Beyler, olay bugün Ankara/Beytepe'deki Jandarma astsubaylık mülakatlarında başıma geldi. Başlıktan ilk aklınıza geldiği gibi mülakatlarda her tarafı sperm deryası yaptığımı düşünüyorsanız bence bu entry'i hiç okumayın. Bu daha çok başıma gelen trajikomik bir olaydır. Fakat başlık doğrudur... Velhasıl, dünkü spor ve VKi sınavlarını iyi bir başarıyla bitirmiş, bugünkü sözlü mülakat için sabahın 5'inde uyanmış, akademinin yolunu tutmuştum.

Üstümde 2 yıldır sevdiğim kızın, bir başkasıyla çıktığını öğrenmişliğin verdiği lanet bir kırgınlık vardı. Şimdi diyeceksiniz ki "amk malı 2 yıldır seviyorsun neden açılmadın". Çok haklısınız ama ben de elimde adam akıllı bir işim gücüm olmadan bir insanı peşimden koşturmayı sevmeyen biriyim. Uzun hikaye, hak verirdiniz, eminim... velhasıl konuyu boğmayayım.

Saat 13.30 civarı olmuştu, sözlü mülakat sırasında bekliyorum. Kapı aralığından gördüğüm kadarıyla içerde aşırı ciddi duran bir Albay ve 4 komisyon üyesi daha var. O kadar ciddi ve saygın ki sinekler bile uçmaya tenezzül etmeyip yerde "hazır ol!"da bekliyordu. Zaman gelmiş, artık içeri girmem için vakit gelmişti. Kapıyı açtım, içeri girdim. "Merhabalar" dedim. Kimliğimi aldılar. Oturmamı söylediler, üzerimde tatlı ufak bir heyecan vardı. Buraya kadar herşey normaldi, ta ki önümdeki kaseden bir sayı çekmemi söylemelerine kadar. "bu sayılar ne işe yarıyor" derseniz, bu sayılara göre mülakatta cevaplayacağım soruları alacaktım.
Elimi kaseye daldırdım, gelen sayıyı söylemek için baktığımda ilkin biraz tereddütte kaldım. Evet, gelen sayı 31 idi. Ben soğukkanlılığımı bozmadan gelen sayıyı takdim ettiğimde sıranın sağ tarafında duran subay birden ağzını kapatıp, ağzından ossururcasına kahkaha atınca ben de geçmişten gelen "kahkahaya kahkaha ile karşılık verme problemimi" gizleyemedim. Bir kahkaha da ben patlattım ve birden diğer tüm komisyon üyeleri de kahkahaya boğuldular. Lakin bir sorunumuz vardı, Albay gülmüyordu. O sert Albay sesiyle, birden "Evladım! Neye gülüyorsun?" diye bağırdı. Ben ve diğer komisyon üyelerini susturmaya yetmişti, bu bağırma.

Bir anda benim tüm soğukkanlılığım gitmiş, yerine "Yetenek sizsiniz"e çıkmış bir Arabesk Rap'çi veledin heyecanı gelmişti. Konuşmamdaki tüm karizma yerini mahcupiyetin verdiği aşırı heyecanla titreyen bir ses halini aldı. Bu benim için çok önemli bir mülakattı, aylarca Tarih ve Spor açısından kondisyon çalışarak mahvetmiştim kendimi. Şimdi ise bunların hepsi bir sayı yüzünden çöpe gidiyordu. Kendimi tanıtmamı söyledi, tanıttım.

Sıra 31'in sorularını yanıtlamaya gelmişti. Ben buz gibi odada terler içinde kalmış, heyecandan kendimi tanıtırken, adımı bile hatırlamaya çalışarak geçirdiğim zamanın verdiği özgüven kaybı ile etrafa boş bakışlar atıyor bir an önce bitsin diye bekliyordum. 31'in uğursuzluğu peşimi bırakmamıştı ve sorulara dönüp baktığımda şu ana kadar hiç duymadığım ve o heyecanla yorumlayamayacağım bir atasözü vardı. Öyle de oldu. Bir müddet "kem küm" ettikten sonra ikinci soruyu yanıtlamamı istediler, toplamda 3 soru vardı.

ikinci soru ise çalıştığım yerden gelmiş gayet hakim olduğum bir soru ama ben o kadar lanetlenmiştim ki cevabı verirken cümlenin ortasında Albay'a bakarken kala kaldım. Cümleyi toparlamaya çalışırken daha da batırınca Albay kimliğimi uzatarak, "Hadi, Sana kolay gelsin." dedi. Odadan çıkmam için el hareketi yaptı. Bu belki sizin için küçük ve önemsizdir, lakin benim için bir son umuttu çünkü 1 aydır işsizim ve borçlarla geçiniyorum. Ha! Kazanma şansım var mı? Belki, vardır. Lakin Albay'ın o el hareketi... * okuyan arkadaşlarıma teşekkürler... Selametle!