askerlik anılarım öyle böyle değil capsliiiii

yok aga sıkıldım artık. yeter. hikaye bitince kısaltarak yeniden düzenlesin biris yeter 55 sayfa takip ettim hep başa dönuon paso aynı olaylar etrafında dön dolaş aq.

gibtin hayatımı reyis

bak boş zamanalrında şunu bitane not defterine yazsan ordan yapıştırsan biz daha hızlı okusak

bu huurlardan birisi yanıma geliyo. gecenin anlam ve önemine yaraşır şekilde bi nutuk çekiyo. dinliyom. bitmiyo cümleleri. bitmeyecek gibi de. ben yol alıyom. tutuyo kolumdan. bilekten. bırak diyom. işim var. konuştum diyo. konuşmak ne zaman parayla oldu diyom.
bi anda nası basmışsam egosuna, çırpınıyo bağırarak. ororspu çocuğu diye. duymuyom. ta ki son cümlesi gelip kulak zarlarıma saplanana kadar. binççççççççççç!!!
bi anlık öfkeyle geri dönüp yanına geliyom. bileğini kıvırıp yüzünü yüzüme yakaştırıyom. sonra da dudaklarıma yakın bi yerde hissettiğim kulağını sırıyom. var gücümle. kanla doluyo ağzım

kulağını ağzımdan kaçıran huur bağırmaya devam ediyo. ben deyanındaki huurdan sağlam bi çanta yiyip koşuyom. o ise arkamdan bağırıyo. poliisssssssssss.
gece dene kavramın kulakları sağırdır. gözleri kör. dili lal. bu yüzden gece, uzuvsuz bi bedendir. ruhsuz bi kadın. ruhsuz bi çocuk. sadece durur. o gece durduğu gibi. gece yapılan tüm iyilikler nafile. tüm kötülükler ise erdemlidir.
öylece topukluyom. nefesim kesilene kadar

devam reyiz

reserved

rezervuar

gibtir git ruh hastası manyak bu ne biçim hayat aq

gördüğüm ilk boş taksiye atlayıp elimdeki kartviziti uzatıyom. o da beni istediğim yere doğru zütürmek için hareketleniyo. neyse ki görmüyo ağzımın kenarlarındaki kanı. ben de çaktırmadan, bi ıslak mendil isteyip ona siliyom.
nefes nefeseyim. bi sigara yakıp camı açıyom. boğaz köprüsünün üzerinden geçerken bi anda taksiyi durdurup, oradan aşağı atlamayı düşünüyorum. bu da benim, intiharı ciddiye aldığım ilk an olarak kişisel tarihimin not defterine kaydediliyor

adrese geldiğimde bizimki hala tv izleyip kahkahalarla gülüyo. beynini ve zihnini bilinçli olarak uyuşturanlardan o da. alkolle ya da eroinle değil de yapmacık mutluluklar ve yapmacık kederlelerle oyalananlardan.
hemen ofisine geçip konuşuyoz. bu gece kalacağım bi yer olup olmadığın ısoruyo. yok diyom. tamam diyo, konuştuğun hanımefendi bu gece sana gemiden yer ayarlamamı söledi. iyi tahmin etmiş geleceğini. sağolsun diyom.
ha diyo, bi kaç güne anca belli olur müracatının kabul edilip eidlmeyeceği. tamam diyom. çok yorgunum, bana uyuyacağım yeri göstersene. gözlerini tvden söküp önümsıra yürüyo. ve beni, su üzerinde duran, bilmezsen kaç bin tonluk demir yığını hamağıma koyuyo

bundan böyle okuyanı gibsinler amk. yannan gibi bekletiyorsun dıbını zütünü yardıım pekekenti

rezerveeeeeeee

ayraç

bazen hiçbi şey sormamak gerekir insanlara. ki bu durum ancak ve ancak asaletle ilgilidir. sonraki 3-5 günüm böyle geçiyo. hiç soru sormadan. hatta tamı tdıbına 32 saat hiç konuşmadan yaşadığım gün de gene bu döneme denk geliyo.
büyük gemide uyandığım sabahların birinde içeri başka bi genç düşüp, tamam diyo. gidiyoz bu gece. nereye dememe gerek bile yok. o kadar sıkılmış ve bunalmışım ki istediğim tek şey sadece gitmek. elindeki dosyanın içinde ise adıma düzenlenmiş bi kaç evrakı veriyo. alıp yatağımın yanına koyuyom. çık dışarı diyo. alman gereken bi şey varsa temin et. kişisel bakım eşyası. bilirsin ya, tıraş bıçağı, diş fırçası falan.
tamam diyom, dışarı çıkıp akşama kadar oyalanıp akşam üstü geliyom. o kadın ortalıkta gözükmüyo. bana söylene yere geçip, bekliyom. ve boğazın serin sularından geçerken, bu ülkeyi son görüşüm diyom kendi kendime

gözüm gibildi. ayraç dıbına koyam

sadece gidiyoz. gece-gündüz. hissettiğim tek şey, sürekli gemiye çarpan su sesi. bi de kusma dürtüsü. günde en aşağı 3-4 kez kusuyom ilk başlarda. daha sonra alışıyom bu duruma. alışıyom ama benimki de bana yetiyo.
sıcak denizlerin kendine göre bi ruh hali olduğundan haberdarım. nereye gittiğimden gene bihaberim. bi kıyı kentine varıyo gemimiz. yaklaşık bi hafta yol almış olmalıyız. ki öyle. ne de olsa uyuyup uyandığım zamanlardan biliyom günün dönüm noktalarını. gemi içerisinde tüm malzemeleri o kıyı şehrine indirip de geri geldikten sonra pek de benim beynimdeki gibi olmadığını görüyom planların, ve gerçekleşme hallerinin.
o kadın elime hakkım olduğuna inandığı banknotları bıraktığında ben de üniversite okuduğum şehire geliyom. geliyom ama, bıraktığım hiçbi şey yerinde değil. o zamanlar mcdonalds yeni açılmış, hemen oraya iş başvurusunda bulunuyom. onlar bana geri dönene kadar ben de gireceğim sınavlara gene herkesten sonra girip, amfilerden herkesten önce ayrılıyom. ve tabi ki bi çok sınavda en düşük puanı ben alıyom

orada-burada konaklamakla geçiyo o ara zaman. evden çıktığı zaman küçük bi ergen olan benle o zamanki ben arasınd akaybolan bi masumiyet, ve gene bi şekilde bi yerlerde yitirilen koca bi gençlik var.
artık belim ağrıyo yaşlı insanlar gibi. çok çabuk yorulup çok çabuk vazgeçebiliyom her şeyden. maddi yönden ise en dipteyim. günlük sigaramı bile haftalık çalıştığım mekanlardan alıyom.
mcdonaldsta bi kaç ay çalışıp, oradan gelen parayla ise ölesine bi on numara oynuyom. bi parkta oturup tutup-tutmamış mı diye baktığımda sekiz tutturduğumu görüyom. hemen bi koşu bayiye gidip, para mı istiyom.
büfenin sahibi bana bakıp, 9 tutturmuşsun diyo. küsürattaki 94 milyonu artık bana verirsin diyo. bak sana 70 milyon verip de göndermedim. tamam diyom mutlulukla. net bi milyarı alıp, ailemin yaşadığı şehire yollanıyom. aradan geçmiş neredeyse 5-6 yıl. ve ben anamın-babamın yüzünü unutmuşum

ertesi günün sabahında muavinin uyarısıyla kendime geliyom. kalk diyo. geldik. tamam diyom. hemen otogarda inip, yıllar önce turladığım, ilk hjayal kırıklığımı yaşadığım sokaklarda yürüyom. daha doğrusu sokaklara yakın yerlerde. beni gördüğü an tanıyacak insanlarla muhatap olmamak için böyle dolambaçlı bi yol izliyom. nedenini hala bilmem bunun. neden böle yaptığımın.
akşam oluyo, ailemin yaşadığı eve daha yakın sokaklara giriyom. karanlık kamufle olmama yetiyo. aslında, korkum o iki güzel insanın yaşayıp-yaşamadığından emin olamamak. son telefon görüşmemi bile aylarca önce yapmış hayırlı bi evlat rolündeyim!!!

ilk önce anamı görüyom o gece. omzunda hala o mavi şalı. kapının önündeki kedilere bi kabın içinde bi şeyler veriyo. babam yok ortalıkta. bense evimizi karşıdan gören sokağın en dibine mevzilenmiş izliyom. bulunduğum yer karanlık. bi ara anam, benim olduğum yere bakıyo. o an göz bebeklerini gözlerimde yakalıyorum. ve geri dönüp kaçmamak için, dünyanın sonuna gitmemek için zor tutyom kendimi.
babam hala yok ortalıkta. nerededir, bilmiyom. annem hemen içeri gittikten sonra dükkanımıza gidiyom. bi de ne göreyim. kapanmış. yerine ise birileri başka bi bina dikmiş. hemen en alt kata yapılmış berbere soruyom, buradaki market tarzı dükkan noldu. iflas etti abi diyo. çocukların hiçbiri tanıdık gelmiyo bana. yeni yüzler, yeni tipler. ben de onlara tanıdık gelmiyom. sadece içlerinden biri, seni tanıyom mu diyo. siman hiç yabancı gelmedi.
yok diyom. sanmam. ben yabancıyım. hem bilmez misin diye ekliyom. insnalar çift yaratılmıştır.
dışarı çıkıp, kendime küfrederken cümlemin devdıbını getiriyom. bir fısıltı gibi; ben değil çift yaratılmak, tam bile yaratılmamışım. bildiğin eksiğim. ekgib!!!