Saat 8' gelirken oyunu açmış ve Hangar'da kendimi geliştirmeye başlamıştım. Keskin nişancı da iyi olmamın yanında kendimi tüfeklerde de geliştirmem gerekirdi.Aug A3 silahlar arasında en iyi kullandığım tüfekti. Hasarının yüksekliği de öldüremediğim kişilere en kötü hasar verebilme imkanı sağlıyordu.

9'a doğru klan toplanmış ve as kadroda ekgib olan Süleyman'ı bekliyorduk. işten dönmüş fakat yemek yiyordu.O sırada biz de muhabbet ederek zaman geçirdik. Süleyman da gelince as kadro tamamlanmış oldu ve maç yapmak için klan sunucusuna girmiştik. Erol abi geldiğinden beri herkesi saat 9 buçukta oyunda istediğini ve bir süprizi olduğunu söylüyordu. Süleyman da gelince süprizi sorduk. Klan sıralamasında birinci olan klanla maçımız vardı. Erol abi ile öğlen konuşup bu akşam için maç ayarlamışlardı.

Günün en önemli maını beklerken boş durmayıp maç attık ve antrenman yapmaya çalıştık. Güçsüz klanlara karşı farkla kazandığımız için pekte antrenman yaptığımız söylenemezdi. Maç saatine 5 dakika kala Erol abiyi arayıp takımın hazır olduğunu ve bizi beklediklerini söylediler. Maçın son raundundaydık ve hepimiz ataktaydık. Rakipleri beklememiz gerekirken saldırınca çok geçmeden eli kazandık ve hazır olan odaya gittik.

Online turnuva havasında ve son derece dikkatliydik.ilk olarak Downtown haritasında maç yapmak istediler. Erol abi bize güvendiğini söyleyerek kabul etti.Ct-Force olarak başladık ve ben ortaya yerleştim.

ilk elden oyun tarzlarını bilmediğimiz için hemen düşmüştük ve 5v2 kalmıştık.Ben ve Erol abi karşıdaki 5 kişiye karşı elimizden geleni yapmalıydık. Ortadan A bomba kuruluma geçtikten sonra hem ortayı hem de A kapısını kesiyordum. Ortadan çıkmaya çalışan birini vurduktan sonra yer değiştirdim.A arkayı kesmek için gizlendim.A arkada birini gördükten sonra elimde ki bombaları atıp kaçtım.

A da ki pencereden çıkmamla karşımda rakip görmem bir oldu. Elinde ki Aug A3 Black ile beni daha dürbün açıp zoomshot vurmadan öldürmüştü. Erol abi de bir kişi alıp ölmüştü ve ilk eli kaybetmiştik.

Ts'de organize olduktan sonra ikinci ele başladık. Rakip zayıf olduğumuz yerleri tespit edip 2 yerden toplu olarak gelip teker teker düşürdüler bizi. Beklediğimiz kadar varlardı. Gerek takım, gerekse bireysel yetenekleri fazlaydı.Ama bizde kolay lokma değildik, olmamalıydık.Erol abi sinirlenmeye başlamıştı ve artık bağıra bağıra komut veriyordu. Bize güveniyordu ve şuan onun güvenini boşa çıkarıyorduk. Üçüncü raunda başlarken bazı yerleri iki kişi tutacaktık öyle istemişti Erol abi. Dediğinden dışarı çıkmadık. Sanşımızın da yardımıyla kazandık. Oyun karşılıklı alınıp verilen ellerle 4-3'e gelmişti.Eli kaybedersek oyunu da kaybedecektik o yüzden dikkatli olmalıydık.

Yine istediğimizi yapamadık yavaş yavaş düştük ve sadece Süleyman kalmıştı bizden ve karşı takım ise 3 kişiydi. Kimse konuşmuyordu ve eli Süleyman'a bırakmıştık direkt olarak,ne karar verirse öyle yapacaktı.

Hemen aklıma babam geldi ama bişey yapmadan önce sordum ne olduğunu
"Ne oldu anne?"
"Yok bişey oğlum"
"Nasıl yok anne ağlıyosun, kavga mı ettiniz? Eğer öyle bişeyse ve söylemiy.."
"Öldü oğlum."
"Anne kim öldü söyle,tek tek söyleyip çıldırtma beni"
"Fatma teyzen, daha akşam üstü yanında oturup birlikte kısır yemiştik, yarım saat önce kalp krizi geçirmiş. Kızı aradı 5 dakika önce, kurtaramamışlar." der demez gidip sarıldım. Teselli yaptığım en kötü şeydi belki ama elimden geleni deniyordum.

Sonuçta karşımda ki annemdi,her ne kadar yapamasam da onun için denemeliydim. Onun ağlaması benim için en dayanılmaz şey..

Ne kadar bişey yapmaya çalışsam da elimden gelen yetmemişti ona, gidip yattılar babamla,ben de tekrar bilgisayarımın başına döndüm.

inci sözlüğü açtım ve "nasıl p*ç oldum anlatıyorum" adlı hikayeye devam etmeye başladım.O hikayeye özel bir şarkı da bulmuştum."Allame&Görkem Tekdal - Yağmurunla Kal" her bu hikayeyi açışımda yandaki sekmede bu şarkıda olur ve bana hikayeyi okumam sırasında eşlik ederdi. Normalde neredeyse hiç dinlemezdim.

Bazı şeylere özel bir anlam yüklemeyi severdim, değişik bir özelliğimdi ama sonuçta beni ben yapıyordu. Bazen özel bir anlam yüklediğim kişiler bırakıp gidiyordu beni, bazen hiç yanımda bile olmadıkları halde gidiyorlardı.

Gece saat 4e gelirken yatağa uzandım ve uyumak için gözlerimi kapattım ama hayalgücüm onun yüzünü gözlerimin önüne getirmişti. Gözlerimi açtığımda karşımda koskoca bir siyahlık vardı. Hergün yatarken gördüğüm duvar daha önce hiç bu kadar dikkatimi çekmemişti.

Düşünmeye başladım. Onunla ilk karşılaştığımız zamanı, gülüşlerini,yağmurda bileğimden kavrayıp alışveriş merkezine sürüklemesini, farkındayım bunlar bizi ne sevgili ne de iki aşık yapardı.

Ama sanırım ben aşık olmuştum,ilk defa hissettiğim bir duyguydu bu.Ne yapacağımı bilemiyordum.Her gün gidip onu görmek için öğle sıcağında, izmir'de parkın birinde oturuyordum. Sırf onu tekrar görebilmek için..

Benim için fazla güzel olan şeyde elbet bir acı da olacaktı. Bugün onu daha önce hiç görmediğim -ki bu normal evden çıkmıyorum- bir çocukla gülüşürken,hem de bana selam verip gülüşürken görmek yeterince moral bozukluğuna sebep olmuştu bende. Canımı sıkan bişeyler vardı ama ne ona söyleyebilirdim ne de herhangi bir müdahalede bulunabilirdim. Daha aramızda fol yok yumurta yok.