ateistim muhammede de musaya da isa yada

çocukluğumda birkaç defa bayram namazına zütürülmem dışında, ateist bir yapım vardı. sonrasında sorgulamaya başladım ve agnostik oldum. sordum, araştırdım, deli gibi okudum. ama herşeyin bir cevabı olsa bile, çorap söküğü bir yerde düğümlenip kalıyordu. "en başında ne vardı peki?" buna istediğiniz cevabı verin. isterseniz "yarak vardı" deyin. sonrasında şu soru geliyor "tamam da yarağı kim yarattı?" işin içinden çıkmak, kafayı sıyırmamak, ve bir nebze kendimi rahatlatabilmek adına (uydurma bir cevap bile olsa, insan gerçekten rahatlıyor) en başta bir yaratıcı olması gerektiğini düşündüm. bu da beni bir deist yaptı. bir yaratıcıya inandıktan sonra, insanlar tarafınan kabul gören dinleri yeniden ele aldım. kendimi rahatlatmak için varlığına inandığım yaratıcının yerine, yahudilerin, hristiyanların ve müslümanların inandığı tanrıyı koydum sırayla. kanunlar ve kuralllar, tutarsızlıklar silsilesi vs. bana saçma geldi.

yaratıcı, muhakeme yeteneğine sahip bir güçtür. iyi ve kötü ayrımını yapar. bu her inanışta böyledir. o halde bizlere de bu yetenek bahşedilmiştir. doğuştan gelen budur. kimisi buna idrak yetisi der, kimisi iç ses, kimi de vicdan. buna sahipken, yazılı kurallara yani kullanma kılavuzuna gerek yoktur bence. bu nedenle inandığım şey, "bir yaratıcı vardır ama dinler uydurmadır".

yine de insanlar istediğini yapmakta özgürdür. birbirinin özgürlüğüne mani/müdahil olmadığı müddetçe. tarikatlarda takılan, sabah akşam namaz kılan dostlarım var. namazdan geldiğinde ya da oruç tutarlarken ben de "allah kabul etsin" diyorum onlara. bu beni kendimle çeliştirmiyor. bu inanışımı da değiştirmiyor. bunu yapmak, o adamın görüşüne saygı duyduğumu, karşılığını alabilmek için yaptığı şeylerin sonuca ulaşmasını istediğimi, kısacası, o dostumun iyiliğini istediğimi gösteriyor.

insan biraz kafasını kullanmayı bilecek. etrafınızda baskı yapan mı var? gelip size "niye oruç tutmuyorsun?" diye sorduklarında "allah'a inanmıyorum da ondan" derseniz, kimse yumuşak tavırlar göstermez. müslümanlık'taki inanış, bu dünya'da yapılan herşeyin hesabını allah'ın soracağına yöneliktir. birisi size tutmadığınız orucun, kılmadığınız namazın hesabını soruyorsa, o sırada günaha girmektedir aslında fakat bunu görememektedir.(kendi inanışlarına göre tabii)

birisi gelip "oruç niye tutmuyorsun?" dediğinde, "şeker hastasıyım. insülin ve ilaç kullanıyorum kardeşim. senin orucunu allah kabul etsin" deyip gönderirim. böyle böyle insanlar "bir insan birşeyleri yapmıyorsa belli ki sebebi vardır" demeyi öğrenir. empati kurmayı öğrenir. sorgulamaya başlar ve baskı azalır.

kişisel görüşümdür. "ç'den sonra okumadım" geyiği yapanların ya da "özet geç" yazanların kuran kursu'ndan kaçıp, minareye çıkan otaokullu arkadaşlar olduğu ise değişmeyen bir gerçektir.