Ben değilim ama okuldan arkadaşım ateist. Bu bi kızla sevgiliydi sonra kızla ilişkiye girdi inanılmaz pişman oldu bir tövbe ediyor göreceksiniz neyse sonra bir daha aynisi yine tövbe en son bi geldi beyler ben artık inanmıyorum dedi. Dedik oğlum ne yapıyorsun falan en azından artık içim rahat dedi. Velhasıl bir am uğruna ateist oldu

Tatlı suda yüzerim
Her cumaya giderim
Başıma bi iş gelse
Hemen besmele çekerim

Bizim ailenin tamamı dindar, yani beş vakit namazını kılan insanlar ve hepsi böyle. Ailemizin başına çok büyük bi sıkıntı geldi ve bizimkiler sürekli kuran okuyup dua ettiler. Ama ne oldu hiçbir şey, sorun gitmedi büyüdü. Ben hiçbir zaman tanrının bana yardım ettiğini görmedim, edemez de zaten çünkü yok. Merhamet ve adalet timsali olan tanrinizin insanları sadece sınamak için böyle şeyler yapması, ve bu sınavdan geçemeyenleri de (o kadar merhametli ki) sonsuza kadar yakması gerçekten çok mantıksız ve boş geldi. Şimdi kimseden korkun yok. Kendi kurallarımı kendim koyuyorum. Hayatıma kimsenin karışmasına izin vermiyorum. Kendi sorunlarımı kendim çözüyorum ve çözünce de allah büyük bak yine yardım etti demiyorum, yaptığım şeyle sadece kendim yaptığımı bildiğim için gurur duyuyorum. Mutluyum

Ailem zaten çok dini bütün insanlar değildi, bana din aşılamadılar ama az buçuk çevremden bildiğim kadar inanıyodum, dedim amk cahili kuranı oku öyle inan, okudum çok fazla mantıksız/kanıtlanamaz/tutarsız şey görünce zaten zayıf olan inancım komple çöktü, ideolojik olarak da insanın kendini üstün bir varlığa adamasını/tapmasını doğru bulmuyorum.

Bi gün bi arkadaşa neden ateistsin dedim, allah da beni böyle yaratmış dedi aq kaldım yerimde

Olum soru sorma mekanizmanızı kapayın zaten ateist olıyonuz.