2 yaşlarındayken öğünde 3 biberon süt içermişim. annem öyle anlatır hep. iyi içiciymişim ellam. fakat ne yazık, hatırlayamıyorum. keşke hatırımda bi kaç anı kalsaydı. anı değil de biberon kalmış o zamanlardan, ateş eden süt mavi bi rengi, sararmış kauçuk emziği vardı son gördüğümde. çöpe atarken "bunu şimdiye kadar neden atmamışız ki lan?" diye düşünüyodum. hayatımdaki ilk ateş eden şeye karşı duygularım böyle gelişmişti, nasip.

biraz büyüyüp adam olduğumda, yaklaşık 5 6 yaşlarındayım o zamanlar, bayramda köye gelen seyyar satıcıdan su tabancası aldığımı hatırlıyorum. yeşildi. o da ateş ediyordu. yani gerçekten, ben ağzımla "tuf tuf" diye efekt verirken o su fışkırtıyordu. biraz sola doğru fışkırtıyodu gerçi ama adam kafamla tabancayı biraz sağa doğru tutarak hedefe isabet ettirebileceğimi düşünebilmiştim.

sonra adamlığı bi kaç sene kadar daha eskitip okula başladım. bi kez adamlığa adım atınca hızlı yükselemiyosun. en az bi 50 60 senesi var düz adamlığın. okula başlamanın heycanından olsa gerek etraftaki her şey çok farklı, çok enerjik geliyor, her şey adeta ateş ediyordu. yolda giderken yoldaşım yaptığım taş bile adam gibi görünüyordu gözüme. kusursuz ovalliğiyle ateş ediyordu, taş gibi taştı şerefsiz. ben de bu eşine az rastlanan taşı alıp benim görebileceğim ancak başkasının farkedemeyeceği bi şekilde kamuflajladım. okula başladığımın daha 1. haftasında sıkılmıştım okuldan. bi okul dönüşü gözüme ilişti taşım. bi tekme savurup "hımısınıtekmelediğim, bi b*ka benzemiyomuşsun" a denk düşen, o zamanki adam kafamla sövdüm. o zamanlar "salak" diyene "a-nnam ned-dedi öğretmeğne söyliycem!" diyip alkış tutan adamlardık neticede. taşa küfür ettim evet. şimdi olsa yüzüne bakmam.

yine ilkokul yıllarımda kırmızı, gerçekten ateş eden, her gün okula onunla gittiğim bi bigibletim vardı. bütün güzel hayallerimi onun üzerinde kurardım. gitmek istediğimden değil de "durmadan" hayal kurabilmek için. bi karne günü çalındığını hatırlıyorum. hayatımın ilk ateş eden üzüntüsünü o zaman yaşamış olabilirim. acımı hafifletmek için eve yürüyerek gitmiştim. büyümenin nasıl bi şey olacağını ilk hissettiğim zamanlar o zamanlar olabilir. yani o gün acım hafiflesin diye mi yoksa bigibletim olmadığı için mi yürüdüm net bi cevabım yok. zaman geçtikçe değişen, netleşen pek bi durum da olmadı.

...