Eskiden bir ateisttim. Hemde çok sağlam bir ateisttim diyebilirim. Kimle konuşsam onu yerle bir edecek sözlerim ve cevaplamasına imkân olmayan sorularım vardı. Büyükte fitneciydim. Benim yüzünden dinden çıkan bile olmuştur yani. Aslında derdim din falan değildi. Tek derdim özgür olmaktı. Kurallara göre yaşamak istemediğim için inanamadım Allah'a

Bir gün bir arkadaşım beni dini algısı çok yüksek bir hocaya zütürmek istedi. Zor bela kabul ettirdi ve yola çıktık.

Hocanın yanına vardığımız da hoca sanki anlamış gibi bana bakıyordu. Ama hiçte istifini bozmuyordu. Aksine bana daha çok ilgili davranıyor habire aç olup olmadığımı soruyordu. Adama her baktığım da bir baba şefkati görüyordum. Ancak bunda ne vardı ki? Yani ateistler içinde de böyle çok insan vardı. Hayır hayır. Bu yeterli değildi

Rez alın devam edicem

Beni aldı bir odaya ve "sor" dedi nazik bir ses tonuyla. Sordum. Aklıma gelecek herşeyi sordum. Hiç birine cevap vermedi. Sanıyordum ki zafer kazandım. Hayır öyle olmadı. "Bak evlat. Sorularının hepsini anladım. Ancak bunların hiç biri için sana cevap vermeyeceğim. Çünkü senin islamiyeti kalbinle hissetmen ve kalbinle inanman gerekiyor. Bu yüzden seni izin verirsen yarın namaza zütürelim." Dedi ve bana bir kuranı kerim hediye ederek uğurladı.

Lan ben bu işten bir tak anlamadım. Madem sorularımı cevaplamayacaktı neden beni o kadar konuşturdu?

Arkadaşıma küfür ede ede adamın evinden uzaklaştık. Kesinlike namaza gitmeyecektim. Neden boşu boşuna zaman kaybı olsun ki düşünürken kendimi ertesi gün camii de buldum.

Nasıl diye sormayın hala ben de bilmiyorum

Rez rez