askerlik hizmetini 361.dönem asteğmen olarak yapmış ve terhisinden bu yana yaklaşık 1 aydır kös kös evde oturan ben, bu koca sözlükte şimdiye dek sadece iki adam tanıdım. birisi roadrunnergibenjackal idi, öteki de bu dostumdur. adam daha ilk paragrafında oltayı attı resmen, her cümlesinde girdabına sürüklendim. yaş geldi gözlerimden, belli ki yaş değil ama sadece bu akanlar, yanaklarımdan dudaklarıma süzülenler sadece yaş değil..o kadar basit değil.. onlar, yaşamaya asla cesaret edemediklerim.. hep ısrarla, inatla kaçtığım, saklandığım, izbe köşelere sığındığım adına " hayat" denen şey bu akanlar. askerde bari bir nebze olsun adam içine karışırım, atarım üzerimden bu çekingenliği, pısırıklığı diyordum; orada da olmadı. başçavuşlar bile bu pısırık halimi görüp emir vermeye çalıştılar huur çocukları. (pısırık derken asker olarak çakı gibi askerdik elbette, höyyt dedik mi yeri göğü inletirdik. pısırıklık duygusal manada..) 29 yaşına 3 ay kalmış bir ademoğluyum, kendimi bildim bileli hep böyleyim. entry sahibi dostun anlattıklarını yaşayan sadece ben miyim acaba diye düşünüp durdum yıllaaardır. üniversitede, halısaha sohbetlerinin yapıldığı ancak asla aralarına dahil olamadığım mahallenin "gözde" çocuklarının arkasında, kâh parkta tek kişilik bir bankın bana ayrıldığını düşünürken (ki genelde tek kişilik bir bank hep bulmuşumdur, sanki benim için hususi ayrılmış gibi!), kâh otobüs duraklarında, kâh hastane, fatura kuyruklarında. önünden sessizce, gözlerimi kaçırarak geçtiğim kafelerin, pastanelerin bahçesinde oturan insanlara birazcık imrenerek, birazcık söverek, birazcık da lanetler okuyarak aslında; geçen her anımda (ki bu anların topldıbına "ömür" deniyor).. hep bunu düşündüm. ulan sadece ben miyim bu şekilde hisseden, yaşayan, özlem çeken diye diye ömrümü yarıladım neredeyse. hoşlandığım kızların hepsinin şimdi 2 ya da 3 çocuğu var.. bizler işte o insanlarız.. asla farkına varılmayan o insanlar; bizleriz ! hep insanların en az olduğu güzergahları seçmeye çabalayan, metroda vs. önce başkaları binsin diye sıranın önlerinde olmamıza rağmen hep bir adım geri basan o adamlar, kadınlar; bizleriz ! tek istediğimiz samimi bir yaklaşım, içhesapsız bir "nasılsın" sorusu. tek istediğimiz bizi sadece fark etmeleri, değer verdiklerini minicik bir bakışla hissettirmeleri.. geçen yıl bu zamanlarda sözlükte başka bir entry girmeyeceğimi belirtmiştim, ancak dayanamadım.. yüreği çooook derin adamlar var burada, hâlâ insanlık mefhumunu iki sözüyle çok güzel özetleyebilen adamlar var burada, bir lafıyla gözlerimin musluğunu sonuna kadar açabilen çoook baba adamlar var burada.. hayat, bu koca hayat, böylesi insanların farkına bile varmadan geçip gidiyor, başımızı bir çevirebilsek, sadece "biz" olmadığımızı anlayabilsek, "birlikte biz olunabildiğini" anlayabilsek.. ancak bekleyen videolar var değil mi, daha izlenmesi gereken onlarca ferre içerik, salt popülarite hizmetkârı, değer düşmanı, içerik fukarası o kadar video var ki.. onlardan sıra gelir mi " birlikte biz" olmaya ? daha satın alınacak akıllı telefonlar, video oyunları var değil mi ? beğenilecek facebook durumları, rt edilecek tivitler ? sıra gelir mi bunlardan ?! anı yaşamak için anlık şeylerin kölesi olunacak değil mi bir de ? kâh bir hayvansever, vatanperver kesilecek, kâh bir millî değer savunucusu olacağız.. değer kazanacağız sesini bile duymadığımız fb, yt kullanıcılarının gözünde.. bunlardan sıra gelir mi ? bunca değerli meşgale varken! yanından geçip giden o "kesinlikleyazarım" ı fark etmeye sıra gelir mi.. gelmez azizim, GELMEZ.. okuldan eve gelen 10-15 yaş aralığındaki kardeşinin odasına gidip de "bugün günün nasıl geçti, benden bir isteğin var mı" demekten bile uzağız. çocuğunun gözlerinin içine bile bakmayan, sadece çocuğunun nefes alıyor oluşunu ona çok iyi bir ebeveynlik yapmakla eş tutan insanların olduğu bu kocaaaaaa dünyada... peki..o zaman ben gideyim..