küçükken. Annem babam Atatürk hayranı, okulda 7/24 Atatürk propagandası, herkes Atatürk'ü çok seviyor. Bayılıyordum adama. Olmak istediğim insandı. "Ben de büyüyünce Atatürk gibi olacağım! Vatanı kurtaracağım!" derdim. Hiçbir şekilde farklı düşünmem istenmedi çevremce. Sorgulamam istenmedi. Sorgulamadım.

Liseye kadar bu durum böyle gitti. Baktığımda gördüklerim; herkes Atatürkçü, Atatürk'ü sevmeyen şeriatçılar adında pis bir topluluk var. Atamın devrimlerini yıkmak istiyorlar. Gericiler, cahiller..

Sonra lisede Atatürk'e saygısızlık derecesinde konuşan insanlar gördüm. Sinirlendim, ancak neden böyle düşündüklerini merak ediyordum. Onların fikirlerinin yanlış olduğunu göstermek istiyordum. Anlattım, anlamadılar. Anlattılar, anlamadım. Araştırmaya başladım.

Okudum abiler. Ermenistan fatihi Kazım Karabekir paşanın yasaklanmış (Tayyip'e kadar) kitaplarını okudum. Ne bulsam okudum. Sanki okulda öğretilenler boşaydı. Anlattıkları gayet mantıklıydı. Şaşırdım.

Sonra daha da derinlere girdim. Bu işin doğru yanını öğrenmek istiyordum. Anam, babam, tüm öğretmenlerim, akrabalarım yanılıyor olamazlardı. Ama onların benden daha az okuduğu kesindi. Yani belki de ben haklıydım.

...

Aradan yıllar geçti. Değiştim. Şimdi üniversiteyi bitiriyorum. Yüksek lisans yapmak için üniversitelere başvuruyorum. Artık ben de Mustafa Kemal'i sevmiyorum. Şeriat'ı destekliyorum. Toplumun ahlak yapısını kurtaracak, bizi bu gerici düzenden kurtaracak kanunun şeriat olduğunu düşünüyor ve savunuyorum. Eski zaferlerin 100 yıldır kokusunu alamıyoruz. Kandırıldık, ve okumayan, öğrenmeyen, annesi ve babasının kopyası olmaya çalışan içi boş ve yobaz bir nesil yüzünden taka gidiyoruz. Uyanın abiler. Okuyun. Kandırıldınız.

"De ki: Ya Rabbim! Benim ilmimi artır"
(Ta'ha/114)

Not: Ben sizin okulda öğrendiğiniz ve öğreneceğiniz her şeyi biliyorum. Ona rağmen konuşuyorum. Bunu göz önünde bulundurarak düşünün.

Edit: yobaz, kendi görüşünden başkasının görüşünü kabul etmeyen, körü körüne inanan anldıbına gelir.