Dışarıdan enerjik gözüksem de insanlar asıl neler düşündüğümü, neler yaşadığımı, neler hissettiğimi bilmiyor. Sırf ara sıra sıkılmamak için veya mecburiyetten arkadaşlık yaptığımı, aslında onlara güvenmediğimi, sırlarımı, duygylarımı ve gerçek düşüncelerimi onlarla paylaşmadığımı bilmiyorlar. Bilmeyecekler de. Sırf sıkıcı bir insan olmamak için gereksiz çene çaldığımdan dolayı saçmalıyorum ve salak gibi duruyorum ama bilmiyorlar ki sırf ortam sıkıcı olmasın, insanlar sıkılmasın diye konuşuyorum. Yoksa konuşmayı sevmem bile.
Biri bir şey sorduğunda soğuk cevap vermemek için sempatik davranmaya çalışıyorum ki soğuk ve ciddi duruşumu üstüne alınıp kendini kötü hissetmesin diye. Saygısızlık yapmaktan çok korktuğum için çok ince düşünüp saçmalıyorum sanki çoğu zaman. Yalnız kaldığım kadar kendimim. Yalnız kalabildiğim kadar özgürüm ve artık başkaları için çaba sarf etmekten yoruldum. Değişmek istiyorum. Kimsenin düşüncelerinş ve benim hakkımdaki fikirlerini önemsememek istiyorum. insanların bakışlarından rahatsız olmamak istiyorum artık. Suratımdaki lekeleri inceleyip içten içe iğrendiklerini umursamamak istiyorum. Düzgün göz teması kurmak istiyorum. Umursamaz biriymiş gibi sanılıp aslında takıntılı ve paranoyak düşüncelere sahip olmak çok zor.

Geceler kara düşüncelerle geçiyor, sabah ise rutin hayat devam ediyor.