aslan babam

bana olaylara farklı açılardan bakmasını öğretti. bigün hiç unutmuyorum, oturmuş beraber dizi izliyoruz babamla. izlediğimiz dizide zengin bi iş adamı, yetim kalmış yeğenlerine sahip çıkmış, onlarıda evine almış beraber yaşıyolar. adam işe giderken kendi çocuklarını öpüyo, yeğenlerineyse sadece tebessüm ederek başlarını okşuyo. bunu gören babam hafiften sinirlenerek ki nedense hiç unutmuyorum onlarıda öpsene huur çocuğu,ne var yani diye başlayarak adama bi güzel sövüyo. sonrada her zaman olduğu gibi bana yanlışmıyım oğlum? diye soruyo. vermiş olduğu bu aşırı doğal tepki benim aşırı derecede hoşuma gittiğinden sadece gülümsüyorum kafamı sallayarak babama haklısın gibilerinden.o da bu gülümsemeyle ne demek istediğimi anlayıp, bundan biraz daha cesaret alarak adama tekrar onun bunun çocuğu ya diyerek bitirici vuruşu yapıyor. işte böyle bi adam benim babam.ve belki bu hikayemle alakasız olucak ama hiç tereddütsüz güvenebileceğiniz birinin varlığını bilmek müthiş bi duygu. inşallah ilerde onun gibi bi baba olabilirim, gerçi yarısı olsam da yeter.bu arada babalar gününü babasız geçirecek arkadaşlarıma başsağlığı dilerim.