askerlik anılarım öyle böyle değil capsliiiii

bomboşum.
iç organları boşaltılmış bi kadavra gibiyim.
bi ara kapısı açılıyo odasının. o kapıda benim kaldığım yere çıkıyo.
ben yerimden doğrulmak istediğimde, rahatsız olma lütfen diyor.
daha soyadını bile bilmiyorum,
geçmişini,
kim olduğunu.
gelip yanıma uzanıyor hiç konuşmadan.

yüzüme dokunuyor. gözlerimin altında geziyor parmakları.
nefesini hissediyorum.
bal dudakları bi nefes ötemde.
ben de onun yüzüne dokunup, dudaklarında gezdiriyorum ellerimi.
gülümsüyor.
ben de gülümsüyorum. dudaklarımı açmadan.
başlıyoruz öpüşmeyi.
kafamda bin tilki yuvalarına koşuyor o an.

sanırım bu kez insan olabileceğim diyorum dili dilime değerken.
bu kez insanlığım tamamlanacak diye ekliyorum, nefesini yutarken.
iyice sokuluyor bana.
göğüslerinin yumuşaklığı,
kasıkları, bacakları, beli...
o kadar büyüleyici ki.
kendi bedenimin ve ruhumun kabalığına karşın, onun estetik harikası olması, cezbediyor.

geçiş gerçekleşiyor bedenlerimiz sayesinde.
ya da ciks.
kim bilebilir?
ben mi?
ben bir tak bilmem hayatta..
bilemedim de hiç.
bilmek de istemiyorum.

boşaldım

istemdışı doğruluyorum az bir şey.
o da sırt üstü uzanıyor.
bacaklarının arasındayken, kafamı göğsüne koyuyorum.
elleri saçlarımda. ensemde.
yumuyorum gözlerimi. ve içimden;
nihayet diyorum.
geç olmadı. güç oldu belki,
ama asla ve asla geç olmadı.

saatlerce konuşuyoruz o gece.
dışarı çıkıp bi şişe şarap getiriyorum.
o ise bir şeyler hazırlıyor.
şarap içip konuşuyoruz.
kişisel soru sormak yok. birbirimizin geçmişini bilmek, yüktür karşıdaki için deyip,
vazgeçiyoruz geçmişleri merak etmekten.
hayat ne sunarsa, ne sunacaksa onu yaşamanın telkaşındayız.
olduğu gibi. sorgulamadan.

bir ara dayanamayıp, yorgunum diyor.
ben de diyorum. ve ekliyorum;
biz, birbirimizi yaralarımızdan tanıdık bence.
önce yaralarımız ve acılarımız örtüştü,
sonra ellerimiz, en nihayetinde ise dudaklarımız.
sen şair misin diyor gülerek.

bilmem diyorum. ama bi şeyler yazardım coğrafya defterime.
bi şeyler yazardım birilerinin duvarlarına.
bir şeyler yazardım bedenlere.
bilme, ben şair miyim.
bence şairsin diyor. hem de çok iyi bir şairsin.
en sevdiğni şiir ne diyor?

"anneler oğullarını affetmez" diyorum.
hiç duymadım diyor.
ben, aklımda kalan bi kaç bölümünü mırıldanıyorum;
"annemin öldüğü gece kazıdım kafamı,
kazıdım kafamı kafatasıma kadar.
siyah bir palto giydim,
siyah bir pantolon, siyah botlar.
simsiyah bi gece giydim yüzüme.
sena geldim yas tutar gibi.
sana geldim, yağmur altında atları ıslanmış,
bir posta arabası gibi.
beni annemin yanına gömme sakın dedim sana.
beni hiç gömme.
bırak burada kalayım.
bu evde çürüsün etlerim.
yazı kırarak başlayan sonbaharlar gibi.
beni annemin yanıma gömme sakın.
bu evde çürüyeyim.
senin ıhlamur kokan yatağında...
sonra ellerini öpeyim.
ince ince. kibarca. alnıma zütüreyim.
affet beni anne diyeyim.
affet...
tüm bunlar, bir ölünün hayatta kalma heyecanından."

o geceliğine susuyorum. konuşma istidakım bitiyor.
sormuyor kimin şiiri.
ben de yüzsüzlük edip söylemiyorum.
öylece bekliyorum.
şarabın, gecenin, şehvetin,
şefkatin ve tutkunun etkisiyle, kaybolup gidiyorum karanlıkta.
yanıma sokulup,
sırtını dönüyor bana.
sımsıkı sokulup,
insanlığımın imzasını atıyorum ruhuna.

aşık olduğu kadını geç,
her hangi bi kadınla sevişmesini ible her yerde içkisine meze yapıp,
birilerine anlatan tüm erkekler binto geceliğine susuyorum. konuşma istidakım bitiyor.
sormuyor kimin şiiri.
ben de yüzsüzlük edip söylemiyorum.
öylece bekliyorum.
şarabın, gecenin, şehvetin,
şefkatin ve tutkunun etkisiyle, kaybolup gidiyorum karanlıkta.
yanıma sokulup,
sırtını dönüyor bana.
sımsıkı sokulup,
insanlığımın imzasını atıyorum ruhuna.ir benim gözümde.
mahremi olmayan, mahremine saygı duymayan herkes aptaldır.
herkes ama.
bu yüzden susarım bu konularda.
ne kadar güzel seviştiğimi bi erkeğe anlatmak aptalcadır.

ben ballandırmam, şehvetsiz bir binin ağzını.
benim gibimde olmaz ciks açlığı çeken bir gerizekalıya,
aşık olduğum kadının bedenini tasvir edip de,
onun cinsel dürütlerini harekeltnedirmek.
bir kedi ible, yol ortasında çiftleşmekten utanırken,
bir insanın modernlik ya da özgürlük adına cinsel eylemini ortalıkta gerçekleştirmesi,
riyakarcadır.
şovdur. gösteriş, budalalıktır.

bu anıları kitap yapmayan matbanın dıbına koyum

o dört duvar ve çatı, mahremimiz oluyor.
günlerce, gecelerce sevişiyoruz.
birbirimizin bedeninde, teninde kayboluyoruz.
dış dünyayla bağımız kopuk.
gelen faturaları ve kirayı, apartman görevlisine para verip,
öyle hallediyoruz.
sınavlarıma ise bi buçuk saatlik mesafeyi geçip, gidiyorum.
sınava girmemle çıkmam bir oluyor zaten.

o yüzden demekki her karesini anlatıyon vay beeeee:))

gecelerimiz başlıyor. her türlü zihinsel ve düşünsel idman yaptığımız,
insan olma idmanlarımız.
düşünmekten ve düşünceden geçiyor yolumuz.
ne elele gezdiğimiz anların keyfi, ne de uyurken bulduğumuz huzur,
hiçbiri ama hiçbiri okuduğumuz bir kitabın,
izlediğimiz bir filmin aynı sahnesinde, aynı cümlesinde yaşadığımız heyecanı,
ve mutluluğu yaşatamıyor bize.

bi gece, beni bi şeyler yazarken görüp, nedne yazıyorsun diyor.
ne yazıyorsun değil. nedne yazıyorsun.
şaşırıyorum cidden.
bilmem diyorum. hiç düşünmemiştim.
üstad, yazmasaydım delirirdim der, diyor.
gülüp, karşılık veriyorum.
sanırım ben delirdiğim içni yazıyorum.
nedir ki deliliğni kriteri diye başka bi soru soruyor.

akıllı olmaktır diyorum.
kahkahalarla gülüyor.
çok ciddiyim diyorum. akıl olmazsa nasıl delirebilri ki bi insan. olmayan şeyi nasıl kaybedebilirsin?
hmmm, diyor. ilginç ve farklı bi bakış açısı.
peki akıl diyor. neyle korunuyor.
siyasi düşünceler, eylemler, olgular ve duygularla.
peki ya korunamazsa diyor?

o zaman anarşizm doğar. o zaman delilik doğar.
zihnini düzgün kullanan peygamberliğnii ilan eder.
zihnini hor kullanansa deli damgası yiyip boş ve soğuk sokakları boylar.
sokaklar peki diyor?
hayatın tanığıdırlar diyorum.
herkese 1 karış yüksekliktedirler.
peki ya yükseklik diyor?
tek fobim diyorum.
ahahahaha diye kahkahaları basıyor.
tüm bunlar diyorum,
bi tür sınav mı?
hayır diyor.