Hatırlıyorum bundan 3-4 yıl önce lise yıllarındayken nasıl ateşli silahla yaralandığımı. Yolda arkadaşlarla yürüyoduk felsefi muhabbet yapıyoduk her zamanki gibi. düşünceliydik lan günümüz düşünerek geçiyodu. Hala görüşürüm aynı filozoflarla. Birbirimize güvenirdik fikirlerimizi paylaşırdık . Birbirimiz için felsefik kavgalara girerdik deli gibi. Yanımda olsalar beni savunurlardı eminim.
düşünerek ilerliyorduk. Herkes evine gitmek için farklı yollara sapmıştı. Aslında çok da tenha bi cadde değildi be. 2-3 terörist ceplerindeki silahlara güvenip benden para istedi. Verirmiyim ulan ben babamın binbir emekle yazdığı felsefik kitaplardan gelen parayı. Yanında hewalleri olmasına rağmen korkmadım lan. Yapıştım yakasına "düşünüyorum öyleyse varım lan" dedim. Tabi tek derdi para almak eşek gibmek. çıkardı silahı sıktı karnıma. Olayın sıcaklığıyla çok fazla bişey hissetmedim. Garip bi ses geldi mermi girerken. koşamadım yığıldım kaldım. inanır mısınız o kadar kişi görmesine rağmen hiç biri durmadı yardım etmedi. Kanıyodu karnım. Yanma hissi gelmişti.
Çok garip bişey lan ateşli silah yaralanması. ister istemez korkmak istemesende korkarsın. Sen korkmasanda bedenin korkar aslında. Titrersin. Binbir düşünce geçer kafandan. Sinir ve korkuyla karışık garip bi his kaplar içini. Bedenin ürker. Bi soğuklukla sıcaklık karışımı gibi bişey hissedersin. Gittikçe daha çok yanmaya başlar
En son hatırladığım bi aristo saçlı bi kadın ambulansı arıyodu. Uyandığımda çoktan ameliyat olmuştum. Filozof babam başımdaydı. düşünmüşlerdi anlayabiliyordum. Annem başımı okşadı ve"Büyük fikirleri düşünenler büyük hatalar yaparlar". Martin Heidegger . O gün çok şey öğrendim aslında. "Sorgulanmayan yaşam yaşanmaya değer değildir". Sokrates