Asosyal bir binin tekiydim, tek yaptığım bilgisayar başında tüm gün oturup zaman öldürmekti. Daha sonrada kan çanağı olan gözlerimle kalkıp sabah okula zombi gibi gitmek. Farklı birşey yapamıyoruz tabi, tip desen saç baş incin gözler mosmor para desen bizi bulmaz. Sevgili ve sosyal ortamda yok tabi. Ot gibi yaşıyorduk. Dersler desen kalmamak için zütümüzü yırtıyoruz. Yaşamak için sebep yok ama yaşıyoruz.

Sabah kalktım postaneler durağında kırmızı beyaz otobüsleri bekledim, kafamda kapşon. Elimde kentkart gelmesini bekliyorum. Sonunda geliyor ve biniyorum. Oradaki gözler bana öyle bir bakıyormuş gibi hissediyorum ki kimseyle göz göze gelmemek için bir an önce kartı okutup abone yerime oturuyorum.

Sınıfın kapısını açarken yavaş açıyorum, sınıf genel olarak her girdiğimde boş oluyor. ilk gelen insanlar arasında oluyorum yani. Belkide erken geldiğim için gerizekalıda olabiliyorum. Bilmiyorum. Sınıfta derslerde genel olarak hep susuyorum ders dinlemiş gibi gözüküyorum. Hocalar beni çok akıllı ve çok uysal biri sanıyor. Belkide derslerden geçebilmemin tek sebebide bu. Sınıftaki arkadaşlarıma gelirsek genel olarak hepsi sosyal insanlar. Benimle her yönden kıyaslanırsa sınıfın en ezik insanı sıralamasını alabilirim yani.

Hikaye gerçek arkadaşlar, sadece biraz daha eklemeler yapıldı okuyacaklar eminim ki pişman olmayacak.

Eve geçtim, annem ile babam ayrı olduğu için birçok sıkıntı çekiyorduk. Baba sevgisi hiç görmedim zaten. Baba şefkati nedir bilmem. Küçükken okulda dayak yediğimde beni kurtarmaya gelen bir babam yoktu yani. Ya da beraber balık tutmaya gittiğim bir babam. Maddi sıkıntımız da çoktu 1 kuruşun hesabını yapardık yani.

Babamda emekli ama yinede kaynakçı ustalığı yapıyor. Durumu iyi sayılmaz ama kendini kurtarıyor. Ondan para isterken dahi utanarak istiyorum aramızda tuhaf hatta hiç olmayan bir ilişki var. Bir önce babamı aramalıydım ama babamda sert adamdı neden gidiyorsun diye sert çıkabilir veya izinde vermeyebilirdi. izin vermemesi mevzu değil eğer para vermezse gidemezdim. Korka korka aldım telefonu elime.

Otobüsten indiğim an soğuk bir hava yüzüme çarpıyor o his çok güzel işte. Okulun kapısından dümdüz giriyorum ve sağa sola bakmadan sınıfıma çıkmaya çalışıyorum. Kimseyle göz göze gelmeyelim kimseyi görmeyeyim felan. Direk çıkıp sınıfta sırama oturmak yani.

En sol köşe bana abone olduğu için oradan ayrılmıyorum direk oraya oturuyorum tabi, otururken hani asosyallerde bir huy vardır. Camın yansımasından bugün bir gelişme varmı diye tipime bakıyorum. Yol uzun olduğu için her gün inen binen insanları izliyorum. Yaklaşık 20-30 dakika sonra yaklaşıyoruz okula. Ben utana utana ayağa kalkıyorum ve stop düğmesine basıyorum. Genelde bu buton hep çalışmaz, çalışmayanlarda bana denk gelir. Herkesin arasında "iNECEK VAR" demeye dahi utanıyorum ama yinede korkak ve titrek bir sesle "iNECEK VAR" diyorum. Belki ses tonum yüzümden kaç kez okula 1 kilometre uzakta inmişimdir bir bilseniz.

Otobüse birileri inip binerken sesten gözlerim açılıyordu. O anda takur tukur bir ses geldi gözlerimi açtım ve arka kapıya baktım bir kız bavulu çıkartmaya çalışıyordu. Offlayıp pufluyordu çünkü beceremiyordu. Yardım etmek geçti içimden ama utanıyordum. Kızda hâla uğraşıyordu garibim. En sonunda otobüsün içine baktı ve beni gördü. Göz göze geldik gözlerimi kaçırdım. Utandım resmen, hiçbir kızla gözgöze gelemiyordum çünkü kızlardan korkuyordum.

panpalar en son çok sosyal biri oluyor kızlar peşinde tüm okulu bunu tanıyor felan , klagib hikaye işte

Günler böyle geçiyor böyle gidiyor, okul ev, ev okul. Bir gün yine dersteyken bir çocuk sınıfa girdi, tipi felan normal. Sınıfa girişine bakılırsa özgüvenide bol bir insan. Sınıfa girdikten sonra hocadan konuşmak için izin istedi. Tipini görseniz izin istiyecek bir tipte yok, serseri bir tipe benziyor.

"Erciyes Kayak Merkezine Sibel hoca ücretli gezi düzenliyor, tenefüste gitmek isteyen ona yazdırmalı." dedi.

Bu fikir bana iyi geldi, babamdan para kopartırsam katılabilirdim, zil çaldı ve direk sibel hocanın yanına yöneldim.

Çevirdim numarayı, kapattı tekrar aradı düşünceliydi en azından.

"Baba ne yapıyorsun, nasılsın?"
"iyiyim oğlum ne oldu birşey mi oldu?"

En nefret ettiğim kısımda buraydı işte.
"Baba şey benim paraya ihtiyacım var 70 TL felan. Okulda erciyese gezi felan varda."
"Yok oğlum boşver, gitme yolda birşey olur felan."

Adam dediği dedikti korkuyordum da. Gözlerim doldu biraz.

"Neyse tamam baba, sorun yok gitmem."

Birşeyler sordu normal konuştuk sonrada kapattım. Babam böyleydi bazıları için baba kavramı farklı. Bazıları oğlum kelimesini duysa yeter, bazıları ise o şefkati görmek ister. Gözlerime hakim olamadım. Belki ağlayacak birşey yoktu ama böyle çocuk muamelesi görmekte koyuyordu.

Anneme anlattım olayı, kadının verdiği tepkide belli zaten. Boşanmışlar adamı övecek halide yok yine yok baban şöyle yok baban böyle sıraladı. işin en kötü yanıda bu annenizin ve babanızın arasında kalıyorsunuz. Babanızla konuşsanız annenizi kötüler. Annenizle konuşsanız babanızı kötüler. Birini savunsanız onu kayırdığınızı düşünüyor. O zaman boşanmayaydınız amk da diyemiyorum.

Sonuç olarak cepte parada yoktu. Birikmiş paramda yoktu. Yinede erciyese gitmek istiyordu bir yanım. Nereden para bulabilirim diye düşündüm ama aklıma hiçbir tak gelmedi. Belki birkaç eşyamı satarsam o parayı bulabilirdim. Asıl mevzu satacak eşya bulmaktı. Evin dışarısına çıktım ve bahçeye attığımız eşyalara baktım pek para edecek birşey yoktu. iş işten geçmeden dönmekte istiyordum aslında. Kilerede bakayım dedim ve içeride gözüme eski çalışmayan elektrikli sobamız çarptı. Para edebilirdi belki.

"Yanında 70 TL getirmen gerekiyor, cumartesi günü gideceğiz."

Bir hışımla "Tamam hocam adımı yazar mısınız" dedim ve adımı yazdırdım ardından kafamla onaylayıp odadan çekildim, 70 TL bir gezi için fazla değildi ama aile durumum için gerçekten fazla bir miktardı. Babamda emekli olduğu için ondan para istemeye utanıyordum aslında. Vazgeçme fikri şimdiden kafamdan geçiyordu. Neden böyle birşey yaptım kendime kızıyordum bir yandan. 70 TL ile evimiz 2 ay geçinebilirdi.

ilgi görürse devam edeceğim yoksa gibtir et.

Gelecek cumartesini beklerken günler hızla geçti, okulda aptalca ders dinlemiş gibi yaptım. Evde ise geç saatlere kadar bilgisayar başında konakladım. En sonunda cuma günü olmuştu. Mübarek gün iki namazımı kıldım belki tipim maymun zütünden at zütüne gelişir diye. Ardından eve geçtim, yavaştan hazırlık yapmam gerekiyordu çünkü. Bavula felan gerek yoktu, okul çantama dolduracaktım herşeyi. Heyecanlıydım. Üçbeş çorap bir kač tanede yedek kıyafet aldım. Uzun botlarımı giderken giyecektim. Unutmadan da bir polar aldım giden enayiler üşürken polarla zütü kurtaracaktım.

Bir delilik yaptım verdim numarayı sonra direk sınıfa geçtim, babamın hocaya tepkisini merak ediyordum. Gözüm hep saatteydi. Neyseki zil çaldı ve direk hocanın yanına uçtum. içimde tuhaf bir his vardı. Babam hocaya sert çıksaydı birdaha asla hocanın yüzüne bakamayabilirdim.

"Hocam aradınız mı, durum ne?"

"Aradım, sen parayı sıkıntı etme gezi günü gel."

"Hocam nasıl yani parayı sizmi vereceksiniz?"

"Evet, birşey olmaz sonra ödersin." diyerek gülümsedi.

"Olmaz hocam boşverin hem gelmemede gerek yok cidden."

"Aaaa yeter gavat trump geleceksin dediysem geleceksin bak hallettim babanla işte sorun yok."

Resmen para hocamdan çıkacaktı, babamın hocaya ne dediğini çok merak ediyordum.

Kimse takip etmiyor galiba.

Beyler yarın devam edeceğim, hikayeyi kesin bitireceğim rahat olun.

Okulun kapısından girdim, direk kimseyle gözgöze gelmeden sınıfa uçtum yine. ilk dersi uyuyarak geçirdim çünkü kafamı kaldıracak hâlim yoktu. Ders zili çalınca hocanın yanına yöneldim. Öğretmenler odasında yoktu, gelmesini bekledim ve ders zili çalmasına yakın geldi. Direk konuşmaya girdim.

- "Hocam bir bakabilir misiniz, eee şey ben babamla konuştum ancak benim geziye gelmeme izin vermiyor. Adımı siler misiniz?"

- "Allah allah, neden vermedi ki? Babanın numarasını versene bakalım boş dersimde bir konuşayım."

Babam hocaya sert çıkabilirdi de de hata yapıyor olabilirdim.

(10-15 part atacağım 1-2 saat içinde yazıyorum beyler)

Hocaya teşekkür ettim ve sınıfa geçtim, yinede parayı geziden sonra da toparlayıp hocaya iade edecektim. Sınıfa doğru yolaldım. Ders zilide çoktan çalmıştı zaten. inkılapçı Ahmet hoca derse girmiş olmalıydı. Kapıyı korkarak tıklattım. Gel sesini duyunca açtım daldım içeriye.

"Hocam geç kaldığım için özür dilerim, öğretmenler odasındaydım da."

Sınıftakiler gülmeye başlamıştı. Bende olsam bende gülerdim sesim çok titrek ve korkak çıkmıştı. Bu sesle maymun zütüne benziyorsanız herkes güler. Bir yandan sinirlendim hocanın özrümü kabul etmesini beklemeden yerime oturdum.

Yola erken saatlerde koyuldum ilk giden ben olacaktım. Belkide gezi otobüsü gelmemişti bile. Postaneler durağına doğru yürüyordum. Yavaşca yürüyordum hiç geç gitme telaşı yoktu. Otobüs geldiğinde bindim. Hiç kimse yoktu otobüste ilk yolcusu bendim. Otobüste yalnız olmanın verdiği özgüven ve rahatlıkla şöföre Kolay gelsin dedim ve abone olduğum koltuğa oturdum. Evet evet yine tipime bakıyordum camdan, namazda bir işe yaramamış level up olmam gerekirken level down olmuşum resmen. Tip yine kayık. Tipime bakarak moral bozmak yerine dışarıda yolu seyrederekten okula vardım. 3-4 kişi gelmişti henüz. Gezi otobüsüne yöneldim direk çantamı bagaja koymak yerine yanımda tutacaktım. Boş olan en arka köşeye oturdum henüz kimse kapmamıştı. Ara sıra gözlerim kapanıyordu çünkü henüz saat sabahın 6 sıydı.

Hangi akla hizmet bunu yaptım bilmiyorum, evimde oturup bilgisayarımda dota felan atmak daha mantıklıydı ama belki bir değişiklik olur hem memleketede hiç kar yağmıyor biraz karı görürüz. Öğretmenler odasının önü dehşetülvahşet şekilde kalabalıktı. ipini kopartan gelmiş, 12-11-10 hatta 9 bile var. Neyse birşey olmaz belki bizim sınıftan biri katılır onlarla takılırım diye girdim odaya. Hocaya titrek bir sesle sordum,

"Hocam ben katılacağımda ne yapmam gerekiyor?"