ayşem

yazsam ne yazmasam ne ? defteri bana geri verebilirsen iyi olur. bunu kendim için istemiyorum senin için istiyorum. açıklamam lazım. beni tanıyorsun. nasıl bir insan olduğumu biliyorsun. insan sayarsan tabi. kendi kendime kaldığımda dayanamıyorum. sürekli meşgul olmam lazım. ama tembelim. yaşamak istemiyorum. sana zarar vermeyecek olsa çoktan intihar etmiştim. bir sene beklemeye çalışacağım. bu gün intihar etmek için çök güzel bir gündü aslında. gece elektrik gitti. her taraf karanlıktı. beraber oturduğumuz park gün yüzü gibi aydınlıktı. gök yüzünde yıldızlar göz kırpıyordu. ama hiç biri bana değildi. kendimden nefret ediyorum. ya sen evlenirsen ve ben bunu görürsem ? ne yaparım bilmiyorum. belki cinnet belki nöbet belki.. sen iyi olursun inşalllah. ah be ayşem. gerçi adımı ağzına alma demiştin. doğru. ismini kirletmem lazım. kendime zarar vermek istiyorum. ama belki rahatlarım diye mi yoksa kendimle uğraşmaya değer olmadığımı bildiğimden mi bilmiyorum bir şey yapamıyorum. herşeyi verdiğimi sanıyordum. verdiğin kitap, defter, not defteri kalemler, ok ve yay, beraber aldığımız çanta, program kaldı. kelebeği de sana verdim. çocukluğumdan kalan hani. geri almayı düşündüm ama anlamı yok ki. sende dursun diyeceğim ama saklar mısın bilmiyorum. bu arada ahmet vardı hani. fil. yastık olabilen fil. benim ikinci adımı koymuştun. onu ben koklamaya kıyamamıştım. bir iki kere çıkarttım poşetten. kokladım ve geri koydum. onu rastgele bir çocuğa vermişsin. ne diyeyim ki. eve zütürmek istemedin sanırım. evdekiler biliyor onu çünkü. e o zaman diğerlerini ne yapacaksın ? yazlığa gittiğimde niye oğuzhan laptopu almış mı yanına diye sordun ? soramadım sana bunu bir türlü. kendimden nefret ediyorum. çok haklısın beni terk etmekte. ne yapacağımı bilemiyorum. bir sene. bir sene sonra bitecek bunlar. sen gideceksin buradan. ben gideceğim buradan. bir daha görmezsin beni. belki üzülürsün öldüğümü duyunca. emin değilim. ağlar mısın hiç bilmiyorum. ama üzülmesen bile ağlayabilirsin. uykularım kaçıyor. uykuya da sığınamıyorum artık. din iman desen hep ekgibtim. senle biraz öğrenir gibi olmuştum ama insanın içinde olması lazım. allah var da beni umursuyor mu orasını bilemiyorum. şarkıların da dıbına koyayım. bana yaptığını başkasına yapma dedin. ben büşrayı sevmiyordum senle başladığımda. sadece kuyruk acısı mı diyeyim ne diyeyim öyle bir şey vardı içimde işte. eğer sende sonra birisi olursa ben kesinlikle iflah olmam. senin acın, aşkın varken içimde, geçmeyecekken başka bir insanla olursam bir daha hiiç mutlu olmam sanırım. böyle de olacağıma inanmıyorum ya neyse. anlatma dedin. keşke geri dönebilsek. mutlu zamanlara.. çok özledim seni. bir kere dokunabilmek için ateşe atarım kendimi. ensem ağrıdığında elini koyardın. sıkardın böyle. bir şey de yapmazdın ama hemen geçerdi, azalırdı o ağrı. keşke aynısı ben de sana yapabilseydim. keşke acılarını hafifletebilseydim. keşke benim yüzümden acı çekmeseydin. bebeğim..

ben bunu sana yazıyorum okumayacağını bile bile. okuyamayacağını. haberin ble yok çünkü. beni sevmiyorsun artık, istemiyorsun. bunu gördüm gözlerinde. o aşkla bakan gözler yoktu. o mutluluk saçan gözler yoktu. baktığımda aşık olduğum gözler yoktu. başka bir şey var vardı. sen değildin sanki o. o ayşem değildi. bildiğim ayşenur değildi. meleğim değildi. baktığında beni hayata bağlayan gözler yerine başka birinin gözlerini gördüm. seni hak edemedim. sana layık olamadım. lanet olsun ki hiç bir zaman da olamayacağım. deftere yazdın ya sakla diye saklamak istiyorum. ben sana söz vermedim. ben ayşeme söz verdim. ve tutmam lazım. ayşemin hatırasına bunu ya-pa-mam. sevdiğime bunu yapamam. hala seviyorum. unutmaya yaklaşamadım bile. istiyor muyum bilmiyorum. ne seni ne de unutmayı. ben sadece eski günlere dönmek istiyorum. sana son bir kez sarılıp öpmeyi, gözlerinde aşkı görmeyi istiyorum. sonra da gibtir olup gitmeyi. intihar etmek istiyorum ben. lanet olsun ki sevdiklerim yüzünden yaşıyorum. eğer beni sevenlerin üzülmeyeceğini bilsem (üç beş kişi zaten çok değil) beni tutan hiç bir şey olmazdı. seni istemiyorum ben. ben sevgi dolu olan ayşemi istiyorum. en azından dostluğunu istiyorum. anlatacak kimsem yok. en azından dertleşecek bir dost olarak istiyorum ben ayşemi. mahvoldum. olabildiğine taka battım. kendi pisliğim içinde boğuluyorum. seni görünce bir an mutlu oluyorum. sonra sıkıntı basıyor beni. ama hep heyecanlanıyorum. seni göremeyince yine kötü oluyorum. vermeyeceğim o defteri. hayatımın tek mutlu aralığına ait o defter bende kalacak. istersen eve gel istersen aileme anlat. umrumda değil. artık sadece bekliyorum ben. hiç bir isteğim yok hayattan. seneye 9 kasımda belki de daha erken bilemiyorum intihar edeceği. sırf sen şu lanet şehirden istediğin gibi gidebil diye bir sene sürüneceğim. sınav filan varmış. çalış diyorlar. bilmiyorlar ki planımı. belki ayşem belki ben cehennemden çıkınca senle karşılaşırım. belki sen de seviyorsundur beni. belki gözlerinde yine aşkı görürüm. belki ayşem belki o zaman bırakmazsın beni. belki orada kendimi oraya ait hissederim. belki de orada da bakmazsın yüzüme. orası da beni kabul etmez. belki de umrunda bile olmam allahın. burada olduğu gibi. ne cennete ne cehenneme en kötüsüne beni kendime bırakır. istediğim insan değilim. olamayacağım. yeter. kendi derdimi anlattığım yeter. kim bilir senin ne dertlerin var ? eminim bensizlik hiiç koymamıştır sana. belki benle olduğun zamanlar kadar mutlu değilsindir. ama aynı zamanda o kadar da acı çekmiyorsundur. büşrayı gibeyim. onun sana çektirdiği acıların hepsini bin katıyla, öfkemle nefretimle ona çektirmek istiyorum. senin canını bu kadar yakmaya kimsenin hakkı yok. özellikle de benim. kendime ne yapacağımı bilemiyorum. acı çekmek istiyorum ama değmem. aldığın ok ve yayları kendi üzerimde kullanmak istiyorum. hani o kale bu kadar uzak mıydı ya dediğin yerden kendimi atmak istiyorum. hani o çeneni sıkman yüzünden içtiğin laroxyli tepeme dikip ölmek istiyorum. sen konuşuyordun ya, hatalarımı sayıyordun. sana öyle bir sarılmak istedim ki.. sarılsam bırakamazdım. eminim. hiç bırakmayacağım demiştim ayşem. hiç bırakmayacağım. anılarını, hatıranı hiç bırakmayacağım. ve belki bebeğim, son nefesimde seni görürüm. işte o zaman yeniden mutlu olurum. giberim böyle bencilliği. seni benden alan lanetlerimden biri de bu ya. umarım sen ççok mutlu olursun. buradan gidersin. insanların hatalarını kullanamayacağı bir yere, seni (umarım) benim kadar çok seven birinin yanına gidersin. hayırlısını buılmuş olursun. onla gerçekleştirirsin hayallerimizi. onun ayşesi olursun. onun kollarında yatarsın. ondan çocuğunu seversin. belki de kızın onun kucağında uyuyakalır. sonra sen üstlerini üstersin. bu arada bizim ailede sevdiği insanla beraber yatmanın önemli bir yeri vardır. küçükken abim ablam ben annem babam kim olursak artık beraer yatardık. uyumak için değil. beraber yatmış olmak için. o yüzden yanımda yatmanı çok istiyordum, seviyordum. o defter kalacak bende. diğer hatıralarla beraber. ben ölünce isterse alırsın, istersen umrunda olmaz. sensiz hayatın anıma koyayım. güzelim alnından bir kere daha öpebilmek için tüm ailemi keserim. kimse, hiç kimse senin, hatıranın yerini alamaz. alinin de amk. ona öyle baktın ya sen kesinlikle benim ayşem değilsin. o tanıdığım sevdiğim ayşeme ne yaptın bilmiyorum. umarım canını yakmamışsındır. ne kadar yazabilirim bilmiyorum. ne kadar tahammül edebilirim bilmiyorum. kendime, sensizliğe, insanlara, hayata ne kadar direnebilirim bilmiyorum. eğer sen olsaydın son nefesime kadar olurdu. gerçi değişen bir şey yok ya. seni unutmamı istiyorsun. ama unutuyorsun ki sadece ben istersem olabilecek bir şey bu. sen istediğini yap, olmayacak. dua etme benim için. sen daha kolay unutursun öylece beni. pişmansın zaten. ben de pişmanım. hayatımın en mutlu zamanlarını yaşamamın bedeli senin böyle üzülmen olacaksa hiç başlamazdım. ben inanmıştım be aşkım.