyorum hemen hızlı hızlı

bir kaç gün böyle geçti işte, besteyle aramız iyi gibiydi çok yakın davranmıyordum ama o beni mutlu etmek için elinden geleni yapıyordu bu da hoşuma gidiyordu galiba benim. çünkü sevdiğiniz bir insanın sizin için çırpınmasından daha güzel hiç bir şey olamaz gavatlar. mükemmel bir duygudur o lan, giblendiğini bilmek falan. Bakın etrafınıza bir dıbına koyim, kaç kişi sizi gibliyor? Kaç kişi sizi -cidden- gibliyor beyler? Aileniz vardır, bazılarınızı ailesi bile giblemiyordur belki lan. Beni babam giblemiyordu mesela beyler. Oluyor böyle şeyler, elimiz parada doğmuyoruz, parayı geçtim önemseyen babanız bile olmuyor. Lan öz babanız bile sizi giblemiyorsa ne anlamı kalıyor bu dıbına koyduğumun hayatının. Kolay değil hiç beyler, o yüzden bu bestenin beni giblemesi, belki yalandan, ama yine de mutlu ediyordu lan. Çocuklar gibi amk, yeri geliyordu sevgiliydik, yeri geliyordu arkadaş, yeri geliyordu annem babam oluyordu. Yalandan da olsa yapıyordu amk, sorguluyordum, ama üstüne gitmiyordum. Kaybetmekten korkuyordum bu ilgiyi, zütüm yemiyordu. Bir kaç kız gösterdi o ilgiyi bana beyler, ben ne yaptım, hepsini üzdüm lan. Babam yüzündendi belki de amk. Onun yüzünden kadınlara karşı böyleydim, ama beste değiştirmişti o yargımı. Ona karşı hep savunmasızdım ben beyler, her zaman. Her dediğine inanıyordum ulan, tıpkı küçük çocukların onlara ne verirseniz verin hiç düşünmeden aldıkları gibi. O bana neyin sözünü verse inanıyordum beyler, tıpkı küçük çocukların anneleri onları gece yatağa bıraktığında ertesi güne kalkamayacaklarına dair bir şüphesi olmadığı gibi. Beste benim için bir kızdan çok daha fazlasıydı her zaman beyler, o çok başkaydı her zaman.

bunu da maçı izlerken yazdım bi yandan beyler ayıp olmasın size diye

neyse beyler benim doğum günüm geliyordu, beste çok büyük hazırlıklar yapıyordu "gerek yok" diyordum ama yapıyordu . ben bu günü gökçeyle yüzlerce kez hayal etmiştim doğum günümde neler yapıcaz diye ama gökçe olmayacaktı doğumgünümde yanımda. beste herşeyi kendi ayarlıyordu parti ayarlıyordu bilmiyor ki o partilerden nefret ederim, gökçe kadar bilmiyordu o beni. partiler bana düşmanca gelirdi çünkü, ben küçükken de hiç doğum günü partisi kutlamazdık beyler, annem hep pasta alalım diye ümitlenirdi bir hafta kala doğumgünlerime. ama alamazdı, çok çile çekti benim için annem. yeri geldi bir şey yemedi ben aç kalmayayım diye amk. babam küçükken beni hiç giblemezken o hep üstüme titrerdi. ama doğumgünlerimde hiç pasta alamadı bana, hiç parti yapamadık. dıbına koyduğumun çocukları her doğumgününde 20 30 kişi toplarken ben annemi öpüyordum sadece. ha bilin ki beyler, o binlerin partilerinden çok daha değerlidir bu benim için, ama insanın içinde de kalıyor amk. doğumgünleri o yüzden bana hep o günleri hatırlatırdı, hala hatırlatır, hala sevemedim hiç, hala annemin "bu sefer de bir şey alamadık çocuğa" üzüntüsüyle yatağa gittiğini düşünerek nefret ederim doğumgünlerimden beyler.

dinliyo musunuz beyler ?

doğum günüm geldi benim beyler, parti hazırlamıştı benim için beste, biraz hoşuma da gitmişti aslında sonuçta beste ile yalnız kalıp gökçeyi hatırlamaktansa sevdiğim insanlarla olacaktım, bu beni iyi hissettiriyordu biraz daha. hem dediğim gibi, içimde de kalmıştı lan hep. bir yanımda ekgibti bu çocukça şey yani, içten içe seviniyordum anlayacağınız. her neyse beyler benim telefonum çaldı, konuşmak için dışarı çıktım, arayan kimdi dersiniz, tabi ki gökçeydi..

"sen beni sevdiğini söyledin ama kalbinde hep beste vardı senin . ben senle çok mutlu oldum sende mutluydun biliyorum beni seviyordun ama aşkın besteydi . neyse uzatmanın anlamı yok. senle ben bu geceyi onlarca yüzlerce kez hayal ettik ama bu gece ben yanında yokum sen besteylesin mutlusun, seni seviyorum şapşal doğum günün kutlu olsun. kendine iyi bak." aynen aktardım beyler, bir iki değişik kelime vardır belki. aynen bunları dedi ve kapattı telefonu. ağladım lan, resmen çöktüm yere, ağladım bir süre, o sözleri duymak adamın dıbına koyuyor be oğlum. o kız beni cidden sevmişti, o kızla neler yaşamıştık, bu sözleri sadece o söylemiyordu, onla yaşadığımız her saniye söylüyordu bunları, bağıra bağıra söylüyordu, kurduğumuz her hayal söylüyordu bu sözleri, anlamam için kafamın içinde defalarca bağırıyordu o hayaller bunları. sonra yağmur yağıyordu o hayallere, akıyordu bütün mürekkepler kafamın içinde, gidiyordu bütün hayaller, simsiyah bir tablo kalıyordu hep en sonda, beyazı bile akıyordu ulan. beyaz bile çok görülüyordu bana bu gibik dünyada dıbına koyayım, herkes üstünü çeşitli renklerle donatabileceği beyaz tablolara sahipken, benim bırakın renkleri, beyaz bir tablom bile yoktu dıbına koyayım. Benim hayatımı hep başkaları renklendiriyordu, gittiklerinde ise geriye hiçbir şey kalmıyordu. Sadece daha fazla siyahlık, daha fazla karamsarlık, bu sefer gitmemişti ama. Ben bırakmıştım, daha fazla renge sahip bir kız için belki de, veya daha az renge de sahip olsa da hiç kimsede olmayan bir renge sahip olduğu için. Annemin sahip olduğu renge sahip olduğu için belki de.

içeri girdim ben bir hışımla sonra, herkes "nerdesin" diye soruyor kimseye cevap vermiyorum ben bestenin yanına gittim "niye lan niye gibtin hayatımı niye dıbına koydun hayatımın" diye bağırdım, millet şok oldu beste de kötü oldu lan. herkes sustu böyle ama, bir süre kaldık, çat diye girmiştim içeri çünkü amk, noluyor diye merak ediyor insanlar, beste bakıyor gözlerimin içine, bir şey diyecek ama güç bulamıyor gibi, açıldı dudakları, "haklısın" dedi. en beklemediğim cevaptı dıbına koyayım, keşke başka bir şey deseydi, öldürseydi veya. "yeter artık dengesiz" deseydi ulan... ama demedi işte, "haklısın" döküldü dudaklarından sadece. sonra gözlerinden yaşlar. ağlamaya başladı, ama usul bir ağlama, bakışlar sabit, bakışlar acı acı, bakışlar delip geçen bakışlardı beyler. sabitti, etrafımızdakiler yoktu sanki o an, sadece bizdik, dökülüyordu yaşlar gözlerinden, dudaklarına süzülüyordu, napıyorum ben dedim o an, ben kimi ağlatıyorum böyle dedim, boğazıma oturdu bir şeyler, yutkunamıyordum ben de. artık tükenmiştim, hiç bir şeye gücüm kalmamıştı. aynı eski zamanlarda olduğu gibi annemin kucağına bırakmak istiyordum kendimi, sarılmak istiyordum ona, her şey ne kadar kötü olursa olsun, onun kucağında olduğum gibi rahat olmak istiyordum. bir kadının bana sahip çıkmasını istiyordum, bir kadının beni benden çok düşünmesini, kendinden çok düşünmesini, beni herkesten çok düşünmesini, herkesten çok sevmesini, üstüme herkesten çok titremesini istiyordum. aynı haylazlık yaptığımda benim yüzümden laf işiten, ama bana kızamadığından odasında kendi kendine ağlayan annem gibi ağlıyordu beste beyler, en ufak bir kızgınlık olmadan. en ufak bir nefret olmadan, tamamen saf, tamamen karşılıksız bir sevgi yansıyordu o göz yaşlarından bana. annem böyle olduğunda ona sarıldığım zaman beni sıkı sıkı sarardı, o geldi aklıma, sarılmalıyım dedim, tüm sinirime rağmen kıyamadım lan, yine kıyamadım gözyaşına, sarıldım buna.

neyse beyler o gece öyle geçti işte, benim aklım hep gökçedeydi ama yanımda beste vardı sonuçta. biri benden bir şeyler almıştı, ama diğeri onun aldığından daha değerli şeyler veriyordu. bir kaç gün geçti sonrasında beyler, artık ben siyah bir tablo değildim. arada siyah noktaları olsa da, renkleri olan bir tabloydum. aynı küçükken olduğum gibi. ben, bendim. kendimdim, asıl benliğimdim beyler. hayallerimdim, masumiyetimdim. rahatlatıyordu bu beni, mutlu ediyordu. mutluydum dıbına koyim. bir gün yine sabah oldu beyler, ben gökçeye gitmeye karar verdim. ona gitmem gerekiyordu, onu memnun edemeden siyah noktalar gitmeyecekti tablomdan. belki memnun etsem de gitmeyecekti, hep benimle kalacaklardı ulan. ama denemeliydim dıbına koyim. başka şans var mıydı söyleyin bana beyler, vardı da ben mi bilmiyordum, ben mi denemiyordum.

gittiğimde kapıda not vardı lan. çok kötü oldum beyler notu görünce. notta aynen bu yazıyodu: ''şapşal, seni senden iyi tanıyorum, bilmem biliyor musun. ve ben bu gün buraya geleceğini biliyordum, o yüzden bu notu yazmak zorunda hissettim kendimi. aşkım, ben annemin yanına gidiyorum, izmire. babam da kabul etti ve sen bunu okurken ben yola çıkmış olacağım. herşey için teşekkürler şapşal seni çok sevdim ben." çok severdim ben şapşal kelimesini beyler, samimi gelirdi hep. notu da ne zaman yazmış, acaba kaç gündür burda, eninde sonunda geleceğimi bildiği için koymuştur bugün koyması imkansız diyorum kendi kendime. sonra dedim ne düşünüyorsun sen dıbına koyim kız gitmiş, mantığını gibtirtme bana. kalktım bir, düşündüm yine, her zamanki gibi, sadece düşünüyordum dıbına koyim. ama o gün bir daha, yüzünce defa, milyonuncu defa nefret ettim lan kendimden. kız okulunu hayatını her şeyini bırakıp izmire gitti lan, benim yüzümden lan . benim yüzümden hayatını gibti lan kız resmen. saatler geçti dıbına koyim, bana bir telefon geldi o açsam mı açmasam mı diye kararsızdım. zaten düşünceliydim, bir de bu bilinmeyen numaraların aramasından nefret ederdim. ama belki gökçedir umuduyla açtım telefonu, bir umut, son bir kez konuşabiliriz belki diye. bu notla iyice artan karanlığın azalması için açtım, bir umut

arayan bir kız sesiydi, "anıl gel buraya acilen gökçe kaza yaptı" dedi. "sen kimsin noluyo nasıl nerede " dedim inanamadım "hastaneye gel" diyordu. benim minik sevgilim kaza yapmış meğer o masum kız can çekişiyormuş hastanede o an, gittim hastaneye millete bağırıyorum sevgilimi gösterin bana diyorum kimse cevap vermiyor tek dedikleri şey yoğun bakımda şuan göremezsiniz diyor kimse anlamıyor lan beni benim sevgilim o lan benim kadınım bana ihtiyacı var onun dıbına koyim. "onun bana ihtiyacı var" diye bağırıyorum sürekli, benim ona ihtiyacım var diyemiyorum çünkü dıbına koyim. asıl benim ona ihtiyacım var ulan, varlığına ihtiyacım var, onun renklerine ihtiyacım var, onun umutlarına, onun bakışlarına ihtiyacım var. ihtiyacım var be dıbına koduğumun hayatı. sakinleştirmeye çalışıyorlar, bir işe yaramaz endişelenmeniz diyorlar, zar zor durduruyorlar beni amk. köşeye çekiliyorum, ellerim başımın arasında, bekliyorum.

@700 babasının arabasıyla gidiyordu panpa