ateistlerin yönettiği bir ülkede yaşıyorum

beyler kendimi tanıtmam gerektiğini düşündüm. başladım konuşmaya: "merhaba ben am mi o da ne. aranıza yeni katıldım. siyasal bilimler fakültesini birincilikle bitirdim. sizlerle birlikte olmaktan son derece mutluyum. teşekkür ederim." bu sade konuşma bizim şirin baba'nın hoşuna gitmişti. hafif gülümsedi. sonra maklubeler geldi. ama domuz etinden yapılmıştı. pis pis kokuyordu. işte ilk sınavımı burada verdim beyler. domuz etinden yememek için etsiz kısımlarından yiyordum. allahtan kimse dikkat etmemişti böyle yaptığıma. yemekler yendikten sonra tüm ışıklar söndürüldü mumlar yakıldı. sonra şirin baba ortaya geldi. herkes onun etrafında toplandı. ben de onlarla beraber hareket ettim. şirin babanın etrafında daire oluşturduk. sonra arkadan ritm geldi. hah huh diye sesler çıkartarak kafa sallamaya başladılar. ben de onlara uymaya çalışıyordum. ahmet kendinden geçmişti resmen. neredeyse boynu kopacaktı beyler. benim de boynum iyiden iyiye ağrıyordu.

panpa ne çok yazmışsın azmettin ilk sayfayı ancak bitirdim. bari okudugumuzu bil

kafa sallama olayı nihayet bitmişti. herkes yavaş yavaş dağılırken ahmet bana "burada bekle" dedi. sonra bir yere gitti. geri geldi ve "gel benimle" dedi. sonra büyük bir koridordan geçtik. sonra kocaman bir kapının önünde durduk. kapıyı çaldı ahmet ve sonra beraber girdik içeri. içeride fethi ağlayan vardı. bize "oturun!" dedi. biz de oturduk haliyle. sonra dedi ki : "seni gözüm tuttu. çok önemli yerlere gelebilirsin sen." sonra bana bir telefon verdi. "bu kriptolu bir telefondur. sadece beni arayabilirsin bu telefonla. ve yalnızca benden çağrı alabilirsin. sadece acil durumlarda kullan bu telefonu." dedi. ben şaşırmıştım. daha ilk görüşte bana bu kadar güvenmesi gerçekten beni çok şaşırttı ve kuşkulandırdı. bakalım nereye varacaktı bunun sonu.