Düşünsene ayakkabı olarak dünyaya geliyorsun ilk başta bi vitrinde arkadaşlarınla takılıyosun o zamanlar daha gençsin kanın kaynıyo en temiz olduğun zamanlar sonra biri seni bir kutuya koyup zütürüyor korkuyosun ilk başta sonra eve gelince biri seni alıp giyiyor Canın yanıyor ilk başta daha yeni alışıyosun sonra burasıda iyi diyorsun ama taki...
Seni karanlık bir dolaba koyuyorlar yanında diğer ayakkabılar ve hepsi harap düşmüş organ mafyası zannediyorsun bağcıklarını söküp satıcaklar sanıyosun sonra sabah oluyor ve seni dışarı çıkarıyorlar biri seni gene giyiyor gene canın yanıyor ama bu sefer dışarda her saniyen korku dolu oluyor birsürü ayakkabı can çekişiyor her yer gürültülü her yer pis dayanamayıp pes etmek istiyorsun ama olmuyor acılara katlanıyosun sonra gene bi dolaba koyuyorlar bidaha inşallah gitmem diye dua ediyosun harap düştüğün için dinlenmeye çalışıyosun ama bu böyle aylarca yıllarca devam ediyor seni belki en çok rahatlatan bir çamaşır makinesi oda yılda 1 2 defa yada az da olsa ıslak mendil ama yapıcak bir şey yok böyle dünyaya geldin böyle gidiceksin...