Yazarım :D

@35.1

olabilir panpa.
aslında birinin bana yardım edebileceğini pek düşünmüyorum, genelde bunun mantıksız olduğunu, bunu başka bir şekilde ve nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde aşılabileceğini düşünüyorum ya da umutsuzluğa düşüp genelde olduğu gibi asla aşamayacağımı düşünüyorum.
ama şimdi sen söyleyince belki de birinin bana yardımcı olabileceğine dair içimde bir inanç oluştu birazcık diyebilirim. belki biriyle tanışacağım ve dip nedir bilmeden inişe geçen grafiğim biraz düzelecektir ya da artık yükselişe geçirecektir beni bilemiyorum ama şimdi baktığımda eğer öyle bir gün gelecekse bile bana çok uzak gibi görünüyor.

bu arada giblediğin için teşekkürler panpa.

monotonluktan ölcem amk hergün bi gün öncekinin aynısı

bacaklara boşaldım

31 çektim

Sjej 38 kız var sınıfta hepsini arkasına bi aldimi dogduguma pişman eder beni .d

Eğer bir klavyem olsaydı seninle güzel bir sohbet kurabilirdim ama ekran klavyesinde bu iş çok zor..

@34.1

panpa diyorum ya, aradığım şeyin o olduğunu düşünmüyorum.
o zamanlar olsa ona verebileceğim bir sevgim, şefkatim, koruma ve kollama içgüdüm ne bileyim "sevgi" denen şeyin tamdıbına sahiptim ama artık yok, kalmadı geriye pek bir şey.
o yüzden onunla konuşsam da zaten bir şey olmaz ne oluyoruz falan der zaten kaldı ki bende istemiyorum.
her şeyi geçtim kız şimdi bana gelse 2 günde ya o bana ya ben ona gibtiri çekeriz.

eskiden öfkem vardı, kıza karşı değil, her şeye hayata karşı. ama artık ondan da geriye pek bir şey kalmadı.

the sunset limited filminden alıntı bir cümle yazmış gibi oldum bu sebeple orijinalini yazma gereği duydum.

"öfke sadece iyi günlerimde olurdu. artık ondan da geriye pek bir şey kalmadı"
-White

sabah kalktığımda saat 12 y di boş günüm bugün ders yok ne yapabillirm diye düşündüm yarın mat vizesi var normaldede yapıcak bişeyim olmadığımdan yeteri kadar çalışmıştım zaten dinlenmeye ayırdım bugünü dün bi başlık açılmıştı bi köpekle ilgili onun filmini izledim sonra hayallere daldım tek odalı evimde köpeğimle ve internetimle mutlu mesut yaşarken gördüm kendimi bi anlıkda olsa mutlu oldum

hafta içi işte oluyorum, gün sonu eve gelip sözlüğe bakınıyorum.
hafta sonu sabah kalkıyorum bilgisayarı açıyorum bakıyorum sonra biraz tv sonra tekrar akşama kadar bilgisayardayım...

özet: asosyal adamın ne yaşantısı olacak evdeyiz işte bütüngün!!!

Ayni sinif

@31.1

biliyorum panpa bunun imkansız olduğunu ancak yinede kendimi alıkoyamıyorum.
kimseye doğru düzgün anlatamıyorum. bazen patladığımda sadece birkaç kişiye yüzde 10 unu ancak açıklayabiliyorum ve bana verebildikleri bir cevap olmuyor. öylece bakıyorlar ve dinliyorlar sadece. diyebilecekleri bir şey yok çünkü. yardımcı olamıyorlar.

@31.1

aslında bizim ilişkimsi şey çok karışık bir olaydı ama kendisiyle 2.5 yıldır falan hiç konuşmadım konuşmuyorum ve açıkçası o zamanlar aklıma gelmediği sürece, o eski günler, hiç aklıma bile gelmiyor kendisi.
arada lise grubunda dolanıp herkesin fotoğrafına bakarken bi onunkinede bakarım o kadar. umrumda değil diye düşünüyorum artık.

Seviyoz sevmesinede ben boyle şeylere gelemem ben biraz rahat bi insanın bana karşılamasını pek sevmem simdi ayrılmasam da ilerde baya sorun çıkar anlaşamayız bu kizla

@27.1

sayın admin yanıtlama sistemini boykot ediyorum bu sebeple oradan cevap vermedim.

evet, çok mutlu bir çocukluk dönemi geçirdim. sonra ise külliyen mutsuzluk. aslında çok fazla olayda olmadı diyebiliriz. bi ara sadece karı kız meselesi yüzünden 3 yılım gibko geçti ama o yıllar bile şimdi hatırladığımda bana çok güzel geliyor. bilmiyorum neden bu durumdayım ama tahammül edemiyorum sanırım yani artık gerçekten bundan bu durumdan kurtulmak istiyorum. öyle bir an yaşamak istiyorum ki sadece öncesi olsun ve o an varolsun. sonrası bulunmasın. oradan sonra başka bir anı yaşayamayacağımı bileyim ve sürekli o anı yaşayıp durayım. zamanda asılı kalmak istiyorum panpa..

6 derse girdim. Okulda kızlara baktım. Bir ara hepsini gibmek istiyordum sonra birine aşık oldum ama sevgilisi varmış 5 gibi yurda geldim yemek yedim sözlükteyim

Yaş 24 okumadım, işsizim ve sanırım asosyelim.

Arasıra markete gidiyorum o arada dışarda oturup bi kaç sigara içiyorum, denk gelirsem bi kaç arkadaşla havadan sudan muhabbet onun dışında evdeyim.

Dışarıyı çok sıkıcı ve gürültülü buluyorum, evde huzur içinde oturmak, sözlükte takılmak, oyun oynamak, doyasıya şarkı dinlemek daha samimi ve içten geliyor.

Amk liseliyim ben kimya okuyorum sınıfta 38 kız 6 erkek var eskiden kari kıza bakar vakit geçerdi okulda şimdi sınıftan bi kızla çıkmaya başladım onuda yapamiyorum kız sürekli tepemde amk aksama kadar okuldayim 6 da evde oluyorum vurup kafayı deliler gibi sabaha kadar uyuyorum son iki ayim boyle geciyo sıktıminin okulu yasiyommu belli değil
25.11.15(20:40)

25.11.2015 (20:36)

şimdi anlatacağım şeyle ilgili olarak başlıkta açtım zaten.

(bkz: neden ben böyleyim)

öncelikle bi' ön bilgilendirme yapayım.

yaşım:21
bilgisayar mühendisliği 3. sınıf öğrencisiyim.
ailemden herkes hayatta ve sağlıklı çok şükür

bunları söylememin sebebi yaşımı çok küçük ya da hayatında yapacak hiçbir haltı bulunmayan (normal şartlarda bir sürü var bu söylediklerime göre ama ben yok hissediyorum ayrı konu) biri olmadığımı anlayın ve bunları göz önünde bulundurarak anlatacağım şeyi değerlendirin ya da konuyla alakalı yorum yapın diyeydi

biraz önce odaya geldim, üstümdeki bluzu çıkardım. arkamdaki cam açıktı ve sırtım biraz üşüdü. sadece 10 saniyeliğine kıyafeti katlayana kadar sırtım açık kaldı. o anda aklıma şu geldi. yıllar önce olsaydı tam ben kıyafetimi katlarken annem odaya gelirdi, o 10 saniyenin tam ortasında gelir ve beni o şekilde görüp "metalci bak üşüteceksin öyle dolanma birde cam açık" falan derdi bende "ya anne ya daha yeni soyundum, şimdi katlayıp giyecektim kıyafetimi" derdim ve olay biterdi. ama o anda ben katlarken, yani günümüzde annem yoktu yanımda. bana üşüteceksin diyen biri yoktu. evet yine kendime dikkat edebilirdim. anneme gerek yok kazık kadar adam oldum ama yinede beni öyle kötü bir his ve o anki üşümem 5 üzerinde 3 derecesindeyse o anda bunu düşündüğümde, bu durumu anımsadığımda 5 üzerinden 5 in bile yeterli gelmeyeceği bir soğukluk bütün vücudumu sardı. biri o anda, tam o anda bana dokunsaydı eminim bütün vücudum o soğukluğundan dolayı un ufak bir şekilde odanın her yerine saçılır ve sanki hiç varolmamış bir hale gelebilirdim. bu kadar çok etkiledi bu anımsayışım.

şimdi söyleyin beyler, ben neden böyleyim, neden bu kadar çok küçüklüğüme, eski günlere aşığım. neden sürekli annemin babamın yanında olduğum, saat 9 da zorla yatağa yatırıldığım günleri deliler gibi özlüyorum?

neden, neden, neden..?

düz oturuyom sonra ters oturuyom yemek yiyom kaşıkla yiyom elimle ekmek bölüyom uyuyom yana dönerek uyuyom