Sosyal olmak çok zor bir şey değil bence ama ben bunu bir tercih olarak degerlendiyorum. insanlari sevmiyorum sadece özgüven problemi yaşamıyorum.

1-Sevmedigim bir insana samimi davranmak istemiyorum.
2-ilk defa tanıştığım insanları önce iyice bir tanımak istiyorum hemen sırnaşmak istemiyorum.
3-insanlarla sabah akşam gezip tozmanin bana bir şey kattigina inanmıyorum.
4-Hic bir bilgisi olmadan insanlarla iletişimi iyi tutan(yagliyan) insanların bir yerlere ulaşması sinirimi bozuyor.
5-insanlarin beni benliğimle değil. Tipimle,okudugum bölümle, paramla değerlendireceğini biliyorum.
6-insanlarin yanında önemli bir şey konuşunca dasak geciliyorum.(genellikle bilgili olmadı konularda öğrenmek veya fikrimi öğrenmek istemezler, ezildikleri sanarlar)
7-Cogu insanın fazla konuşmayı zekilik sanıp, dinlemeyi bilmemesi ve dinlenir ezik olarak görmesi hoşuma gitmiyor.
8-Genellikle fazla konusmadigim için hem benim yanımda birinin kuyusu kazanları dinlemek istemiyorum.(benim yanımda kuyusu kazar ama onu gorunce kardeş olurlar)

Bu dusuncelerimden yüzünden akrabalar arasında bile dislaniyorum.Yok çok soguksun, fazla konusmuyorsun böyle bir yere varamazsin laflarını çok isittim. Onlara söylüyorum beni böyle kabul edin. Sevmedigim insanla niye samimi olayım veya tanimadigim insanla. Belki bu yüzden ilerde hiç bir sey elde edemeyeceğim. Cunku bu zamanlar artık menfaat zamani.Ben böyle mutluyum para kaygısı yasamadan istediğim bölüme gittim eleştirilere rağmen. insanlara hakettiği davranıyordu. Kimseyi terslemiyorum kimsede yanasmiyorum. Toplum kaygısı beni değiştirir mi bilmem ama böyle olmak gerek bence

Tutmaz suku