aslinda bunlari anlatmamam lazimdi

Insanlarin dogmasini buyumesini ve de olmesini izlemek kadar aci bisey yoktur aslinda. Zamanin nasil hizli gectigini karsinizdaki yasli adama bakarak anlayabilirsiniz. Tum zaman. Tum paralel evrenler etrafimda donuyor ama ben sabitim.
Onlar birsey yapiyor ben ise bombosum. Sadece orada durmud olanlari seyrediyorum. Bazen olaylara mudahale ediyorum ama bazen.

Tum hersey o duydugum lafla baslamisti. Bana bencil denilmesi. Bu canimi sıkmıştı. Ya bencil olan dünyaysa. Ya bunları anlatmamam gerekiyorsa. Ama bana bencil diyen o. işte tüm sözlüğe anlatıyorum.

Herşeyin başlangıcının ne kadar basıt olması gülünç bir durumdur. Baslangictaki basitlikten mukemmelliklerin ortaya cikmasi. Buyuk patlamada da bu olmistu. Kim bilebilirdi ki o toz bulutundan koca evrenin olusacagini. Benim hayatimda bu sekilde basladi. Kucuk toz bulutu gibi. Derler ya o toz bulutundan once ne oldugi bilinmez. Iste bende oyle biseyim. Gecmisimi bilemiyorum gelecegime ise hukmedemiyorum. Olacak olanlari bilirken onlari degistirememek. Ne kadar utanc verici bir durum. Ill basta anlayamadigim birsey olmasina ragmen sontadan cozmustum. Ben ne kadar ugrassamda olacak olanlar olur. farkli sekillerde olur ama sonucta olur. Ayni yete cikan 10 tane yol gibi. Birisi o yollardan birini kullanacak. O yolu kapatabilirsiniz ama baska yollardn ayni yere varmasina engel olamazsiniz

Bazi seyleri anlamak cok degerlidir de insanlar bunu cok gec farkeder. Ama asil sorulmasi gereken soru su: ufacik bir bilgi icin birini kaybetmeye deger mi? O ufacik bilgi ondan daha mi degerli?
Bunu yillarca sordum kendime. Yillarca ama yillarca. Etrafimdaki olaylari i lemeye baslmamistim bu yuzden. Insanlari izliyordum. Olmelerini. Begibten mezara derler ya iste. Begiblerinden mezarlarina gitmelerini izlerdim. Saniyordum ki olaylari degistiremem. Onlarin dogup buyuyup olmelerini izlemek zorundayim.
Kucuk boyutlularindan buyuk boyutlularins kadar butun karadeliklerin yildizlari, gezegenleri hatta galaksileri nasil yuttuklarini izledim. En buyukler bilene olmeye mahkummus onu anladim.

Tum herseyi izlemek hosuma gitmiyordu ama mecburdum. Tum yasamlar tum canlilar kaybolirken ben oradaydim. Zamandan bagimsiz olarak var olan ben. Burdayim hala olmedim diyordum. Olum demiskken. Evet olum. Insanlarin nasil bisey oldugunu anlamasi icin yasamasi gereken bisey. Elma sekerinin tadinin nasil oldigunu ogrenmek icin elma sekeri yemek gibi. Ama tek farki olumu yasayipta baskalarina soyle bisey mis diye anlatiyorsunuz

Olum. En buyuk korkudur. Koca bedenlerin icindeki korku. Nice savasci gordum nice komutan. Korkusuz cesur gozupek ... Isimlerinin onunde bir cok sifat vardi ama hepsi olumden korkuyordu. Insanlarin dalga gectigi nice kisi ile tanistimki olumle bile dalga gecebiliyordu. Hani bazilari derler ya. Intihar etmek ile cesaret bagdastirmaya calisirlar. Anlamaarki intihar etmek en buyuk korkakliktir. Hayatla mucadele edemeyip ben pes ediyor demektir. Intihar etmek. Ben gidiyorum siz basinizin caresine bakin demektir, ben cesurum demek degil.

Yasam ve olum. Ve butun diger zitliklar. Ic ice gecmislerdir. Birbirlerinin zitti olmalari ragmen beraber hatirlanirlar.
Hayatta ogrendigim bisey varsa ona hatirlanmak icin ya en iyisi olacaksin. Ya da en kotusu. En iyi savasi cikaracaksin. En fazla kisiyi sen kurtaracaksin. En az kac kisiyi seveceksin. Kendine sevdireceksin?
Iste bu cok ilginc. Mahallesinde ki butun canlilari seven, her sabah usenmeden sokagindaki kedi kopek ve diger turleri besleyen birini kim hatirlar ki. Sonucta yaptigi iste en iyi de degil en kotu de. Iste bu yuzden tarihin tozlu sayfalarinda kaybolup gidecektir. Ya adolf hitler desem? Bilmeyen yoktur sanirim. Iste hitler her ne yaptiysa enlerde yapmistir ki bu yuzden hatirlanir

Aslinda buraya kadar anllattigim herseyin hicbiri konuyla alakali degil. Sadece oyle olmasi gerektigi icin oyle yazdim. Sadece anlatmak istedigim icin yazdim. Ama gercekte anlatacaklarim bu sekilde baslamiyor.

Gozlerimi acmaya calisiyorum. Gozlerimin onune bir perde cekilmis sanki. Hersey bulanik. Hani sabah uyanirsiniz da iki dakika bos bos durursunuz ya iste o haldeyim. Madem bulanik goruyorum diyerek gozlerimi kapatiyorum. Bazen gozlerimi kapatinca dahs iyi duyar gibi hissederim. Iste orda da hissetmek istiyorum ama hayir hissedebilecegim hic bir sey yok. Kim oldugumi ve buranin neresi oldugunu anlamaya calisiyorum. Gozlerimi tekrar aciyorum. Gordugum sadece bosluk. Aglamaya basliyorum. Ben kimim? Ben kim...

Gozyaslarimin yukselmeye basladigini goruyorum. Hicbir ses yok. Koca bir hic ve ben yalnizim. Birden buyuk bir ses. Cok siddetli bir sarsilma. Sanki bir kagidin delinmesi gibi onumdeki bosluk bir anda yirtiliyor. Boslugun diger tarafinda ne oldugunu merak ettigimden dolayi bakiyorum. Koca bir hiclik orada da var. hayal kirikligina ugrayip umutsuzca hic bir sey beklemeden orada duruyorum. Bir anda yirtiga dogru cekilmeye basliyorum. Benim icin pek bi onemi olmayan bu olay aslinda hayatim boyunca yasadigim en onemli olaymis. Onemsemiyorum. Nasil olda bursda da hicbir sey yok ordada. Oraya gitsem nolacak ki?

Yavas yavas yirtiga cekilirken bir anda hizlanip yirtiktan geciyorum. Etrafimda kucuk kucuk birseyler var ama ne olduklarina anlam veremiyorum. Yavasca benden uzaklamaya basliyorlar. Yirtiga donup bakiyorum. Hala orda ama biraz daha kuculmus gibi. Tum bu olaylar olurken olurken ben hala kim oldugumu hatirlamaya calisiyorum. Kimim ben? Acaba bu parcalar nereye gidiyor diye bi sama soru yoneltiyorum kendime. Sonra bu ne olduguna anlam vermedigim parcalar birlesmeye basliyor.