Onu ćok özlediğimi yazmak istesem izin vermeyecek sayfalar, harfler.

Özlüyorum seni.
Çok derinden,en derinden
Şuursuzca özlüyorum.
Çok fena özlüyorum.

'Alıntı'

Olmamasına razıyım,
oluyormuş gibi olmasın yeter . . .

'Alintı'

Siyah kral emretti; ışık, ses, renk, koku ne varsa bir bütün oldular. Ahenk tam olarak buydu. Zaman ilk kez tüm doğruları biraraya getirdi. Tam zamanıydı zamanı durdurmanın. Tüm uzuvlarıyla kucakladı geceyi katil karadul gibi. Artık herkes ölebilirdi.

Ninni bilirmisin hiç ? Belki uyuturdu beni..

Iyi gibi geceler..

Kapılar ve biz, bir açılıp bir kapanıyorduk..

Hiç Hep Her

Yazmak iyi geliyor evet.. o da sevdiğim zehirlerden..
Ama seni zehirlemek için kandırmam gerekmemeli. Eşek kadar adamsın.. kendi Başına zehirlenebilmelisin...
Farkettim. Halüsinasyon görüyordum.
His etmeyi bıraktım..
içimden çıkanlara halâ tahammülüm yok..
Kendi krallığımda kendimden korkar oldum.

Delirmenin evreleri varmıdır? Belirtileri nelerdir? Aydınlanmak istiyorum. Gogıla bakınca ya kanser teşhisi koyuyorum kendime ya arifin mencıstira atitığı...

Ninni bilirmisin hiç ? Belki uyuturdu beni..
Şiir severmisin hiç ? Belki yazdırırdın bana..
Aşık oldunmu hiç ? Belki birlikte zehirlenirdik..
Cürret ettinmi hiç ? Belki yaralardı birimiz diğerini..

Peşindeyim izlerin.. biz'lerin..

Söyleyebileceģim tüm güzel şeylerin toplamı...
Matematik bilmiyorum ,ondan söylüyorum,
Bitmesini o kadar istemiyorsun ki, gitmesine razısın..

Kimse süpermen değildi !!

"hiç" nası bi korku.. "hep" ne güzel temenni..
"Her" ne büyük zenginlık..

Bu gece düşer kelimeler yollara. Konuşası var cümlelerin. Birşeylerden bahsedip aklı durdurmak gerek düşüncelerden..

Zehirlediler beni. Güzel baktılar, güzel içtiler, güzel konuştular, güzel sarıldılar, çirkin gittiler.. ne kadar masumdum kimbilebilir. Kanım kaynıyor şimdi huurçocukluğuna. Herkes acı çeksin, ağlasın ne var ki..

Belki en güzel sen seversin

Sen seyir ettiğin için güzel şiirler.. bu ikimizide rahatlatıyor.. boşa deģil bunca heyecan..

Kurtulamıyorum sarhoşluğundan
düşmüyorsun gönlümden

Bir işaretinle bizim için batardı güneş, bir kelimene şiir olurdu gelecek tüm sarhoşluklarım.

Ayrılık Doğumu

ilkin ,Aynanın karşısinda kendimi izliyordum. Gülümsüyordum. Seninde gizlice beni seyir ettiğini farketmemişim. Utandım.

Sonra, Dudaklarımda utancın gülümsemesi, yanaklarımda korkunun ateşi, gözlerimde uygun yalan bulamayışın boşluğu.
Yalvarırcasına ,bitsin artık, dedirtecek kadar kısa bi an sürdü gönül işkencem.

Alışmaya başlamak. Bedenine hükmedemediğini kabul etmek.. seni ele geçiren kontrolün dışında gelişen semptomların seni öldürecek olması fikrine bile alışmak.. alışmaya başlamak..
Benim dünyama ay doğmuş, ay dünyaya düşüyor deseler banane..ay bizi paramparça edecek olsa bile..

Ayak uçlarımda ılık deniz, gönlümde kederli sonbahar, aklımda öfkeli bir ayaz, umudumda bir bahar vardı, yola koyuldum.

Tüm gözyaşlarımın sebebi, sonucu, ederi, kederi, neşesi, sahibisin.
Yanıbaşın kadar acı bir şeymiş aşk, uzağın kadar güzel şeymiş hayat.
Koynuna akıttığım her kederimin senin içinde büyüttüğü aşkıN, kurtulmaya çalıştığım tek bağımlılığım..
Gidebilirsem eğer; Ayrı, lığım seni bulmuş ve sana yeniden aşık olmuştur..

( Ve sen, gidenden kalan,
ancak böyle seyir edilirdi bir gidiş, çaresizce.. )

Nasıl bir çare varsa bulur insan muhakkak, işte bu yüzden tamda ikimizin yeterince istemesi gerek..

Seni çok ihmal ediyorum aşk. Ama sende az değilsin, gönlümden öyle anlamlar çaldınki her gidişinde, ikramlık cümlem kalmadı.

Bu kadar yanlızlığa bu kadar kalabalık fazla. Gelmiyorsun diye üşüştü başıma akbabalar. Liğme lığme edildi gönlüme şiir pompalayan aşık atışmalarım. Sırf sen huur çocuğusun diye öfke nöbetlerim. Yoksa ben iyiyim.

Elimi tut dedi ses. Denedim. Denensin istedim. Yeterince ciddimiydim bilmiyorum. Kimse bilmiyordu neyin yettiğini. Bakıyorduk. Olmuyordu.

Özlemişim.
Özledim.
Üşeniyorum.

Yollar uzun.
Ve son durak kimseyi güldürmez hiç.
Yola çıkmaya üşeniyorum.