ateist bir hikaye yazıyorum

inançsızlaşan 2. Sayfa

Sonrasında tabii ki oturdum araştırmaya başladım. Zaten araştırmaya meraklıydım ve araştıracak bir şeyler arıyordum. Daha önceleri masonları falan çok araştırmıştım. Ve çok ilgimi çekmişti. Şimdi de ateizm, dinler hakkında araştırmalarıma başladım. iyi bir Atatürkçü idim. Atatürk'ün dini görüşlerine bakmak istedim ilk önce. Sonra Atatürk'ün şöyle bir sözünü gördüm ;

"Benim bir dinim yok ve bazen bütün dinlerin denizin dibini boylamasını istiyorum. Hükümetini ayakta tutmak için dini kullanmaya gerek duyanlar zayıf yöneticilerdir. Âdetâ halkı bir kapana kıstırırlar. Benim halkım demokrasi ilkelerini, gerçeğin emirlerini ve bilimin öğretilerini öğrenecektir. Batıl inançlardan vazgeçilmelidir. isteyen istediği gibi ibadet edebilir. Herkes kendi vicdanının sesini dinler. Ama bu davranış ne sağduyulu mantıkla çelişmeli ne de başkalarının özgürlüğüne karşı çıkmasına yol açmalıdır."

Ulu önderimiz, vatanımızın mucidi Mustafa Kemal gerçekte bir ateistmiş ?! Atatürk'ün namazında niyazında olmayan bir adam olduğunu tabii ki biliyordum. Ama inançsız olduğunu yeni yeni öğrenmeye başlamıştım.
Sonra daha çok daha çok araştırdım. Yine Atatürk'ün bir yazısında şöyle bölümler gördüm ;

Türkler Arapların dinini kabul etmeden evvel de büyük bir millet idi.
muhafazidin dinini kabul edenler, kendilerini unutmaya, hayatlarını Allah kelimesinin, her yerde yükseltilmesine hasretmeye mecburdurlar.
Türk milleti birçok asırlar, ne yaptığını bilmeksizin, adeta bir kelimesinin manasını bilmediği halde Kuranı ezberlemekten beyni sulanmış, hafızlara döndüler.

Sonra daha çok düşünürün yazılarını okumaya başladım. Felsefeye yöneldim. Marx, Nietzsche , Dawkins vs. gibi düşünürlerin yazılarını, sözlerini okudum. Bir çok bilim adamı ve düşünürün neden ateist olduğunu düşündüm. Demek ki bir şey var. Demek ki bu adamlar bir gerçek yüzünden ateist olmuşlar. Marx'ın zaten bildiğim bir sözünü bir daha okudum ve bir daha sonra düşündüm ve bir daha düşündüm. Meğerse anlamak için düşünmek gerekiyormuş. işte o basit söz ;

Din halkın afyonudur.

Bu sözü düşündükten sonra ne kadar doğru bulduğumu anlatamam. Sonra da Çin devrim önderi Mao'nun bir sözünü gördüm kısa ve net " Din zehirdir ". Bu lafı da çok düşündüm. Yavaş yavaş beynimdeki düşünceler şekilleniyordu.

inançsızlaşan 1. Sayfa

O gün, ah o gün ! O gün neler oldu anlatmaya kıyamıyorum. O gün hayatım mı kurtuldu yoksa zaten incin olan hayatım daha da karmaşık ve yaşanılmaz bir hale mi geldi. Bilmiyorum. Aslında merak ediyorum ama oturupta bunun artılarını, eksilerini yazarsam kesinlikle artıları çok olacaktır. Eminim. Evet o gün. inançsızlaştığım gün !

Neden oldu, nasıl oldu. Anlayamadım. Bir anda olmadı aslında ama hala o anı tam olarak seçemiyorum. E tabi yani insan tanrıdan, bugüne kadar dayatılan öğretilerinden koptuğu anlar en karmaşık anlarıdır. Bu nasıl bir yıkım anlayamıyordum. Gerçekten artık hiçbir şeye bağlı değil ve hiçbir zorunluluğa tabi tutulmak zorunda değildim. Kendimi özgür hissediyordum. Sanki o ana kadar zincire vurulmuş beynim, bir isyanla baş kaldırmıştı. Bu bir yakarıştı. Beni özgür bırak sende kır zincirlerini diyordu beynim. Ve beni düşünmeye sevketti. Ama nasıl oldu. Hemen anlatayım o garip anımı

insanlığın son yıllarda en büyük afyonu olan televizyonla oldu her şey. Sonrasında daha değişik şeylerde var tabii. Bunları güçlendirecek şeyler. Neyse işte o aptal kutusuna bakmaya karar verdim. işte saat 19:18 falandı en son baktığımda uydu alıcının saatine. Ulan ne büyük hizmettir o uydu alıcısının üstünde saat yazması. Süper ! işte açtım televizyonu izliyorum. Malum haber saati. Zap yapıyorum delicesine. Kanlı haberler var, gündemi takmayıp ondan bundan konuşan kanallar var. Birinde durdum. Aniden parmağım çekildi kumandadan. içimde bir ürperti ! O da ne. Bu nasıl bir görüntüdür. Gerçekten aklım almıyordu. işte bir Afrika ülkesi ; açlıktan kıpırdayamayan, kaburgaları sayılan siyahi çocuklar dizilmişler yan yana. Kamera kayıtta ! Çocukların gözlerinde ışık yok. insan olduğunu bile anlayamıyor belki çocuk. içim gerçekten böyle filmlerde ki siyah dumanlarla doldu sanki. içimde kötülük yapma isteği belirdi. Değiştirdim kanalı. Dağıtmam lazım kafayı zap yapıyorum. Ama lanet olsun yine haber, yine haber. Kapadım televizyonu. Geçtim emektar bilgisayarımın başına. Bu seferde ordan başladım zapa. Dolaşıyorum işte sosyal medya falan. Sonra birden çok meşhur bir fotoğraftır ; Araplar dizilmişler koca bir tepsinin etrafına içi pilav ve tavuk dolu. Bu fotoğrafı görmeyende kalmamıştır şimdi size garip gelebilir ama o zaman daha yeniydi ilk defa görmüştüm. Fotoğrafı koyma gereği duymuyorum. Bu sefer içimde daha da kötüleşen şeytani bir duygu oluştu. Şeytana şu an inanmıyorum ama o zaman inanıyodum işte. Lan dedim bunlarda müslüman onlarda. Bunlarda Allah yolunda onlarda. Allah neden birine bakıyor hemde çok çoook bakıyorda diğerine bakmıyor ! Aklım aniden Tanrıya bir isyan bayrağı açtı. Bir anda bir şimşek çaktı beynimde. işte bu şimşek düşüncelerimin yönünde etkili olacaktı...