askerlik şu sıralar konu ya

Gececi tayfayla teee zamanıyla askeriyedeki ilk günümü yazdığım notu buldum.. Haylice uzun özeti yok canı sıkılan yapıcak daha iyi bişiyi olmayanlar okusun beyler yoksa sallayın gitsin maksat paylaşım bi nevi hadi bahalım..

Saat öğleni henüz terk edip ilk sigarasını yaktığı sırada benim için olabilecek en garip teslimiyeti 5 yıldır görmediğim babamın hiç bişey olmamış gözleriyle verdim. Dış bahçede henüz birbirine benzemeyen insanlar bir yerlere bakıyor ve en basit düşünceleri o sırada sigara içip içemeyecekleriydi. Elimde çantam ilk anlamsız sırama girmiş bir gözüm babama bir diğeri çantaları ayıklamaya çalışan yüzünde tüy bitmemiş görevliye bakarak geçiyordu. Sıra ilerliyordu.. ben ise bu metamantık yere hücrelerimin bile kendini red ettiği bu lanet yere cebimde küçücük bir mantık saklayarak gelmiş ilerliyordum..Çantam aranmış son teknoloji ve bi o kadarda saçma bulduğum derece kulağıma tecavüz etmiş 36 dereceyi gösteriyordu ya da eleman her kağıda 36 derece yazıyordu.. yüzlerce adamın kulağına o aleti sokmak ..değişik olsa gerek heh..Ama o ilk aramada beni hayata dayandıran ilk şeyde yitip gitmişti.. Benim kutsal mavi renkde olan apranaxlarım..Bu işlemler bittiğinde babamın kurtarma sınavı dolu olan gözleride kaybolmuştu.. Onlarca yapıldığı demirin soğuklunun hakkını veren sandalye bi o kadar renkli çanta ve henüz birbirine benzemeyecek kadar şanslı ama andıran sürüyle insan..ilk emrimi ve yüksek desibeldeki agresif tonu orda aldım. Omzunun üstünde iki yıldız olan bi adam gür bi sesle “OTURUN!” dedi..(kendime not:buradan kurtulmalıyım) Sandalye dizilimi Kemal sunalın hiç gitmeyen şiki şiki baba çalan dolmuşunun bi tır belki tren versiyonuydu.. Birbirini tanımayan.. korkan insanlar ..yer yer sohbetler ve sigara içmeye korkan ben.. gerçi onuncu dakikadan sonra nedensiz bi şekilde bizi eğlendiren doğu-batı kayıkçısından sonra o korkumda geçiçi olarak gitmişti. Orda tanışmalarda geçen anlar.. işlemcim uzun zamandır bu kadar yavaşlamıştı.. Donuyordum tabiri caizse köpek gibi donuyordum..ve şunuda eklemeliyim yıllarca üşümenin ne oldugunu bilmeyen kışları hırkayla gezen ben saçlarımın katledildiği günden beri üşüyorum.. meğer o saçlar ne mübarekmiş en tatlı sevgiliden çok ısıtırmış beni.. Prometheus’un ateşi gibiymiş.. Deli gibi titreyip çaktırmamaya çalışırken insanın algısı bi garip oluyor yahu..Bu ne kalabalık ?! bizim aslında az olmamız gerekmiyor muydu ? Şunu öğrendim ki az değilmişiz..Biz devletin kayıp çocukları binlerceymişiz..ve bir farkındalık patlaması daha “dk” lar niye bu kadar yaşlılar ? çoluğu çocuğu olan sürüyle adam..ne işleri vardı..O sırada bencilliğime yenilip yeniden kendimi düşünmeye karar verdim. Kendi kendime soruyordum..Ne kadar kötü olabilirdi ki ? Bu sorunun cevabını inanın 5 dk sonra öğrenecektim ve bir daha sormayacaktım…

Kamyon büyüklüğündeki bir çöp konteynırında bildiğin şarap yapar gibi o kartonları ezdik.. Saatler süren stres ve acıdan sonra tek damla bile bişey içmediğimi fark edip ardımda bıraktığım çantalar ve insanlardan oluşan karanlık kaldırımları terk edip ilk defa çok ucuz olan hell kantinle tanıştım.. Belkide buradaki en güzel şey buydu sanırım.. Susuzluğumu gidermenin sevinciyle kaldırımda rol aldığım saat çarkına geri döndüm.. Sanırım bir saat kavramı daha geçmişti..o sırada başka bi yıldızlı gene bi grup zavallıyı benim bakış açımdan üzüm ezmeye göndermişti.. artık o sıralar saatin kaç olduğunu bilmiyorum ama sanırım görünmez olmak için yaptığım uyuyo numarasında rölüme kendimi fazla kaptırıp uyuduğum bir anda yüksek bi sesle uyandım.. Bizi katlara zütürücek kayık gelmişti.. Kayıkçının arkasında kendime bir yer bulmuş baygınlık geçirmekle meşguldüm.. Kayık karanlık bir yerde durmuş bağırışlar içinde insanlar birbirine girmişti..o an içinde buluğdum kayığı daha samimi bulmuştum.. kısaca arkamda bıraktım her bir mekanı daha güvenli ve samimi buluyordum ama ısrarla ilerletiyorlardı.. ellerimden fışkıran çantalarımla indim kayıkdan gözüme tutulan onlarca fener.. karanlıkda fenerlerinde etkisiyle cismini seçemediğim kullandığı harfleri zorla anladığım biri aynı acele ve bagırışlarla benim bilmem kaç gün bilincimi yitirecegim ve acı çekecegim yre zütürdü..Dev bi fırına benzeyen bi yapıya gelmiştik kapıya yaklaştıgımda sanki ucu yokmuş gibiydi içeride gördügüm daha dogrusu görmeye çalıştıgım şeyler…Sanırım hayatımda kesinlikle unutamayacağım bi travma idi.. fırının içinde syamacagım kadar çok yatak vardı ve bi o kadar insan…nerdeyim ben ??Garip garip bakan bir sürü insan..ve aynı gariplik birbirimize bakan zavallı bizler.. soyunduk dökündük ve yeşil denilen renk bizim yeni derimiz olacaktı.. yeşil penguenler çaresizdi.. giyindikden sonra bize yatak numaralarımız verildi..146 numara..o numaraya ulaşmaya çalışırken bana gülümseyen iyi insanlarla da tanıştım.. tavsiyeler ve destek harfleri bağışladılar saolsunlar..ama yine yaşadığım travmaları rahatlatması bile imkansızdı..ve 146 ya ulaşmıştım.. birkaç dakika sonra bayılıp gözlerimi kilitlemeyi düşünüyordum.. Yatağa uzandım yorgana dünyada en çok güvendiğim bi dost gibi sarılmıştım..bi kaç dakika sonra ışıklar kapandı..ve bi zebani bagırarak yüzlerce adamın yatmasını istedi.. tanrım her şey bagırarak bizi kronik sağırmı zannediyolar?