Kimsenin kendini böyle tanımlara sıkıştırmasına ne gerek var? Allah, Tanrı, Tengri, artık siz adına her ne diyorsanız; -bence- var... Evrim de gerçek... Evrim demek değildir ki bir yaratıcı yok... Yeterince sıyırmayan, yeterince ruh hastası olmayan, yeterince keçileri kaçırmayan, yeterince "neden" diye kafayı yemeyen geliyor ateistine, deistine, müslümanına, şusuna busuna kin kusuyor. insanları dinlerinden de soğutuyor, bilimden de soğutuyor. tak fışkırıyor afedersiniz.

Herkes gibe gibe o kafasını kaldırıp bi' gök yüzüne bakacak! O evreni bi' karşısına alacak! Evreni algılayacak! Bu evren için neredeyse tam bir hiç olduğunu ama buna rağmen varolduğunu en derinden hissedecek! O'na her baktığında tüyleri diken diken olacak! Dehşete düştüğü zamanları bi' yaşayacak! Uçacak! Kendini aşacak! Sınırlarını geçecek! Zincirlerini kıracak! Haddini bile aşacak! Dinden çıktığı, Allah'ını kaybettiği o günleri bi' yaşayacak, bi' tadacak! O umutsuzluğa bi' düşecek! Her güne her sabaha "ben de öleceğim lan" diye züt korkusuyla uyandığı o günleri bi' yaşayacak! Ucu bucu bilinmeyen şu evrende yapayalnız kalacak; depresyonlara girecek! "Doğmadan önce neredeydim? Yoktum. Her bir atomum başka bir yerdeydi. His yok, algı yok, acı yok. Ölüm de en kötü bu işte!" diyip o korkunun dıbına koyacak!

Sonra "neden?" diye yıllarca keçileri kaçıracak. "Bunca şeye ne gerek var? Amaç ne? Neden, neden, neden?" diye kafayı sıyıracak. "Onca maddeden nasıl oldu da 'can' denen şu mucize şey meydana geldi" diye kafa patlatacak, buga girecek!

Onca cansız madde formundan, canlı bir şeyin nasıl oluştuğunu, ve bilinç denen bu mucize şeyin nasıl meydana geldiğini; ilk oluştukları anları; ve sonrasındaki bütün bu olanların nasıl zamanla bir döngüye, bir sisteme dönüştüklerini merak edecek! Robotlaşacak; örümceğe vs. bakacak, "atomlar birleşmiş, madde kıpırdıyor amk, madde kaçıyor, madde korkuyor, madde hissediyor" diyecek; "Can" denen şu mucize şeyin kıymetini algılayacak! Sivrisineğe bile, hamam böceğine bile kıyamayacak duruma gelecek; bardakla yakalayıp dışarı salacak kadar uçacak! Kendini onların yerine koyacak! Ellerine vesaire bakıp "nasıl oynatabiliyorum lan bunları?" diye sorup hayran kalacak! Elini kalbine koyup çarpışlarını dinleyecek; "Gece gündüz hiç durmadan, günde "100.000" kez neden çarpıyor şu kalp?" diye bi' soracak, hayrete düşecek!

Bu kalbin "yaşa, mutlu ol, mutlu et" diye gece gündüz kendisi için çarptığı kafasına bi' dank edecek! Boşa geçirdiği zamanın, onun için hiç durmadan çarpan bu kalbe ihanet olduğunu bi' görecek! vaktin değerini anlayacak! Her şeyi merak eder hale gelecek! Her daim "gülümseyecek"!

Dehşet, korkunç, muazzam ama bir o kadar da komik bir macera...

Dinden çıktığınız, Allah'ınızı kaybettiğiniz için çarpmıyor Allah merak etmeyin. Bir süre sonra o soruların cevaplarının sonsuz döngülerle, paradokslarla, sonsuzluklarla "sansürlenmiş" olduğunu görüyorsunuz.

(bkz: sonsuzluklarla sansürlemek) (Tabi bu göreceli bir şey)

inanmak istediğiniz için değil, ölümden korktuğunuz için değil, bunun için inanıyorsunuz. Sonsuzluğun, bilinmezliğin peşinden koşuyorsunuz. Ve "inanmak" değil bunun tanımı. Bu başka bir şey ya. Bunu nasıl anlatabilirim ki...

Sorgulama denen şey size verilen ve her kapıyı açan yüce bir anahtar! Doğruyu bulmak, karar vermek için yok mu bu sorgulama denen yüce anahtar?

Oku
Sorgula
Kafa patlat

Yoksa düzelmeyecek Türkiye... Ne Türkiye'si, dünya düzelmeyecek anasını gibeyim şu dünyanın haline bak. Bir kesim aç, bir kesim israf... insanlar boş şeyler uğruna birbirlerini öldürüyor, çocukların kanını akıtıyor, bebek kanı döküyor, hayvanların kuyruğunu bacağını kesiyor, empati kurmuyor, bir çocuğun anasının/babasının yerine kendini koymuyor tecav... Azap çeken yine benim, utanan yine benim amk.

Günah denen bir şey varsa işte bu duyarsızlıktır, empati kurmamaktır, yeterince mücadele etmeden pes etmektir, kendini kaybetmektir, bir başka canlının canına boş şeyler uğuna kıymaktır, acı çektirmektir.

Dünyanın çivisi çıkmış.

Ve felsefe de din gibidir, kendinizi çok kaptırmayın, yoksa gerçekten bu dünyayı mahvedersiniz. Bilimin önünü tıkarsınız. Her şeyin içine inancı katmamanız gerekiyor; yoksa insanları dinlerinden de soğutursunuz, bilimden de soğutursunuz.

ilhdıbınızı hayattan alın, gerçeklikten alın. Her şey bunlarla "nakşedilmiş".

Adam gibi "sorgularsanız", yeterince "sürünürseniz", tüm yollardan geçtiğiniz için herkese saygı duyacak, herkesi anlayacak, herkesi "hissedecek" hale geliyorsunuz.