asosyallikte rakip tanımam

lise hayatım boyunca sadece 2 arkadaşım oldu hiçbir kızla tek kelime etmedim hemen hemen.
yeni evimize taşınalı 6 yıl oldu ve 6 yıldır karşı komşumuzla tek dialog bile kurmadım.
tam 5 aydır evmizin yanındaki bakkal dışında hiçbir yere gitmedim.

herhangi bi yerde yanıma güzel bir kız geldiğinde susar önüme bakarım ya da kalkar başka bi yere giderim.
sesim osuruk gibi olduğu için insanlarla konuşmaya utanırım.
zayıf ve uzun boylu olduğum için kendimi hep ezik hissederim.bir türlü kilo alamıyorum.
doktora gittim cam tüp verdi al bunu tuvalate git sıçıp getir dedi.bi tüpe bi doktora baktım giberim ben gidiyorum amk dedim.
ince bir tüpe sıçmak bana göre değil.

tipsiz olduğumu düşündüğüm için insanların yanından geçerken yüzümü saklamaya çalışırım. burnumu yada yanağımı kaşıyomuş gibi yaparım.
baskın insanların yanında dahada ezilir büzülürüm.
6 yıl önce taşındığımız tüm çocukluk arkadaşlarımın, beni tanıyan insanların olduğu yere en son gittiğimde beni tanıyıp bağırlarına basacaklar diye çok bekledim fakat hepsi bana yabancı gözlerle baktılar.1 kişi bile aa hoşgeldin nerelerdeydin demedi. tanımadılar amk.

tüm bunların moral bozukluğuyla birlikte iyice yaşamdan koptum. artık bu dünyada yapacak bişeyim kalmadığını bu dünyaya arada kaynamış biri olarak geldiğimi düşünüyorum. neden buradayım diye soruyorum bazen. cevap veremiyorum. kıvanç tatlıtuğ'un bedeni içinde doğsaydım böyle olmayabilirdim diyorum.ama böyleyim işte.
arada rüya göriyorum bi gece kulübünden içeri giriyorum ve tüm kızlar bana bakıyor.o an ki aldığım zevki ve hazzı kelimelerle anlatamam. sonra uyanıyorum tabi.

konu dışına çıkayım biraz içimi dökmem gerek.
öldükten sonra vitamin olacağımız düşüncesine iyice inandırdım kendimi o yüzden intahar etmek kafama daha yatkın geliyor.
zaten hayatım bu aptal odada geçecek bundan önceki 4 yıl olduğu gibi
şimdi üni tercihleri falan var. sınava girdim ankara izmir antalya, anlıyacağınız istanbul dışı heryer tutuyor amk.
ama kendi kendime diyorum oraya gittiğinde ne yapacaksın.mal mal ortada dolaşan etrafa bakan, zayıf,tipsiz bir binsin. orada olman yada olmaman hiçbirşeyi değiştirmeyecek. zaten kız düşürmeyi bırak konuşmaya bile cesaret edemiyorsun.
yazacaksanda ağrıyı karsı falan yaz en azından diğer erkek rakiplerin daha zayıf olur böylece kızlardan ilgi görebilirsin diyorum.

giblemeyebilirsiniz yazıcam sadece.
kızı zütüren bi erkek gördüğümde kendimden daha çok utanıyorum.o an moralim sıfır oluyo ve hemen kimseye görünmeden eve gidip odama kapanmak istiyorum. neden ben yapamıyorum bunları, neden ben tipsiz bir bin olarak geldim bu dünyaya diyorum.en azından babam zengin olsaydı yine teselli verici bişeyler olabilirdi oda yok.

insanlar küçükken beni hoşgörüyorlardı aa sessiz uslu akıllı çocuk diyolardı.ama büyüdkten sonra aynı sessizlik devam edince artık hal hatır sormayan, kimseyi umursamayan, akraba nedir bilmeyen biri diyorlar. arada mahalleden 2-3 tanıdık geliyo olum ölücen lan burda gel gezelim falan diyolar.yok siz gidin benim işim var diyorum. oysaki bakkala gidicek özgüveni bile zor bulurken okadar insan içine çıkmaya cesaret etmem imkansız.

bu şekilde ne evlenebilrim, nede bir iş sahibi olabilirim. ömür boyu böyle yaşamaya mahkumum sanırım. üniversiteyede girmem garanti olmasına rağmen gitmeyeceğim sanırım.en son biyerden borç alıp bi silah alıp artık bu acınası hayata son vermeyi düşünüyorum. olmazsa türkiye çapında ses getirecek bir eylem yapıp öyle kendimi öldürmek istiyorum. gerçi kameralara çıkmaya cesaret edecek kadar göze hoş gelen bir tipim olduğunu sanmıyorum. çıksam bile kim bu tipsiz oç diyip zap yapar insanlar.

kafamıza sıktığımızda acımıyormuş sanırım. öyle yapmayı düşünüyorum bakalım. evet bu pgibooljik bunalımların içinde inançlarımıda yavaş yavaş kaybetmeye başladığımı hissediyorum. kendi kendime eğer bir yaratıcı varsa bile seni sırf acı çektirmek için yaratmış olmalı ona saygı mı göstereceksin diyorum. dışardaki insanlardan çok fazla eksiğin var. insanların seni benimseyeceği ve saygı duyacağı tek özelliğin bile yok,en iyisi yaratıcıdan nefret etmemek için öyle bir varlığın olmadığını düşün diyorum. böylece kendimi avutmaya çalışıyorum.ne kadar işe yaradığı tartışılır.

ilk defa böyle uzun soluklu bir başlık denemesindeyim onun biraz heyacanı var.
beni üzen ve moralimi tamamen giben bir başka durumda yolda giderken karşıdan gelen güzel bi kızın tüm şehvetiyle beni süzmesi ve daha sonra hayal kırıklığıyla gözlerini başka yere çevirmesidir. tüm bunlar yaklaşık 1-2 saniyede gerçekleşiyor.
arada akrabalar eve geliyo,sen genç adamsın senin manitan falan vardır kesin seni gidi falan yapılar.he amk he diyorum içimden. sonra olmaz mı dayı tabi diyorum. sonra o moral bozukluğuyla oradan çıkıp kendi küçük odama gidiyorum.

eve misafir geldiğinde genelde tepkim odaya kapanmak şeklinde oluyo. karşıalrına çıkmıyorum. osuruk gibi bir ses tonuyla hoşgeldiniz diyip duvar gibi bir suratla karşılamak pek insanların hoşuna gitmez diye düşünüyorum.
neyse bugünlük bu kadar. okuyanlara teşekkürler

@28 o ruh halini yaşadın mı bilmiyorum ama yaşasan gerçekten sende hak verirsin.bi çözüm yada bir çözüm değil. sırf bu ruh halinden kurtulmak için bile göze alınabilir. kimsenin seni giblemediğini, yaşayıp yaşamadığının umurlarında olmadığını bilmek insanı kahrediyo gerçekten.bu dünyada aldığın her nefes acı çektirmekten başka bi şeye yaramıyo

@29 başka bi zaman devam etmek dileğiyle bitkinim şuan, moralimde bozuk zaten

neyse biraz daha devam edebilirim sanırım
otobüse binerken tüm insanların bana bakıp daha sonra gözlerini bir anda nasıl kaçırdıklarını görmek çok koyuyor.
ineceğim durağa gelmeden yaklaşık 5-6 durak önceden kalkmaya çalışıyorum. bazen cam kenarında otururken güzel bir kız otobüse biniyo, otobüsteki tek boş yer benim yanım olmasına rağmen şöyle bir süzüdükten sonra başını umursamaz şekilde çevirip ayakta yolculuk ediyor.o an gerçekten doğduğum güne lanet ettiğim anlardan biridir. minibüslere hiç binemiyorum zaten. binsemde başka birinin inmesini bekliyorum o inince bende iniyorum. bazen 2-3 durak önceden indiğim oluyor

özellikle durakta beklerken kız grupları oluyor. onlarla bakışmaya gözgöze gelmeye cesaret edemiyorum zaten. sessizce konuşmalarına kulak misafiri oluyorum.'dün mertle sinemaya gittik. çok güzeldi ahaha'.'ayy mert çok tatlı yaa dimiii falan gibi konuşmalar kulağıma geliyor. başımı önüme eğiyorum. sonra gülüşüyorlar iyice moralim bozuluyo benim tabi. uzaklaşıyorum ordan. onlarla aynı otobüse binecek olsam bile ilk gelen otobüse binmiyorum. onlar bindikten sonra aynı otobüsün tekrar gelmesini bekliyorum

otobüse binerken akbili bastığımda boş olduğu mesajını veren di düüt sesi gelirse kimseye yerime basar mısınız parasını vereyim demeye bile cesaret edemyorum. direk otobüsten iniyorum. birisi benden akbil istediğindeyse hiç dialog kurmadan onun bir an önce susup dikkatlerin üzerimden çekilmesi için akbili hemen veriyorum.
otobüste yanıma kız oturursa kafamı direk tam tersi yöne çeviriyorum. elimide sürekli çenemde yada yanağımda tutuyorum.

evet işte böyle biriyim ben. bunları hayatımda ilk kez size anlatıyorum.ne anneme ne babama ne en yakın arkadaşıma bunlardan hiç bahsetmedim, bahsedemedim.küçükken kızlarla gayet konuşabilen, bin olarak tanımlanabilecek biriydim neden böyle oldum anlamıyorum. ilkokulda kız arkadaşım bile vardı o derece. fakat hayatım 14-15 yaşından sonra kabusa dönmeye başladı. aynaya baktığımda herkesin sevdiği, kızların daha çok sevdiği cana yakın çocuk artık tipsiz içine kapanık, kimseyle iki laf edemeyen özgüvensiz bir bin olarak görünüyordu. sempatikliği ve çekingenliği göze hoş gelen çocuk tipsiz, asosyal,soğuk biri olup çıkmıştı.

bi ara acaba değişebilir miyim diye çabalamıştım. kendi kendime vücut çalışmaya, kültürlü bi genç olup kızları etkilemek için kitap okumaya başlamıştım. vucut çalışma için bi filmden aldığım gaz çabuk bitti bıraktım. fakat kitap okumayı sevmiş gibiydim. belli bi süre devamlı kitap okudum. aradakadaşlarım üni sınavına hazırlanırken ben felsefe ve tarih kitapları bununla birlikte polisiye romanlar okuyordum.bu bi süre devam etti. bizimkiler inanmıyolardı kitap falan okduğuma okumuş gibi yapma falan diye takıldıkları oluyodu.

fakat kitap okumanın kızlarla kitabın ismi ne muhabbetinden öteye gitmediğini anlamam çok uzun sürmedi.
böylece artık geceleri daha farklı çözümler düşünmeye başladım.ama pek sonuç aldığım söylenemez. daha sonra kitap okumayıda bıraktım.
artık kabullenirim bu durumu diyerek geçiyor günlerim. yaklaşık 6 yıldır bu şekilde kendimi avutuyorum ama hiçbişeyi kabullendiğim yok.bu durumumu bir türlü kabullenemiyorum. kendi kendimi yiyorum hatta neden böyleyim diye.bi sabah uyansam ve şimdiye kadar tüm yaşadıklarım aptal bi kabus olmuş olsa diyorum, aynaya baktığımda kendisiyle gurur duyan, özgüvenli,telefon rehberinde 20 tane kız olan, çevresi tarfından sevilen biri olmanın hayalini kuruyorum

bazen kendi kendime insanlardan çok uzak köy gibi bi yerde yaşamayı düşündüğüm oluyor. doğadan başka hiçbirşeyin olmadığı bir yer.ne utanılıp sıkılınacak güzel kızlar,ne de imrenilecek yakışıklı binler.
bazen düşünüyorum bu kadar tipsiz insan var nasıl bu kadar umursamaz olabiliyorlar. insanlar adeta acır şekilde bakıyolar onlara. fakat onların umurlarında bile değil. kızların arasındaki muhabbete zart diye dalabliyorlar.ben neden onlar gibi değilim diyorum. yine cevap veremiyorum kendime.bu dünyada yanlızım benim gibisi yoktur heralde diyorum. fakat gelen özel mesajlardan anladığım kadarıyla benim gibi bi kaç kişi daha var sanırım.

bi ara dershaneye gitmiştim. oraya ilk gün gittiğimde sınıfı bulamamıştım. kimseye soramadım.mal mal orada dolaşıp gelmiştim.
sonraki günlerde aynı şekilde geçti. sınıfı buldum fakat koskoca 1 yıl boyunca tek bi kızla bi kaç kez günaydın diye seslenmesine aynı şekilde karşılık vermek dışında dialog kuramadım. erkeklerde binti zaten hiç konuşulmuyodu onlarla. içlerinde bi tanede incici vardı.
habire inci sözlük mottolarıyla komiklik yapmaya ve kızların dikkatini çekmeye çalışıyordu ve başarıyorduda. kızların hepsi emre bugün gelmedi mi ya,oçok tatlı o ya falan diye aralarında konuşuyolardı.o zamanlarda daha çok içime kapanıyordum. hatta derslerde artık yatıp uyumaya falan başlamıştım.eve gittiğimde yemek bile yemiyordum doğru düzgün.