Geçtim ve kendime şöyle bir baktım. Takım gerçekten yakışmıştı fakat kravat sanki gerektiğinden fazla renkliydi. Değiştirmeyi düşünüyordum ki geç kaldığımı fark ettim. Hızlı adımlarla merdivenlerden inip, kapının önüne geldim ve ardından ayakkabımı giydim. Annem ve babamın birbirlerine bağırmasını aldırış etmedim ve arabanın anahtarını alıp evden çıktım. Bugün benim günüm ve hiç bir olay buna engel olamaz. Hiç bir şey

Arabam ile ara sokaklardan geçtim. Arabanın torpidosundan adres kağıdını çıkardım.O güzel yazıyı okuduktan sonra adresi aramaya başladım ve buldum. Kornayı çaldım ve beklemeye başladım. Zamanın bana acımasız davrandığını düşünmeye başladım.Tam tekrar kornayı çalacaktım ki apartmandan çıktı. Sokakta futbol oynayan Suriyeli çocukların arasından geçerek arabaya bindi. Kırmızı ruj ve kırmızı elbisesi çok çekici gelmişti.Bir kaç saniye arabanın içinde konuşmadık. Kız bana doğru döndü ve gözlerime baktı. Hipnotize olmuş gibiydim, dudaklarına odaklanmıştım ve onun hareketini bekliyordum ki kız gülmeye başladı.Ben de gülümseme ile karşılık verdim.Önüme dönüp arabayı çalıştırıp sürmeye başladım.

Yolda havadan sudan konuştuk, çok tatlı bir kız olduğu gerçeği her zaman gözümün önünden geçiyordu. Tanışalı 9 ay oldu ve ilk defa böyle ciddi bir randevu ile karşılaştık. Arabayı park ettim, Buse arabadan indi ben de indim.Tam restorana girecektik ki
-Sur telefonumu araba da unutmuşum.
Kendisine restoranda beklemesini söyledim ve hızlı adımlarla arabaya ilerledim. Arka kapıyı açıp Telefonun koltuğun üzerinde olduğunu gördüm ve altımda bir not vardı. Telefonu ve kağıdı aldım, arabanın kapısını kapattım. Restorana doğru yürürken kağıtta ne olduğunu merak ettim ve okumaya başladım.
"intikam,bir insanın yeniden doğmasıdır" yazıyordu.Ne olduğunu anlamadım

Restorana girdiğimde Buse masa da oturmuş beni bekliyordu. Hızlı adımlarla masaya geçtim ve koltuğa oturdum garsona yemekleri söyledik ve sohbeti açtım.
Ben:Ne intikamıymış o bakalım?
Buse:intikam mı? Ne bileyim
Şaşırdım, buseye peçeye ile kağıt uzattım.
Ben:Ya şu ev adresini tekrar yazsana diğerini zar zor okudum. Diğer sefere kapıda kalmak istemezsin herhâlde *
Buse:Yazalım bakalım.
Yazdı ve bana uzattı ben de aldım kağıdı, masanın altından arabadan bulduğum kağıdı çıkardım ve yazıları karşılaştırdım.Bu yazı kesinlikle Buse'nin yazısı değildi.
Buse:Ne oldu okuyamıyor musun yine?
Biraz afalladım,
Ben:Yo... Yok okuyabiliyorum fakat bu c harfini e gibi yazmasan çok hoş olurdu
Buse:Bir de bana sor
Aniden terlemeye başladım, neyin intikamı olabilirdi ki bu,eğer Buse'nin kağıdı olsaydı neden yanında taşırdı ki bunu?
Buse:iyi misin? Terliyorsun sanki
Ben:iyiyim ya aa zamanlamaya bak yemekte geldi. Hadi yemeği yiyelim
Garson yemeği masaya koydu ve yemek yemeye başladık. Konuyu değiştirdim, dediğim gibi kimse bu günüme engel olamaz.
Hiçbirşey

Ne oluyor lan diye kendime soru sormaktan artık kafam ağrımaya başlamıştı.Üstüne bir de böyle bir yazı, kardeşime gerek olmadığını söyleyip odama geçtim.Kim lan bu? Kime ne yaptım da intikam alacak? Yatağa uzandım ve uykuya daldım.

-Orkun yapma! Yapma lan! ORKUN!

Uyandığımda her yerim terdi, ellerim hafif titriyor, bacaklarım da hafif uyuşma vardı. Yavaş bir şekilde ayağa kalktım. Niye orkun diye bağırıyordum ki? Orkun'u aradım numara kullananılmamaktadır uyarısı geldi. Facebooktan bulamaya çalıştım bulamıyordum.
Amacı neydi lan bunun?

Ben:Bugün ayrı bir güzel olmuşsun
Buse:Sen de her zaman ki gibi yakışıklı, kravatında çok güzel olmuş

Sanırım renk konusunda biraz karamsarım

Ben:9 ay oldu ve 9 ay boyunca nefes alabildiğimi fark ettim
Buse:Öyle mi 8 ay olmasın o
Hafif güldüm,
Ben:8 ay olsun o zaman
Buse:Zaten 8 aydı, odun
Ben:Aaa yemek yiyoruz ama ayıp...
Buse:Uff neyse
Yemeği bitirdik, dediğim gibi zaman bana acımıyordu. Hava kararmıştı, buse ile konuştuğum her konu bana güzel geliyordu. Zeki bir kızdı, benim kadar olmasa da,hesabı ödeyecektim parayı vermek için cüzdanı çıkardım ve parayı menü defterinin arasına koydum garsona uzattım. Cüzdanı tekrar cebime koyduğumda o kağıt ile temas oldu ve o yazıyı tekrar hatırladım.
Nereden gelmişti o yazı

Kızın evin önüne gelmiştik,el frenini çektim ve derin bir sessizlik oldu.Bir şey dememi bekliyordu sanırım, elimle kızın yüzünü kendime çevirdim.
-Özür dilerim, dedim.O da cevap vermeden arabadan indi. Hoşçakal manasında el salladı ve apartmana girdi. Bana kırgın olduğu zaman böyle davranırdı. Kendime sövüp arabayı çalıştırdım ve eve doğru sürmeye başladım.Eve geldiğimde arabayı garaja park ettim. Hızlı adımlarla evin önündeki merdivenlerden çıktım.Eve girdiğimde annem de babam da evde değildi. Sinirlendim,kardeşime sigara almasını söyledim. Para istedi amk fakiri, cüzdanımdan parayı çıkaracaktım ki cüzdanımın arasında kağıt olduğunu fark ettim. Kağıdı aldım elimle açtım. içinde
"Mutluluğun kelebek gibi, göz kamaştırıcı ve bir o kadar kısa"
Yazıyordu...

Ani bir panik ile
Ben:Buse hadi gidiyoruz
Buse:Ne oldu sur? Konuşuyorduk ne güzel
Ben:Ya yarın projem vardı, nasıl unuturum. Buse gitmemiz lazım. işten atılacağım yoksa
iyi kötü bir şekilde kalktık, nedensiz bir şekilde panik yaptım nedenini bilmiyordum ama içime bir şey oturmuştu. Hızlı bir şekilde arabaya bindik. Arabayı çalıştırdım,
Buse:Sakin ol sur
Duymamış gibi yapıp, arabayı kızın evime doğru sürmeye başladım.

Oturmuş vaziyette ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Sinirlendim ve kafamı masaya vurmaya başladım. Gittikçe daha da sert vuruyordum ki cep telefonum çalmaya başladı. Durdum,küfürler eşliğinde ayağa kalkıp telefonu elime aldım. Arayan kişi:Özel numara, işler umduğumdan daha da sıkıntılıydı. Açtım telefonu,
Ben:Alo
Bilinmeyen:Sana bir şey söyleyeyim mi?
Erkek sesi olduğundan eminim
Ben:Kimsin?
Bilinmeyen:Orkun
Ben:Orkun? Abi sen niye gizliden arıyorsun?
Orkun:Bilmem, canım sıkıldı.
Ben:Abi delirtme adamı, onca yıl aramadın.Şimdi mi arıyorsun?
Orkun:Saat 12 ### parkı orada ol.
Ben:Aloo? Aloo!
Dedi ve kapattı, sinirden telefonu yatağın üzerine attım duvara sekti. Parçalandı

Karamsar düşüncelere daldım, lise yıllarımı da hatırlamıyorum ki anasını satayım. Orkun'u zar zor hatırladım.iş yerinden izin aldım ve kendimi tekrar yatağa attım. Duvar saatine baktım, saat9'du.Yatmış bir vaziyette saatin çıkardığı sesi dinlemeye başladım.
-Tik,tak,tik,tak...
Uzun bir süre saati dinledim, hipnotize olmuş gibiydim, saate tekrar baktığımda 11'di.Şoka uğradım, zaman nasılda geçti. Anlamadım,hızlı bir şekilde üstümü değiştirdim. Evden çıktım, arabaya binmeme gerek olmadığını düşündüm. Hafif tempo ile parka doğru koşmaya başladım.

Parka geldiğimde çimde oynayan çocuklar, banta oturmuş konuşan annelerden başka bir şey göremiyordum.Çok yorulduğumdan dolayı bi bankta oturup dinlenmeye başladım. Parkta oynayan çocukları izleyince aklıma küçüklük anılarım canlanmaya başladı.

Furkan:Ebe suru ebeledim.
Ben:Ya off!,ayakkabımı bağlıyordum.
Furkan:Bana ne? Ebe sensin
Ben:Ya salak anlamıyor musun ebe ben değilim diyip furkana vurdum. Karnına vurmuştum tabi o zamanlar korkardım yüze vurmaya,az geriye gitti. Sonra sinirlenip bana sağdan yumruk attı. Yere düştüm, üzerime çıkıp yumruklamaya devam etti. Diğer çocuklar da etrafımızda sıfır oluşturup "Kavga! kavga!"diye bağırmaya başladılar. Benim burnum kanamaya başlamıştı fakat furkan durmuyordu aksine daha da sert vuruyordu ki,oradan bir çocuk geldi ve furkanı itti. Furkan üzerimden düştü. Sonra furkanı iten çocuk bana el uzattı. Elinden tutup çekti, sonra utanarak
Ben:Adın ne?
Çocuk:Orkun

Orkun:Lan uyansana!
Sarsıldım, ağzımdan salyalar akıyordu. Teyzeler bize bakıyordu ben de Orkun'a sakalı falan uzamış, güneş gözlüğü takmış, saçları ve sakalı hafif turuncu olmuş bir şekilde karşımdaydı.

Orkun sesini çıkarmadan yanıma oturdu ve sessizlik içinde çocukları izlemeye başladık.
Orkun:Melis seni ne kadar özlemişti bi bilsen
Vücudumda ani bir titreme oldu, boğazım düğümlendi. Hiç bir şey diyemedim, çocuklara bakmaya devam ettim. Orada ki esmer küçük bir kız dikkatimi çekmişti ve yine eskileri hatırlamaya başladım.

Orkun:Senin adın ne?
Ben:Sur, surdiyen
Orkun:iyi iyi,gel bakalım.Bu çocuğa bir daha dokunan olursa onu çok kötü döverim. Anladın mı lan Furkan!
Furkan cevap vermedi önüne baktı. Orkun kolunu omzuma atıp
Orkun:Gel seni diğer arkadaşlarımla tanıştırayım, dedi ve yürümeye başladık. Parktan çıkıp mahlle sokaklarına girmiştik. Güneş gözüme vurduğu için pek bir şey göremiyordum. Oruçtan dolayı aç olduğumu da fark ettim.O yüzden biraz yorgundum. Fakat sonunda gelmiştik,
Orkun:Bunlar Tarık, Melis,Beyza ve Kemal ve bu çocukta Sur

Korna sesiyle kendime geldim, arabayı çalıştırıp eve doğru sürmeye başladım. Kısa mesafeden varmıştım eve, arabayı garaja park ettim ve eve doğru hızlı adımlarla ilerledim. Kendimi yine odaya kapatmıştım, Buse beni telefondan arıyordu fakat cevap vermeme kararını almıştım. Bilgisayardan internette dolaşırken annem aşağıdan seslendi.
Annem:Oğlum Orkun gelmiş! Dedi, birden depar attım. Hızlı adımlarla merdivenlerden indim. indiğimde annemden başka kimse yoktu.
Annem:Ne oldu ki şimdi seni görmeden gitti.Sur oğlum bunu sana vermemi istedi.
El yapımı bileziği gösterdi.Bu bana bir yerden tanıdık geliyordu. Bileziği alıp hemen odama çıktım, annem hala ne olduğunu anlamış değildi gerçi nasıl anlasın ben bile anlamadım.

Tarık gözlüklü kıvırcık saçlıydı, Melis ise esmer bir kızdı.Çok gariptir ki çok sevimli bir kız gibi gelmişti. Kemal ise uzun boylu pek sevimsiz biriydi.
Orkun:Bunlar artık senin arkadaşın ve sende artık bizim arkadaşımızsın.

Orkun beni sarstı ve kendime geldim.
Orkun:Anladığım kadarıyla geri dönmüşsün.
Ben:1 sene oldu.
Orkun:Peki sana bir soru soracağım neden geldin?
Cevap vermedim, çocuklara bakmaya devam ettim.
Orkun:Sevgili de yapmışsın
Ben:Yaptım, sana ne lan bundan, beni mi takip ettin lan bütün gece
Orkun:Seni öldürmediğime dua et
Sustum kaldım öyle, sonra Orkun banktan kalkıp gitti. Bende çocukları izlemeye devam ettim.

işte o günden sonra nefrete sevgiden daha çok güvenirim, çünkü nefretin sahtesi olmaz. Kendime geldim ve bileziğe bakmayı bıraktım. Buse hala ev telefonunu arıyordu. Annem artık bıkmıştı fakat benim umurumda değildi. Dışarı çıkıp temiz hava almam lazımdı.Üzerimi giyinip dışarı çıktım, evin kapısını önünde bir zarf vardı. Orkun'un bıraktığına emindim.Üzerinde bir adres vardı, altında da
-Bekliyorum
Yazıyordu,ben de umursamadım zarfı tam çöpe atacaktım ki,aklıma Melis geldi vazgeçtim. Adres yakın bir yerdeydi, yürüyerek gitmeye karar verdim. Yürüyerek geldiğimde karşımda bir mezarlık vardı. Orkun'da sonradan yanıma geldi. Sonra ilerlemeye başladı, mezarlıkların arasına girdi. Bende arkasından yürümeye başladım. ikimizde konuşmuyoruz,bir sağa bir solo dönüyoruz.En sonunda bir yer de durmuştuk. Karşımda bir mezar taşı vardı.

1991-2010
Melis ***
Ruhuna El-Fatiha

Bileziği masanın üzerine koydum ve düşünmeye başladım. Neden bunu bana vermişti ki? Diye düşünürken bileziğin iç tarafında sur yazıyordu...

Melis:Sur bunu gerçekten sen mi yaptın? Diye şüpheli bir bakış attı.
Ben:Tabi el becerim pek... Derken bana sarıldı.
Melis:Gerçekten çok şanslıyım dedi ve bıraktı. Ardından zil çaldı beden eğitimi dersi son dersti ve okul çıkışıydı. Melis ile okul kapısının önüne kadar gittik. Sonra yollarımızı ayırdık,ben kendi evimin yolunu tutarken arkamda 3 kişinin olduğunu fark ettim ve hızlı adımlarla yürümeme rağmen arkamdaydılar. Arkamı ani bir şekilde dönünce karşıma Furkan çıktı
Furkan:Oo sakin ol romantik çocuk,
Ben:Ne istiyorsun?
Furkan:Sadece bize de bir şeyler yapmanı istiyoruz
Ben:?
Furkan:Mesela Melis'i kısa süreliğine ben kullansam olmaz mı?

Beyler hikayenin devamı yarına
Haberiniz ola
(bkz: 20surdiyenveled)

Yarım saat yerde kaldım, sonra bir amca gelip yardım etti. Ambulansı arayacaktı fakat ben izin vermedim. Ayağımı pek hissetmesem de yavaş yavaş yürüyebiliyordum. Orkun'un yanına gitmem lazımdı. Seke seke Orkun'un yanına gitmeye başlamıştım, amca yardım edeyim dese de istemedim. Sekerek gitmem gittikçe normal yürümeye döndü.Ara sokaklardan geçtim,ve sonunda Orkun'un evine varmıştım. Annesi ilk başta bu ne hal diye sordu. Lafı çevirip Orkun'un nerede olduğunu sordum. Parktadır herhalde dedi, parka doğru ilerlemeye başladım. Parka geldiğimde etrafta kimse yoktu.Ne oyun oynayan çocuklar ne de bankta sohbet eden anneler, etrafı böyle bir dolaştığımda,iki kişi gördüm ilerde, birbirlerine sarılan iki kişi,bu Orkun ve... Melis

Melis:Sence bu bulut neye benziyor.
Melis'e bakarak
Ben:Hangisi anlamadım.
Melis parmağıyla gösterdi,
Melis:Bence kaydırağa benziyor.
Ben:Fikret hocanın burnu kadar değil herhalde
Dedim ve ikimizde gülmeye başladık.30 saniyelik gülüşmenin ardından derin bir sessizlik oldu. Sessizliği Melis bozdu.
Melis:Büyüyünce ne okuyacaksın? Ne gibi bir fikrin var dedi bana bakarak,
Ben:Bir mühendislik,ne doktor kadar ezber ne de edebiyat kadar kısıtlı,
Melis:Peki, sonra
Ben:Sonrasını bilemem, belki yurt dışına çıkarım.
Melis:Peki yalnız mı?
Ben:Bir kaç arkadaşımla beraber giderim herhalde dedim hafiften gülerek
Melis:Ya sen gerçekten hayvansın dedi ayağa kalktı tam gidiyordu ki kolundan tuttum.
Ben:Sen varsın ilk başta sadece sen
Kızın utandığını anlamıştım, gözlerini benden uzaklaştırmaya çalışıyordu. Ayağa kalktım ve yüzünü kendime çevirdim.
-Seni bekliyorum sadece uygun bir zamanı dedim kız çok fazla utanmıştı ki yanaklarının kızarmasından belliydi.
Ben:Hadi makarnayı yiyelim ya çok acıktım diyerekten konuyu değiştirdim.O da memnun gibi görünüyordu.

Okuyan herkese teşekkür ederim,iyi ki varsınız. Biraz kısa oldu kusura bakmayın.

Boş bir vakit bulunca yazıyorum işte bir şeyler eğer başka hikayelerimi okumak istiyorsanız. Profilimden bakabilirsiniz.

Nick6 girmek isteyenler varsa da (bkz: 20surdiyenveled) 

Gece olmuştu, parkta keşlerden başka kimse yoktu. Fakat ben hala aynı bankta oturuyordum. Peki neden? Ben de onu düşünüyorum zaten benim bu şehirden defolup gitmem lazımdı. Fakat hala buradayım, beni buraya bağlayan şey ne? Buse olduğunu hiç sanmıyorum.Ben bunları neden şimdi hatırlamaya başladım ki? Sorular zincir gibi ardı ardına geliyor. Kafamda ki anlamsız soruları cevaplayamadan, parktan ayrılıp eve doğru yürümeye başladım.Eve girdiğimde annem telefonuma ne olduğunu sordu umursamadan odama geçip kendimi geçen günkü gibi yatağa attım. Uykuya daldım,

Ertesi sabah uyandığımda kardeşimi okula bırakmak için elbisemi giyiyordum. Kahvaltı yapmadan evden çıktım. Emre'yi arabada beklemeye başladım. Dalmıştım ki Emre geldi sonra onun okuluna doğru sürmeye başladım. Okuluna geldiğimde durdurdum arabayı, vedalaştık. Arabadan inip okuluna doğru yürümeye başladı.Tam arabayı çalıştıracaktım ki el ele tutuşan liseli sevgilileri gördüm.

Melis:Hadi sur çabuk hocalar görecek!

Annem:Oğlum Melis seni görmek istiyor.
Ben:Burada olmadığımı söyle
Annem:iyi de oğlum...
Ben:Anne, lütfen
Annem geri kapıyı kapattı,ben de yatağımda yatmaya devam ettim. Hiç kimseyle konuşacak bir şeyim yoktu benim,hem ingiltere'deki üniversitelere giriş sınavlarına başvurmuştum, eğer kazanırsam. istesem de konuşamazdım, benim için en iyi tercih bu.

-6 ay sonra-

Ben:Anne her şeyim hazır mı?
Annem:Hazır oğlum, dedi göz yaşlarını akıtarak. Böyle duygusal sahneleri pek sevmesem de ben de göz yaşı dökmeye başladım.
Ben:Üniversiteyi bi bitireyim, kariyerimi parlak yapıp para kazanacağım, istediğin her şeyi alacağım araba,ev ne istersen.
Sonra babama geldi sıra, kendisiyle pek konuşmasam da ayrılık vakti olduğu zaman yine de içine bir şey konuyor. Onunla da vedalaştım, kendisi benimle gurur duyduğumu söyledi. Sonra da kapıdan çıktım, insan hiç gitmek istemiyor olsa bile vücudun kontrolünden çıkmıştı. Evden çıktım ki merdivenlerden iniyordu ki karşıma Melis çıktı.