ibretlik bir olayı sizlerle paylaşacağım

emekli deniz astsubayı bir amca ile satranç oynamak için parka gittim saat 3 gibi,her neyse altı buçuğa doğru bitti oyun,eve dönerken yunus süpermarkete girdim, buradaki tek süpermarket de bu zaten
3 ekmek aldım tam kasaya giderken gözüme birbirinden güzel çikolatalar çarptı, beyaz çikolatalı milkayı çok severim gözüm ona elim sütlü milkaya gitti . neden diye sorarsanız beyaz çikolatalı 4 ,sütlü 2 lira. kapitalizm bir kez daha beni mağlup etmişti, burada yaşadığım ezikliği şeker alarak örtbas edebilirdim.
bu sefer paraya kıyıp bir liraya tofita almak yerine bir lira on beş kuruşa misbon aldım.
kapitalizme gereken dersi verdiğimi düşünerek kasaya doğru gittim.
ekmekler, milka,misbon hepsi kasadan geçti. poşetledim ve eve doğru gitmeye başladım.

buraya kadar her şey gayet normal, asıl sorun misbon yeme isteğime karşılık vermeye kalktığımda missbonu poşette, ceplerimde , hiçbir yerde bulamıyor olmamdı.
hemen düşürebilmiş olacağımı düşünerek etrafa baktım ,ama nafileydi. Yunus market kasiyerleri ile yüzleşmem gerekiyordu.

neyine inanmıyorsunuz dıbına koyayım? kasiyeri gibtim dedim sanki, neyse yazıyorum

"ÇIKIŞ" yazan kapıdan içeri girerek anarşizmin doruklarına ulaştım.
ne yapacağımı bilmez halde etrafa bakarken kasaların yanındaki bir standda duran görevli gözüme çarptı,ona durumu açıklıyordum ki kel olmasından müdür olduğunu anladığım bir adam geldi. fişi ona gösterdim ve durumu izah ettim. o sırada başka bir kasiyer daha geldi ve hep beraber fişi izlemeye başladık, olay gittikçe karışık bir hal oluyordu ama bir lira on beş kuruşumu yunus markete ve kapitalizme yedirecek de değildim

sessizliği bir bıçak gibi bölen sesimle "şimdi ne olacak?" dedim. bana yeni bir missbon getirmelerini ve evime dönmeyi istiyordum,tam olarak 4 saattir evde değildim ve bu beni rahatsız ediyordu. sonradan gelen kasiyer "siz bu alışverişi bir saat önce yapmışsınız, saat beşte diyerek fişi gösterdi, evet gerçekten de 17:01 yazıyordu , oysa ki 18:32 de alışverişimi yaptığıma emindim.
telefonumu çıkararak saati gösterdim ve hayır iki dakika önce buradaydım dedim, telefonumdaki saat 18:36 idi.
"o zaman senin saatin bir buçuk saat geri" kasiyerden bunu duymamla
"madem saatim geri madem saat şuan beş neden o halde fişte 17:01 yazması üzerine bana bir saat önce gelmişsin dedin ha aptal huur çocuğu?" demek isterdim,ama demedim.
kendi telefonunu çıkardı ve saatin altı buçuk olduğunu görüp sustu.
bir zafer kazanmıştım ama bir zafer beni fatih yapmazdı, missbona hala ulaşabilmiş değildim.

müdürün umursamaz bakışları beni eziyordu, altta kalmamalıydım .
"1 liranın peşine düşmüş gibi olmak istemiyorum da hani" dedim.
kasiyerin gülmesi ortamı bir nebze olsun sakinleştirse de müdür soğukkanlılığını koruyordu,"olan olmuş" diyerek beni başından savdı.
mağlup bir şekilde eve dönmek istemesem de kaybetmiştim, kapitalizm demir yumruklarını narin bedenime indirmişti, kasiyere ayar verememiştim, mağrur ama başı dik bir şekilde oradan ayrıldım ve yoldaki büfeden iki tane sakız aldım, esnafa katkı sağlamış olmanın gururu az önceki ezikliğimi bastıramamış olsa da artık gözyaşlarımı silebileceğim şıpsevdi paketlerim olmuştu.

yine giblenmedim, niye hep kaybediyorum lan

yarın gidip ayar vereyim mi lan? ama nasıl, fikir de yürütmek lazım