Son görüşmemizde Karımın ankaraya annesinin yanına gitmesini söyledim. Hüngür hüngür ağlıyordu.O gün ölmemek için söz verdim karıma.

Neyse buluşma noktasına geldik gün boyu terorist grupla çatıştık.

Karakolda karım aklıma geldi komutdıbına artık operasyona katımak istemediğimi söyledim.

Onayladı. Artık karakoldaydadım. Operasyon her gün büyüyordu.Çokça şehit veriyorduk.Her gün onlarca şehit geliyordu.Ama teröre verilen zarar aklıma gelince biraz olsun rahatlıyorduk.

inanmakta çok ama çok büyük bir güçlük çekiyorum mantık hatalarından dolayı.

not: asker ailesinden geliyorum, askeriyede büyüdüm, askerliğimi yaptım

Aylarca operasyon sürdü. Teror artık bitme noktasındaydı. Akşam saatlerinde helikopter indi. içinde esir askerlerimiz vardı. Nasıl sevindik. Ancak 4 kişilik ekipten 3 sağ idi alinin maalesef cesedi gelmişti.
Hayatımda hiç ağlamadığım kadar ağladım.

Hayat artık her geçen gün biraz daha boş geldi.5 yıl 2 ay daha diyarbakırda kaldım sonra tayinim çıktı. istanbulda 2 yıl kaldım

Bir sabah yine acı haberle uyandım 34 bordo bereli bir uçakta, uçağın düşmesiyle ölmüş(ruhları şad olsun)
Olay yeri araştırıldı ama sonra
Suikastın üstün kapatıldı.

O gün artık yorulduğumu söyleyerek ordudan ayrıldım.
Ordu güzel yerdi ama her insan kaldıramıyor maalesef. Oysaki ne umutlu girmiştim orduya ne kadar çok sevinmiştik...

Çelişkide kalan arkadaşlar olmuş. Kimse inanmak zorunda değildir. Zira Asklerlik mesleği zaten başlı başına mantık hatası ve yalandır.

Dinleyenlere, eleştirenlere herkese teşekkürler. Anılarım bir nevi yeniden canlandı

reserved

Şimdi bunu buraya neden yazıyorsun amk, şehitlerimize yazık lan burayı bilmiyorsun sanki bütün abazalık burada, anancılık burada ne diye gelip yazıyorsun bunları buraya basit askerlik anısı olsa anlarımda operasyonlar, teroristler,şehitler falan diyorsun mal mısın sen amk