ateistlikle müslümanlık arasındayım

önbilgi: yobaz bir ortamda büyütüldüm. müslümanım diyemedim ama hiç. çok taktığım bi konu değildi din. 19 yaşında bir şeyler dank etmeye başladı. o zaman ilan ettim ateistliğimi.

nedenlerim:

- dinler, en genel halleriyle, "statiktir", dinamik/gelişken bi yapı göstermez. her ne kadar evrensel oldukları iddia edilse de, en nihayetinde, "indirildikleri" zamandaki toplumsal hataları giderken, toplumu bi nebze olsun düzene sokmak için ortaya çıkmıştır/atılmıştır.

- dayandıkları aksiyom, "sonsuz güç ve yeterlikte, başka bir yaratıcıya gerek duymayan 'ultimate' bir yaratıcı vardır." bunu aksiyom kabul etmek mantıklı gelmese de dindarlar da kendi içlerinde haklıdır zira, modern bilim bile 400 yıl önce kurulmuşken, biz 70 yıllık hayatımızda "evren neden ortaya çıktı; hayatın bi amacı var mı--varsa ne; öteki dünya ya da önceki dünya diye bir şey var mı... " gibi, 32000 yıldır insan aklını kurcalayan sorulara yanıt arıyoruz. occam'ın usturası ilkesinin "evet, bir yaratıcı tek tek bütün canlıları, cansızları yaratmış, gezegenleri yörüngesine koymuş, fotona 10 üzeri -51 kg mertebesinde bi kütle verip kafaları iyice karıştırmıştır." şeklinde bi yanıt ortaya koyduğunu düşünürüz. ortalama insan zeka katsayısının 100 olduğu ve dünyanın yarısının bundan da düşük zekalı olduğu göz önünde bulundurulursa, halimiz ortadadır... (zekadan kastım, işlevsel niteliğini kaybetmemiş bir nöron sistemine sahip olup, mantıklı, analizci bir şekilde düşünebilme yeteneği, şeyler arasındaki mantıksal ilişkileri ortaya koyma becerisidir.) ha bunun neresi yanlıştır, şöyle olur en sonunda: bin kişinin inandığı, gerçek adddedilir, iki soru soran insan hemen toplum dışına itilir (ki öyle olsa da iyi, eskiden adamı gibe gibe öldürüyorlarmış)--"in the questions of science, the authority of a thousand is not worth the humble reasoning of a single individual"-galileo galilei.

- dinler, yine en genel halleriyle, gereğinden fazla mürit bulmuş felsefi akımlardır (bu da benim görüşüm). e işin içine felsefe girince, din sana, dogmatik bir şekilde, "neden" sorusunun yanıtını verir. sistemlerin "nasıl" çalıştığıyla pek ilgilenmez. pek çok insan bu ayrımı göremediğinden, bilimin bittiği yerde dinin başladığı gibi bi yanılgıya düşer. bilim sana evrenin nasıl başladığını açıklar (kuram ve varsayım arasındaki farkı bilen kardeşlerime buradan selamlar... ). iş, evrenin neden ortaya çıktığına gelince, "ooo, hemen dinlere danışalım bakalım ne diyorlar" gibi bir düşünce ortaya atılmış zamanında. yok öyle bir şey. ya biri ya da öteki, gibi bir mantık sistemi işlemiyor bu düzende. efendi gibi, "henüz bilmiyoruz" demeye korkuyoruz zira bilgisizlik yerini daha büyük bi korkuya bırakıyor. bunu da işte, önceki maddede de açıkladığım gibi, insanın kısacık ömrü neden oluyor.

- öleceğimizin farkındayız. bu, canlılık adına büyük bi gelişme. okuduğum kadarıyla, kurduğumuz bütün uygarlıkların, yaptığımız bütün icatların altında bu... gerçek yatıyor. neslimizi en iyi şekilde sürdürmek istiyoruz. neslimizden önce, biz de en iyi şekilde yaşamak istiyoruz. e sonra n'oluyor, bu hayata bi anlam yüklenmeye başlıyor. burası da, %100 yanlıştır demek istemiyorum da, işte, epey bi yanlışlık var. bildiğimiz bütün fizik kuralları lokal olarak geçerli, bildiğimiz canlı yaşam yalnız bu dünyada. biz neden hala diretiyoruz "biz özeliz" diye? hep işte, dünyanın, evrenin merkezi olduğuna inanılan zamanlardan kalma bi alışkanlık. adamın biri, kopernik, dünya güneşin çevresinde dönüyor dedi, adamın belasını gibtiler. galileo, güneşin yüzeyini inceleyecem diye kör oldu, güneşin bile mükemmel olmadığını gösteri, adamın belasını gibtiler. bu, dinlerin, statik bilinmeden inşa edilmiş bi temele oturtulması gibi, her zaman sallantıda olan bir temele dayandığı görüşünü doğrudan desteklemese de, güzel birkaç örnek teşkil eder.

özet: özet falan yok amk.