az evvel annemle kavga ettim

ne yapacağımı bilmiyorum beyler...

bi yardım vs. beklentim de yok, dünyada bu zamana kadar ne beklediysem allahtan bekledim, ailem sağolsun ellerinden geldiği kadar ihtiyaçlarımı karşılamaya çalıştılar... artık okuma derdim de kalmadı ve açık açık olan biteni görebiliyorum..

insanlar çıkar peşinde aile fertlerini hiçe sayıp bi kalemde silebiliyor... sonra da geçmiş örf anane, din, terbiye vs den bahsetmiyorlar mı!!! o an illa bi felaket mi gerek düzgün insan olmak için diye düşünüyorum...

kendilerini çok beğeniyorlar ama tevazunun da erdemli ve övülmeye değer bi özellik olduğunu bildiklerinden kendi ağızlarından sanki başkaları onları övüyormuş gibi söylüyorlar... sinirlerim oynuyor... başım hala zonkluyor kardeşlerim:/

dedikodu yapıyorsunuz diyorum, inkar edip üstüme üşüşüyorlar, daha demin yaptıkları dedikoduyu örnek verince de sana mı hesap vericez diyip yine üstün gelme çabaları zart zurt bağırmalar fistan

dayım rica ediyor (aslında emr-i vakı... yapmazsak elinden geleni ardına koymaz) çocuklarını dershaneden almam için, bütün haftanın hevesiyle çıktığım alışverişten kan kusa kusa yarıda bırakıp gidiyorum bu veletleri almaya... ne bir merhaba ne bir selam... asık suratlar... bir de arka koltukta oturuyor... ulan senin uşağın mı var sen ne taksun... ters ters bakıp arabadan inmeler... elim ayağım titriyor yemin ederim hala...

geliyorum annemle iki muhabbet ediyim, bu arada bu terbiyesizleri de bir daha almaya gitmem diyim falan da filan diye konu açıyorum... kardeşini korumayı bir kenara bırakın... karşısına beni düşman alıyor... bu nedir kardeşlerim... nedir bu ya...