Beni anlatmış kardeşim

okursam anamı gibsinler

gerçek asosyallerle arkadaş olamazsınız.
hayatımın gayet arkadaş sever dönemleri de olmuştur, insanlardan fellik fellik kaçtığım dönemleri de.
hele bir dönemi oldu ki...
insanlarla iletişim kurmak kadar zul bir durum yoktu. ürkütücü derecede sessizdim.
işimin yalnızlığa izin vermemesi bile bir engel olmadı kendimle kalmama.
nezaketle uzak durduğum için insanlardan pek yorum yapmıyorlardı. arkamdan söylenenleri bir şekilde öğreniyordum. ki, öğrenmemi sağlayanların amacı da biraz insan içine karışmamı sağlamaktı. yemiyordu.
o sıralar öğrendim nasıl asosyal olunacağını.
sessiz durmak, yalnızca o toplum denen meretin size olan ilgisini arttırıyordu. hatta daha karizma, daha kuul sanıyorlardı sizi. içinizde olanları ne bilsinler. yaşadığınız çöplüğü.
sizi öyle kuul ve bişi sandıkları için de olması beklenenden çok daha iyi davranıyorlardı.
yalnızlığınıza saygı duyuyor ama sizi içlerinde tutuyorlardı.
ben ne yaptım.
insanlardan uzak durmak istiyorsam, onlarla olmak konusunda ısrar etmeye başladım.
kovalanan herkes kaçar.
arkadaşı da böyledir, sevgilisi de.
kovalamanın ne kadar etkili bir yalnız kalma ilacı olduğunu fark ettikten sonra, olur olmaz zamanlarda hadi bi yerlere gidelim, hadi şu etkinliği yapalım demeye başladım.
he he.
kaçtılar.

gerçek asosyallerin kabuklarını kırabileceğini sananlar onların yalnızlığa ne kadar ihtiyacı olduğunu anlamayanlardır.
hele bu ülkede, kişi anca içinde bulunduğu grupla kendini tanımlayabildiği için şaşkın görünmek, tutarlı davranmamak gibi küçük eklemelerle kovalamaca oyununun tutmayacağı ortam yoktur.

asosyalleri rahat bırakın.