aşk intikam ihanet kuşku hepsi bu hikayedebeyler

Eray'ın amk ama sende adam değilsin huur cocugu

içeri girdim ben bir hışımla sonra, herkes "nerdesin" diye soruyor kimseye cevap vermiyorum ben bestenin yanına gittim "niye lan niye gibtin hayatımı niye dıbına koydun hayatımın" diye bağırdım, millet şok oldu beste de kötü oldu lan. herkes sustu böyle ama, bir süre kaldık, çat diye girmiştim içeri çünkü amk, noluyor diye merak ediyor insanlar, beste bakıyor gözlerimin içine, bir şey diyecek ama güç bulamıyor gibi, açıldı dudakları, "haklısın" dedi. en beklemediğim cevaptı dıbına koyayım, keşke başka bir şey deseydi, öldürseydi veya. "yeter artık dengesiz" deseydi ulan... ama demedi işte, "haklısın" döküldü dudaklarından sadece. sonra gözlerinden yaşlar. ağlamaya başladı, ama usul bir ağlama, bakışlar sabit, bakışlar acı acı, bakışlar delip geçen bakışlardı beyler. sabitti, etrafımızdakiler yoktu sanki o an, sadece bizdik, dökülüyordu yaşlar gözlerinden, dudaklarına süzülüyordu, napıyorum ben dedim o an, ben kimi ağlatıyorum böyle dedim, boğazıma oturdu bir şeyler, yutkunamıyordum ben de. artık tükenmiştim, hiç bir şeye gücüm kalmamıştı. aynı eski zamanlarda olduğu gibi annemin kucağına bırakmak istiyordum kendimi, sarılmak istiyordum ona, her şey ne kadar kötü olursa olsun, onun kucağında olduğum gibi rahat olmak istiyordum. bir kadının bana sahip çıkmasını istiyordum, bir kadının beni benden çok düşünmesini, kendinden çok düşünmesini, beni herkesten çok düşünmesini, herkesten çok sevmesini, üstüme herkesten çok titremesini istiyordum. aynı haylazlık yaptığımda benim yüzümden laf işiten, ama bana kızamadığından odasında kendi kendine ağlayan annem gibi ağlıyordu beste beyler, en ufak bir kızgınlık olmadan. en ufak bir nefret olmadan, tamamen saf, tamamen karşılıksız bir sevgi yansıyordu o göz yaşlarından bana. annem böyle olduğunda ona sarıldığım zaman beni sıkı sıkı sarardı, o geldi aklıma, sarılmalıyım dedim, tüm sinirime rağmen kıyamadım lan, yine kıyamadım gözyaşına, sarıldım buna.

gökçe bana böyle bişi dese diğer binleri bırakırm kzn yanına giderdim ama bu am meraklısı gitmez.

panpa tartışılmaz gelmiş geçmiş en kral huur çocukları listesine adını altın harflerle yazdırmaya adaysın...

31 çekecem lan öyle duygulandım yani

neyse beyler o gece öyle geçti işte, benim aklım hep gökçedeydi ama yanımda beste vardı sonuçta. biri benden bir şeyler almıştı, ama diğeri onun aldığından daha değerli şeyler veriyordu. bir kaç gün geçti sonrasında beyler, artık ben siyah bir tablo değildim. arada siyah noktaları olsa da, renkleri olan bir tabloydum. aynı küçükken olduğum gibi. ben, bendim. kendimdim, asıl benliğimdim beyler. hayallerimdim, masumiyetimdim. rahatlatıyordu bu beni, mutlu ediyordu. mutluydum dıbına koyim. bir gün yine sabah oldu beyler, ben gökçeye gitmeye karar verdim. ona gitmem gerekiyordu, onu memnun edemeden siyah noktalar gitmeyecekti tablomdan. belki memnun etsem de gitmeyecekti, hep benimle kalacaklardı ulan. ama denemeliydim dıbına koyim. başka şans var mıydı söyleyin bana beyler, vardı da ben mi bilmiyordum, ben mi denemiyordum.

Şunların yarısını yaşasam ya katil olurdum ya ceset dıbına koyim, saygı duyuyorum sana şu an bin kurusu, bil bunu.

gittiğimde kapıda not vardı lan. çok kötü oldum beyler notu görünce. notta aynen bu yazıyodu: ''şapşal, seni senden iyi tanıyorum, bilmem biliyor musun. ve ben bu gün buraya geleceğini biliyordum, o yüzden bu notu yazmak zorunda hissettim kendimi. aşkım, ben annemin yanına gidiyorum, izmire. babam da kabul etti ve sen bunu okurken ben yola çıkmış olacağım. herşey için teşekkürler şapşal seni çok sevdim ben." çok severdim ben şapşal kelimesini beyler, samimi gelirdi hep. notu da ne zaman yazmış, acaba kaç gündür burda, eninde sonunda geleceğimi bildiği için koymuştur bugün koyması imkansız diyorum kendi kendime. sonra dedim ne düşünüyorsun sen dıbına koyim kız gitmiş, mantığını gibtirtme bana. kalktım bir, düşündüm yine, her zamanki gibi, sadece düşünüyordum dıbına koyim. ama o gün bir daha, yüzünce defa, milyonuncu defa nefret ettim lan kendimden. kız okulunu hayatını her şeyini bırakıp izmire gitti lan, benim yüzümden lan . benim yüzümden hayatını gibti lan kız resmen. saatler geçti dıbına koyim, bana bir telefon geldi o açsam mı açmasam mı diye kararsızdım. zaten düşünceliydim, bir de bu bilinmeyen numaraların aramasından nefret ederdim. ama belki gökçedir umuduyla açtım telefonu, bir umut, son bir kez konuşabiliriz belki diye. bu notla iyice artan karanlığın azalması için açtım, bir umut

hadi lan bin beynini gibeyim yazarken tekrar mı yaşıyorsun ne yapıyorsun

rezervuar

açan eraydı ve bana gökçele gibişiyoz dedi

gavata bak sen halanı teyzeni düşünüp 31 de çekiyosundur yavşak bin nasıl insansın lan

hikaynin doğruluk payının az olduğunu düşünsemde güzel akıcı samimi yazıyor bin

arayan bir kız sesiydi, "anıl gel buraya acilen gökçe kaza yaptı" dedi. "sen kimsin noluyo nasıl nerede " dedim inanamadım "hastaneye gel" diyordu. benim minik sevgilim kaza yapmış meğer o masum kız can çekişiyormuş hastanede o an, gittim hastaneye millete bağırıyorum sevgilimi gösterin bana diyorum kimse cevap vermiyor tek dedikleri şey yoğun bakımda şuan göremezsiniz diyor kimse anlamıyor lan beni benim sevgilim o lan benim kadınım bana ihtiyacı var onun dıbına koyim. "onun bana ihtiyacı var" diye bağırıyorum sürekli, benim ona ihtiyacım var diyemiyorum çünkü dıbına koyim. asıl benim ona ihtiyacım var ulan, varlığına ihtiyacım var, onun renklerine ihtiyacım var, onun umutlarına, onun bakışlarına ihtiyacım var. ihtiyacım var be dıbına koduğumun hayatı. sakinleştirmeye çalışıyorlar, bir işe yaramaz endişelenmeniz diyorlar, zar zor durduruyorlar beni amk. köşeye çekiliyorum, ellerim başımın arasında, bekliyorum.

Çok binlik yaptın, başından beri okuyorum, harbi 3 4 gündür sövdüğüm oluyor sana ama bir yandan da bağrıma bastım niyeyse. bu gece de gibmiş bulunuyorsun beni, tanımıyorum ama emin ol en yakın arkadaşlarımdan daha samimi gibiyim senle ulan.

amk kız otobüs firmasıyla gitmiyor mu ?? özel arabasında hiç bahsetmedin bide bu kız zengin miydi ki özel arabasyla gitti izmire o kadar uzun zamanda anlttıki unuttum bunun yüzünden

@700 babasının arabasıyla gidiyordu panpa

biri mantık hatalarını bularak gibsin bu bini beyler

oğlum o kadar benimsedim ki adamı bu hikayenin mantık hatasını bulan çıkarsa ilk ben çürütürüm dıbına koyayım kaptırdım başından beri çok dikkat edemedim hiç bir şeye ama mantıksızlık da göremedim hala bulan gelsin direk bakalım bir, gerçi her türlü okutturdu bu bin kendini gayet de vaktimi öldürdüm burda amk

ne kadar bekledim bilmiyorum inanın beyler, gökçenin doktoru geldi, babasıyla konuşuyor, dedi ki "kızınız iyi ama malesef çocuğu kurtaramadık" ... ben öldüm o an lan, o bebekle öldüm o an. o bebeğin alamadığı her nefes beni boğmaya başladı o an, o bebeğin yaşayamadığı her an benim ömrümden gitti. "nasıl" dedim. "lan nasıl lan" dedim, gökçenin bana o gün söyleyeceği şey hamile oldğu muydu lan" dedim. babası bana bakıyor ama dıbına koyim, saf bir nefretle, saf kinle. tamamen kin, öfke. geldi yanıma, öldürsün istedim beni artık, yapmadı, tokat attı, "nasıl bırakırsın lan kızımı sen hamile bırakıp" dedi ama umrumda değildi lan, benim bebeğim ölmüş lan, sevgilimi terk etmişim lan, ben bitanemi bırakmışım lan. bana daha fazla ne koyabilirdi, beni daha fazla ne çekebilirdi karanlığa lan, beni daha fazla ne karartabilirdi dıbına koyim. babası bir şeyler söylüyordu hala ama, duymuyorum ki ben lan. kendimde değilim, en son bir bağırdı, döndüm bu dıbına koyduğumun dünyasına tekrar, gerçek dedikleri bu bin kurusu yere geri döndüm. gerçi hayallerim bile taktandı zaten, hiç bir şeyim düzgün gitmiyordu ki dıbına koyim. beni eve yolladı zorla bu, ben gitmek istemedim ama gitmek zorunda bıraktı, zorladı, ağladı, git dedi, git bir şey yapıcam sana yoksa, durma burda, git dedi. mecbur çıktım oradan, ama eve gitmedim, sırf besteyi görmemek için. sırf görüp de bir şey yapmamak için. gökçenin evine gittim, kapısını açtırdım çilingire, girdim eve. bütün gece gökçenin eşyalarını kokladım lan, elbiselerini, yastığını. o kadar güzel kokuyordu ki, saf sevgi, saf aşk, saf masumiyet, anlatamam.