aşk acısı çeken panpalarım toplanın

sevdiğim kız evlendi amk

bir hafta önceden beni aradı, düğün salonunun internet adresini verdi. ben bir saat önceden bilgisayarın başında hazırdım. bütün düğünü ip kameradan canlı izledim. kız da beni seviyodu, seviyordu diyorum ama hala seviyor, biliyorum.

belgeselde aslan ceylanı yer ve insanın boğazında bir şey düğümlenir ya işte aynen öyle oldu. gerdek, pompa, deprem diye espri de yapmayın, ben hepsini kurdum kafamda 3-4 saat düğünü izlerken.

içimden bir ses yalan söylüyor diyordu, ayrı şehirlerde olduğumuz için beni kandırıyor diye bir umut vardı hep. ama beyaz gelinlikle salona girince soğuk terler boşandı benden.

zaten ilişkiyi yürütemedik ayrı şehirlerde olduğumuz için, birbirimizi çok sevmemize rağmen ayrıldık. daha doğrusu ben ayrıldım, kızı daha fazla oyalayıp kısmetini kapatmamak için. ikimizin de yaşı otuza yaklaşıyor.

hayatımda gerçekten sevdiğim tek insan o. ama ben 4 yıllık okulu 9. yılında bitirememiş, bir baltaya sap olamamış malın tekiyim. kız ise annesini, babasını kaybetmiş abileri ile yaşayan ama yine de kendi ayakları üzerinde durabilen birisi.

düğünün üzerinden bir aya yakın zaman geçti. kendisinin cep telefonu yok, beni iki kez kontörlü telefonla aradı. uzun zamandır yapmadığım şeyi yaptım, her şey için çok geç olduğunu bile bile onu çok sevdiğimi söyledim. daha önce sevmiyorum falan demiştim ben den umudunu kessin diye. o günün akşamı samimi arkadaşı aradı beni. numaranı değiştir yoksa bu kızın evliliği bitecek daha başında dedi. benimle konuştuktan sonra eve gitmiş kendisini odaya kapatıp ağlamış.

arkadaşı numaramı değiştirmemi istiyordu. böyle bir şey yapamayacağımı söyledim. çünkü onunla aramdaki tek bağ bu. beni aramasa oturduğu yeri bile bulamam, öylece hayatımdan çıkar gider. ama o da ben de bunu göze alamıyoruz. az önce de aradı. bunaldım seni aramak istedim dedi. kontörlü telefondan aradı , 850 ile başlıyor.

evlendiği için pişman olduğunu, mutsuz olduğunu ve mutsuzluğunun sorumlusunun ben olduğumu söyledi. gerçi söylemesine gerek yok ben bunları zaten biliyorum. yarın aöf finali var 9. yılım ve tek dersim var eğer geçemezsem sınıfta kalacam. 29 yaşındayım işsiz, diplomasız, askerlik kapıda öyle mal gibiyim. intihar etmeyi düşünüyorum.

boşanmak istediğini söyledi ve benim fikrimi sordu. daha evleneli bir ay olmadı. evlendiği kişiyi sevemediğini aklından beni çıkaramadığını söyledi. ve bana sen ne dersin diye sordu. sen bilirsin dedim her zamanki gibi. onun hayallerinin yıkıldığını telefonun diğer ucundan hissettim tüylerim diken diken oldu. ama inanın binler elimden başka bir şey gelmiyor.

bana inanın hayatınızda bu kadar çaresiz hissetmemişsinizdir çoğunuz. teselli bulmak için yazmadım bunları, teselli de olmaz zaten, zamandan başka ilaç yoktur böyle bir yaraya.

dön de, kaçır diyenler var, gel desem düşünmeden gelir inanın, ama onu diyememek zaten benim bütün pişmanlığım. gelmesi neyi çözecek, ailemle yaşayan, baltaya sap olamamış asalağın biriyim. sevmeyi, sevilmeyi hakediyor muyum sizce?

evlendi ama zerre eksilmedi sevgimden, bazılarınıza anlamak zor gelir ama kızın beni sevdiğini bilmem onun bakire olup olmamasından daha önemli. dedim ya anlamazsınız bunun ne demek olduğunu.

düğünü izledim ve caps aldım düğün fotoğrafları diye saklıyorum. kendim için hayal ettiğim anlar gibi. ama çok isterdim onun mutlu olmasını. ferhat göçer in şarkısı var, unutmuş çoktan diye. evleneceğini duyunca o şarkıyı dinlemeye başladım. beni unutsun, evinde çocuklarıyla, kocasıyla mutlu olsun istedim. 8hep çocuklarımızdan konuşurduk, eski güzel günlerde)

ama onun mutsuz olduğunu öğrendiğimde içime bir kor düştü. sadece kendimi değil sevdiğim ve beni seven insanı da mutsuz ediyorum.

böyle işte binler, belki de bu akşamki konuşmamız sondu, ondan bir daha haber alamayacağım. ama eminim onu bir ömür boyu unutamam. yazdım buraya, belki biraz kafam dağılır diye ama bir kaç liseli binin yorumu canımı sıktı. kusura bakmayın bazılarınızın yarasını deşip dertlendirdiysem. iyi geceler. yarın aof finaline gireceklere başarılar.