asosyallik sorununu aşmak

panpa sosyal fobiklerin alayamadığı şu
etkileyici olmak için kafalarının içine sıkışıp güzel bi cümle çıkarmaya çalışırken aslında daha az etkileyici olduklarını
diğer insanlardan hiçbir ekgib yanları olmadığını
diğer insanların haklarında ne düşündüklerini umursamadıklarında aslında daha çok statü sahibi olacaklarını dolayısıyla daha iyi tepkiler alacaklarını, nefret besleyenlerin de artık bir gibim ifade etmeyeceğini
istedikleri gibi davranmak için çevrelerini "ping"leyip başka insanların kendi hayatlarına etki etmesine izin vermemeleri gerektiğini
karşılaştıkları olay ne olursa olsun çözümsüz olmadığını, sonraki sabah yine yataklarında uyanacaklarını dolayısıyla her zaman rahatlıklarını korumaları gerektiğini
insanların eleştirilerine aşırı tepki vermenin, sinirlenip bağırıp çağırmanın karşılarındaki kişiye daha yüksek statü sahibi olduğunu gösterdiğini, dolayısıyla kendi değerlerinden emin olmaları ve kimsenin övgüsü veya hakaretiyle ruh hallerini değiştirmemeleri gerektiğini/kimsenin onayına ihtiyaçları olmadığını
takıldıkları grup bir çıkmaza girdiğinde ellerinde bir çözümleri varsa liderliği alıp olaya çözüm getirmeye çalışmaktan çekinmemeleri gerektiğini
bir kızın tipten çok tipin kişi üzerindeki etkisini umursadığını ve vücutlarıyla barışık olmaları, konuşurken gözlerini kaçırmamaları gerektiğini
hiç bir zaman hiç bir şeye aşırı tepki vermemeleri gerektiğini
birşeyi yapmak içlerinden geliyorsa yapmaları gerektiğini çünkü dünyanın bir gün üstündeki herşeyle beraber yok olacağını
her zaman pozitif olmaları ve insanların iyi taraflarını görmeye çalışmalarının onların çok yararına olacağını
baskın kişiliği olan insanlara kapılıp onların davranmalarını beklediği şekilde davranmamalarını, sosyal bukalemunluk yapmamalarının onlar için uzun vadede daha iyi olacağını
karar verirken seçenekleri kendi filtrelerinden geçirmeleri ve kimseye kapılmamaları gerektiğini
bir ortama girdiklerinde herkesin arkadaşları olduğunu ve kendilerinin herkesle eşit olduğunu varsayarlarsa ona göre tepkiler alacaklarını
bir kızla konuşurken normalde bir erkek arkadaşınız yapmış olsa dalga geçeceğiniz bir hareket yaparsa bu konuda kıza da sırf kız olduğu için ayrıcalık göstermemeleri gerektiğini
insanlara yaranmaya çalışmamaları ve durduk yere haketmedikleri ilgiyi göstermemeleri gerektiğini görememeleri/anlayamamaları
kısacası kendilerine her daim güvenen, rahat, kontrollü, umursamaz, kendini eğlendirmeyi bilen ne yapacağı tam olarak kestirilemeyen çünkü sadece kendi istekleri doğrultusunda hareket eden ve kimsenin baskınlığına kapılmayan, kendi berirlediği kırmızı çizgilerin dışına adım atmayan, olayları çoğunluk tepkisine göre değilde kendi tecrübelerine göre yorumlayan vs. biri olmaktan korkmamaları gerektiği anlamaları gerek.

hacı 183. entirine geldim, ne güzel anlatmışın (yani anlamışın) insanları.
soru-cevap şeklinde gidelim falan demişin bi ara, o yüzden azıcık kendimden bi şeyler yazıcam belki yorum yapmak istersin.

lisede başladı benim asosyalliğim. yani hep bilgisayar başında 23.5 saat geçiren bi velettim de yine de insanlarla kaynaşmamı sağlayan müzik, basketbol (günde 92 paket sigara içmeye başlamadan önce), internet kafe gibi olaylar yapardım, eğlenmeyi severdim kısacası, hala da severim ama artık insan denen huur çocuğuna katlanamıyorum. bunun sebebi de (lan cümleye başlayamadan 3 satır yazmışım) lisede 4-5 kişiden oluşan bi arkadaş grubum vardı, hepsiyle de tek tek çok iyi anlaşırdım, gezerdik tozardık muhabbet ederdik. sonra ne zaman bu grubun bi araya geldiği ortamlarda olsam, bu huur çocuklarının kendi içlerindeki çıkar hesaplarını arkadaş ortamında birbirine yavşamak, inceden birbirini ezmek gibi davranışlara dönüştürdüklerini görmeye başladım. en başlarda bunu çok zeki olmamın (zekiyim amk, hayatta övündüğüm tek şey bu, zekiydim en azından, beynimi gibko maddelerle 2 yıl boyunca köreltene kadar. şimdi durum nedir bilmiyom, hala basıyo kafam bi şeylere ama) bi hediyesi sanıyodum. sonradan bunun aslında çok da iyi bi şey olmadığını farkettim (zütünüz: cahillik mutluluktur) dıbına koyiyim insanların yanında olmak keyif vermiyodu artık. çünkü hepsinin hareketlerinin en ince detaylarında "gizli" olan ikiyüzlülükten başka bi şey göremez olmuştum. sonra biraz daha olgunlaşınca şunu düşünmeye başladım: "lan o kadar da zeki olamam, ya da diğerleri o kadar salak olamaz. bu çıkarcılığı kimse mi görmüyo amk?? neden herkes birbirinden benim onlardan soğuduğum gibi soğumuyo?" sonra cevabın "çünkü onlar birbirine muhtaç, bense tek başıma olabilicek kadar güçlüyüm" olduğuna kanaat getirip giblememeye başladım. bak burda görüşlerimiz baya benziyomuş. hatta arkadaşlarım (ikisi de) benim hakkımda "kararlı, kendine güvenli" diye yorum yaparlar(mış), hiç haklı olduklarını düşünmesem de hoşuma gitmişti bu durum. hatunsuz da kalmıyodum çok şükür, yuvarlanıp gidiyodum. hala da farklı bi şey yok, sadece fiziksel ve ruhsal olarak çok daha zayıflamış, hatunları eskisi kadar etkileyemeyen, konuşamayan, konuşsa ses çıkaramayan bi huur çocuğu haline geldim.

neyse, benim sana sorum şu olacağıdı: insanların içlerini iyice gördüğüne şüphe yok, peki onlara nası katlanabiliyosun amk? ya da ben neden hala katlanamıyorum? ya da bu ikiyüzlülüğü nası görmezden geliyosun?

daha okuyacam. sevgiler.