asosyalleri öldüren bir seri katilim

rizörvid

reserved

reserved devam et kodumun pıçahçısı

berkan'ı tavlamıştım, senaryonun kolay kısmı tamamlanmıştı. şimdi tek yapmam gereken, incelikli bir plandı. berkan'ı memnun edecek, aynı zamanda onun sonunu hazırlayacak bir plan... 2 gün boyunca üzerinde çalıştıktan ve her olasılığı düşündükten sonra hazırdım. maliyet: 5 paket sigara.

• ** 1 hafta sonra ***

Omzunda ona verdiğim çantayla birlikte yemekhanenin en kalabalık olduğu saatte toygar’a doğru yaklaşıyordu berkan.

- Dur!

Berkan’ın gözleri dehşetle açıldı. Elleri aynı dehşeti paylaşmıyordu, hasta bir kararlılıkla çantanın içine süzüldüler. Ve yemekhaneyi çığlıık seslerine boğan silah sesi…

- bam!

• ** şu an ***

kapının tam olarak 15.00'te çalışı, berkan'ın dakikliğini duyuruyordu bana aynı zamanda.

- gel bakalım.

plan'ın berkan kısmı basitti. ona aldığım gerçeğinden hiçbir farkı olmayan oyuncak silahla toygar'ı korkutup bir süreliğine dilediğini yaptıracak, tüm okulun önünde küçük düşmesini sağlayacaktı.

- peki sonra?
- ne?
- sonra ne olacak? her şey eskisi gibi devam edecek.

haklıydı. belki de kafası bu kadar iyi çalıştığı için başkaldırmıyordu mevcut duruma.

- insanların senin hakkında ne düşüneceğini fark edemiyor musun? toygar'ı, okulun en popüler çocuğunu dize getiren berkan.
- saçma, film değil bu gerçek hayat.
- pekala berkan, ölene kadar taşşak oğlanı olarak yaşa. ve mevcut durumu değiştirmek adına kılını bile kıpırdatma. suç bende ki sana yardım etmeye çalışıyorum. çıkabilirsin.

tereddütteydi. zihninin içindeki hesap makinesi çalışmaya başlamıştı yine.

- bir şartım var. gerçek bir yumruk nasıl atılır, bana öğreteceksin. toygar'ı bu durumda bulmuşken fırsatı kaçırmak istemem.

işte, o miskin dev sonunda ayağa kalkmıştı. daha sonra tekrar uyuyacağını bilmesem plandan vazgeçerdim, fakat kaçınılmaz sondan ancak saklanabilirdiniz.

berkan bir hafta boyunca sağlam bir yumruk atabilmek için çalıştı, daha önce hiç deneyimi olmadığı için kendisini hayli yetersiz görüyordu. içimi hafif bir hüzün kaplamıştı, bu çocuk gerçek anlamda hedefine kilitlenen bir füzeydi. ölmesi gerçekten fena olacaktı, içindeki bu lanetle yaşaması ise daha fena.

benim de bir hafta boyunca onu etkim altıma almam gerekti. ne olursa olsun geri dönmeyecekti, bu işi beceremeden dönerse hayatı boyunca bir lağım faresi gibi yaşamaya boyun eğmiş sayılırdı. eğer bu işin hakkından başarıyla gelirse, insanlar onu dinlemeye değer bulabilirdi artık, zira o cesur bir çocuktu, farklıydı diğerlerinden.

hazırdı artık berkan. üniversite kapısında bıraktım onu. bir yanım vazgeçmeyi diliyordu, fakat berkan'a gerçekten iyilik yapmak istiyorsam devam etmem gerektiğini iliklerimde hissediyordum.

- her şey için sağ ol abi.

gözlerindeki minneti görebiliyordum. bu hayatta tek güvendiği kişi ben olmuştum belki de. cevap vermemi beklemeden kararlı adımlarla çıktı arabadan. yumrukları sıkılıydı...

- alo. bir bomba ihbarında bulunacaktım.

mükemmel bir zamanlamayla, son saniye üçlüğü de atabilirsiniz, bir adam da öldürebilirsiniz. bu size kalmış. benim seçeneğim ikincisi oldu zira basket oynamıyordum.

arabadan inip gizlice berkan'ı takip etmeye başladım. yemekhaneye yaklaşıyordu git gide, bu arada sivil polis olduğu her halinden belli olan bir adam da karşı yönden yemekhaneye doğru hareketlenmişti. berkan kapıdan girerken, polis yaklaşık on metre mesafeden durması için uyarıda bulundu. berkan bir an duraladıktan sonra koşarak içeri girdi, polis de arkasından.

neler olduğunu görmek üzere hızla yemekhaneyle aramdaki kısa mesafeyi kat ettim. polis hemen önümdeydi. yemekhaneye girmemle berkan'ı görmem bir oldu, bağırarak konuşan toygar'a doğru hızla koşuyordu. polis tekrar uyarıda bulundu, fakat berkan hedefine kilitlenmişti artık, onu durduracak olan tek şey, ölümdü.

ikinci ihtardan sonra polis silahına davrandı ve berkan'a doğrulttu. iplerin kopma noktasına getiren üçüncü uyarı, berkan'ı bir an olsun duralattı, dehşetle açılmıştı gözleri. elleri, haddinden fazla şişkin gözüken çantaya doğru uzandı...

berkan'ın hikayesi de burada son buluyordu...

dayı ben senin dıbına koyuyum bize de bulaşmasın lan bu rezörvıd

okunur lan bu

reserved

oha adama bak ajdflaf devam lan.

öldürdüğüm her asosyalde kendimi görüyordum biraz, onları kurtarma kisvesi altında kendimi öldürüyordum belki de kimbilir. ailesinin umrunda olmayan o küçük çocuğu öldürüyordum ya da. belki de lisede tek bir arkadaşı bile olmayan, yüzü sivilce kalıntısı lekeleriyle dolu olan ergeni. veya üniversitede bir derse bile girmeyerek, hiç kimseyle tanışmadan üniversiteyi bitiren o delikanlıyı. evet, benim derdim hala aşamadığım geçmişimleydi.

belki de en başa dönmeliyiz tüm hikayeyi anlayabilmek için. bir asosyalin doğuşu, içine kapanışı ve patlayışı. tıpkı bir yıldız gibi. şu an bulunduğum konumun kara delikten farksız olduğu düşünülürse, teşbihte hata olmadığı rahatlıkla anlaşılabilir.

evet, ilkokullu bir çocuğa yapılacak en berbat zulümü reva görmüştü ailem bana: yok saymak. birbirleriyle öylesine garip bir kavgaya tutuşmuşlardı ki... onlar için evlilik bir ortaklıktan ziyade savaş haline gelmişti. arada ezilen, o küçük çocuk olmuştu.

her şeyin başına dönelim, ve o küçük çocuğa kulak verelim. böylece size bir katilin nasıl aşık olabileceğini anlattığımda beni daha iyi anlarsınız.

vay amk reserved çok sosyal olduğum için yarın okuycam panpa

bin kurusu şukular feda olsun

şukulamak ve reserved için giriş yaptım ahaha

Reserved

lütfen beni kesme

reserve

adam öldürmüyorsan gidiyorum ben

buraya baglayacagini biliyordum

reserved

tanım yanlış bi kere yarram asosyal benim gibi sürekli evde takılanlara denir bi nevi tercihtir bu yani senin dediğinse sosyalfobiktirler bu ise pgibolojik bir hastalıktır ama güzel yazıyosun okuyorum