asosyalliğin dibine vuruyorum

biriyle sohbet ederken sorulmadıkça kendimden bahsetmem. bi anda sohbet havasını ele geçirmeye çalışan tipler gibi hissederim. sorulması hoşuma gidebilir o zaman cevap veririm ama asla durduk yere kendimi ve yaptıklarımı anlatmam.

bizim binaya giriş çıkışlarımı ivedilikle gerçekleştirmeye çalışırım. komşularla karşılaşmamak için. binadaki herkes karı-koca öğretmen amk anne ve babam gibi. 2001de bu öğretmen arkadaşlar birlikte bi bina yapmışlar ve o zamandan beri orda oturuyoruz. hatta mahallede öğretmenler binası diye bilinir. 10 yıldır aynı tipler oturduğu için de (bi kaç kiraya verilen daire dışında) herkes birbirini çok iyi tanıyo dıbına koyayım. hepsi gereksiz yere kibar. kibarlıktan kırılacak muhabbetleri var dıbına koduklarım bina girişlerinde ve asansör beklerken beni bi yakaladılar mı ölüm fermanım imzalanmış demektir. öksürdükten sonra kısık bi sesle merhaba x amca saolun siz nasılsınız diyebiliyorum bazen. bazen de fırsat vermeden iyi günler, iyi akşamlar diyip kaçıyoru..

asanörü 6. yani en son kattan çağırdığım zamanlar arkadan tıkırtılar gelince (komsulardan biri dış kapıyı açmaya çalısınca) asansöre yalvarıyorum adeta ne olur 10 saniye içinde gel zütür beni diye. ellerimi birleştirip sıkıp totem yapıyorum bazen dış kapı açılmadan asansöre binip kapıyı kapatayım diye.
neyse ki 3 yıldır ailemle kalmıyorum da kurtuldum bu taktan şeyden.

hep beraber grupça şarkı söylense bile ben eşlik edemem.. karaoke barlara gitmekten nefret ederim. bi de hadi çık çık çık sende söyle sende bi tane söyle tarzında ısrarcı huurçocuklarına acaip kıl olurum. söylemiyorum amk ben şarkı markı size ne lan size ne!