aslında herşey güzel başlamıştı

bilmiyorum. Dedim
ilgiye açtım, sevgiye. çünkü annem ne kadar denese de beni o kadar da iyi doyuramamıştı bunlara.
çünkü yalnız büyüdüm. biraz pessimist bi çocuktum. hiç arkadaşım olmadı nerdeyse.
kaçtım hep birilerinden. yalnızlık hep iyi geldi, ama hep şikayetci oldum.
- anladımm dedi. m yi hafif de uzattı.
tatlı bi yüzü vardı. gülümsemesi de öyleydi.
- telefonun varmı senin dedi?
aslında biraz endişelendim. ne yapıcaksın benim telefonumu amk?
yalnız yaşayan biriydim ben. ne kadar liseye başka umutlarla başlasam da,
olmuyodu yani. o hevesti.
- fakiriz biz. telefonum yok dedim.
ama cebimde telefon amk yan yana oturuyoruz
o anda da telefonuma mesaj geldi.
hay dedim sansıma sokayım.
o da titremeyi hissetti tabi
cebindeki ney dedi
çıkardım telefonu.
- bunu buraya kim koymuş dedim şakasına.
güldü, ne tatlı güldü..
- istemediğini söyleseydin anlardım dedi.
- istemeseydim söylerdim dedim
- neyse ben burdaki durakda iniyorum dedi.
- peki görüşürüz dedim.
- görüşürüz dedi.
ulan içimde kaldı kızın telefon numarası.
arkadaşlarıyla inmişti. eve gidip o gün sırf onu düşündüm.
yarın görür müyüm?
yarın gelir mi yanıma?
ben gidebilir miyim? cesaret edebilir miyim?
baya düşündükden sonra ertesi gün gidip telefon numarasını isticeğimi
kendimi inandırdım

bak mala bak hala anlatıyo. kimsenin ilgisini çekmiyosun, giblenmiyosun. bana teşekkür et ben başlığını güncelliyorum amk.

@9 salak mısın olum sen? gibtir git okuma o zaman. bi takluk olmasa yazmam zaten amk

aslına bakarsanız kız da öyle aşırı güzel değildi.
ama mavi gözleri vardı, okyanus gibi..
saf bir güzelliği vardı.
- bir sorunun mu var dedi?
- ne gibi dedim
- yüzün asık. utandın mı yoksa diyip hafiften sırıttı.
- yok gayet iyiyim dedim.
- peki öyle olsun dedi.
5 sene olmustu annemle babam ayrılalı. aslında hepiniz babanızdan nefret etsenizde
ya da cogunuz
en azından bir kısmınız.
babasız büyümek ne demek, bilemezsiniz.
sadece annenin size hem analık hem babalık yapmasını da bekleyemezsiniz.
bu yüzden erkek tarafım, kaba tarafım hep biraz sönük kaldı açık konuşmak gerekirse.
her olaya sakinlikle yaklaşmıştım. kavga hep 2. plandaydı
bir kaç dakika daha geçti. aslında kızla konuşmak istiyordum ama utancımdan yapamıyordum.
sonra dayanamadım.
- benimle neden konuşmaya çalıştın dedim?
ağır ağır döndürdü kafasını.
şaşkın bi surat ifadesi vardı, hala hatırlarım.
- bilmiyorum ayaktaydın otur istedim. bizim okuldaydın adını öğrendim. özel bi anlamı yok dedi.
- anladım dedi
bir tebessümle devam etti
- neden merak ettin seninle neden konuşmaya çalıştıgımı dedi?
bu ne gibik bi soru amk

@8 oradan başladığın lise anıların gibimde değil. herkes kendini çok ilginç sanıyo amk salak veletleri ya.

@6 herşey o zaman başladıgı için ordan başlıyorum

bir iki ay sonra deniz diye bir tane kızla tanıstım. mavi gözlü, kumral.
genelde kendimden büyükleri severdim hep. daha olgun olurlardı.
zaten babamın hatırladıgım tek nasiyatı; "küçükken büyükler, büyükken küçüklerle ol"
anlıycağınız babam pisliğin tekiydi.
deniz 17 yaşındaydı. aynı otobüsteydik. o arkadaşıyla arka tarafta oturuyordu.
ben salak salak ayakta duruodum.
arkadaşlarından birisi kalkıp indi durakta.
1-2 durak sonra bana seslendi
gel otursana ayakta kaldın dedi.
- yok iyi böyle sağol dedim.
öyle çok yakışıklı değildim. utanıyodum kızlardan da aslında. ayrıca kızda benden büyüktü.
özgüvenim yoktu.
- sen bilirsin diyip makaraya devam etti.
okulum evden uzak oldugu için ayakta durmaya dayanamayıp biraz gectikten sonra oturdum.
yoruldum amk
bir iki dakika sonra kız tekrar bana dönüp
- bizim okuldansın dedi
- evet dedim
- adın ne dedi?
- tugay dedim.
kafasını salladı. anladım manasında
durdukdan sonra seninki dedim?
- deniz dedi

inan ki liseli anıların zerre kadar gibimde değil.

adım tugay. annemle babam ben 10 yaşındayken falan ayrılmış. dogumum baya trajikomik bi olay.
daha önce annem babamdan 2 kez daha hamile kalmıs fakat kürtaj olmus ve artık beni doğurması gerekiyormuş.
istemeden doğurmus beni. 13 haziran da doğmam gerekirken 2 hafta annemin karnında bekliyip 25 hazirandadoğmusum.
ben bile o yaşta doğmak istememişim amk.
15 yaşıma geldigimde lise bu. diyodum herşey farklı olur. büyüdük olm falan. diyodum kendi kendime.
ne amlarla tanışcam ne kızlar görecem.. adım tugay. annemle babam ben 10 yaşındayken falan ayrılmış. dogumum baya trajikomik bi olay.
daha önce annem babamdan 2 kez daha hamile kalmıs fakat kürtaj olmus ve artık beni doğurması gerekiyormuş.
istemeden doğurmus beni. 13 haziran da doğmam gerekirken 2 hafta annemin karnında bekliyip 25 haziranda doğmusum.
ben bile o yaşta doğmak istememişim amk.
15 yaşıma geldigimde lise bu. diyodum herşey farklı olur. büyüdük olm falan. diyodum kendi kendime.
ne amlarla tanışcam ne kızlar görecem..

ve başlıyoruz.. haydi bre bismillah

kimse anlat demicek mi lan

beyler. hayat hikayem. bir öncekini yarım bıraktım. en baştan başlıyorum. okuyan varsa aranızda bilirler zaten nasıl birşey oldugunu. işten güçten yazamıyordum. yaza geldik. artık yazarım. bitirdim hikayeyi. hızlıca atıcam artık. anlat diyen olursa daha hevesli anlatırım. kimse bişey demezse de anlatacam. kaçış yok. garip bir hayat ama
edit: 5 dakika sonra başlıyor. lütfen telefonlarınızı sessiz moduna alınız