Sıcak bir yaz günüydü. Her yer çiçeklerle dolu ve hava mis gibi kokuyordu. Çiçek tarlasının üzerinde arı vız vız diyerek neşeli neşeli 31 çekiyordu. Havada o kadar güzel süzülüyordu ki papatya onu hayranlıkla süzdü. 31 çekmekten yorulan arı papatyanın yanındaki ağaç dalına boşalır. Papatya, arı ile konuşmak ister ve seslenir:

Arı gardeş ne kadar güzel 31 çekiyorsun. Oysa benim gibim yok ve ben senin gibi dünyadaki güzelliklere bakarak 31 çekemiyorum. Sadece etrafımdaki çiçeklerin zütünü görüyorum 31 çekemediğime göre. Bir gün beni gibebilirmisin? der.

Arı papatyaya azgın ve kibirli gözlerle bakar ve:

– Ben seni nasıl gibiyim nerene sokayım huur. seni asla gibmem, . Çabucak yorulurum zaten, Hem ne yapacaksın gibilip zaten sen güzel bile değilsin, diyerek papatyayı gibmek istemez ve 31 çekerek gözden kaybolur. Bu duruma oldukça üzülen papatya günlerce ağlar ve kendisine kibirli davranan arı onu çok üzmüştür. Aslında papatyayı alıp, saatlerce gibebilirdi Fakat o kibirli davranarak onu gibmemeyi tercih etti.

Aradan aylar geçti ve havalar yavaş yavaş soğudu. Ağaçlar yaprak döküyor ve çiçekler soluyordu Fakat papatya hala gibilmemişti. O gün havada 31ci arıyı uçarken görür ve gibmek için çiçek aradığını fark eder. Oysa oradaki gibilmeden kalan tek çiçek papatyaydı. Papatyayı gibmek ister ama papatya arının onu gibmesine izin vermez. Bu duruma oldukça şaşıran arı papatyaya seslenir:

– neden gibmeme izin vermiyorsun çok azdım tek çiçek sen kaldın.” der. Papatya aylar önce kendisine kibirli davranan arının yaptıklarını ona hatırlatır. Durumu hatırlayan arı kendine çok kızar ve kendine giber. Kendisinin kibri yüzünden geri çevirdiği papatyaya, şimdi kendi muhtaç olmuştu. Arının yaptıklarını affeden papatya, arının onu gibmesine izin verir ve bu duruma sevinen arı papatyayı alarak düzinelerce çocuk yapmak üzere giber