askerlik anılarım öyle böyle değil capsliiiii

@1021 Yok şuan karı gibme evresinde

http://www.incicaps.com/images/newsma-1283700536.jpg

reserveeed sayfa 35

çok kral yazıyosun dıbına koyim 1. sayfadan buraya kadar tek tek okudum lan.
bitirene kadar takip etmeyeni ziksinler.

zütünden mi yazıyon bin hikayede çok mantık hatası var

@942 de sıçtı beyler.

inci sözlük hatası: entry metni girilmelidir.

rezerve

rezerve

@1 beyler adam caps dedi ama hala bişey yok

reserved

eksi basmaktan ellerim yoruldu sana binççç... nerelerdesin amk...

bin bunların hepsini askerdeyken rüyanda gördün dime
filmin sonunu söyledim aq dagılın simdi

özet geçin amk bune okurken ölürüm lan

bu sayfayi ziyaret edermisiniz
http://www.devrimturkuleri.co.tv/
sayfanın dj i kendine admin derseniz ziyareti anlar
yalniz bu dj bu kez intahar edecek
1 de not olarak flatcast ta nicki olanlar girsin

kalkıp aşağı indiğimde beynim çatlamak üzereydi. canım sıkkın. ve bi gün daha başlamış. herkeste bi telaş. istikale bi bakıyom, gecenin o kendine has renginden eser yok. ulan diyom, ben mi dün gece başka bi şehirdeydim yoksa bu insanlar mı başka bi şehirden göç ettiler bu sabah.
şık giyinmiş adamlar, ilgi çekmek için marka takılan kızlar. hepsi ama hepsi aynı fabrikadan çıkmış. benimse montum içki kokuyo. boğazım şiş. başım ağrıyo

bi erkeğin hayatında kör olduğu anlar vardır. benim ilk körlüğüm işte o güne denk geldi. önümdeki kanalizasyon çukuruna düşmedim tabii. benden 1 milyon isteyen çocuğa kağıt banknot verip, bozdurup getirmesini bekledim. yok ama. ne çocuk geri geldi. ne de para. hemen eniştemi arayayım dedim. vazgeçtim. ne yapsam ne etsem diye düşünürken, ta çocukluktan beri tanıdığım, sevdiğim bi dostumun, çocukluk arkadaşlarımdan birisinin bu şehirde olduğunu anımsadım. hemen annemi arayıp, çocuğun ailesinin numarasını almasını rica ettim. annem numarayı verdiğinde çocuğun ailesini arayıp, çocuğun numarasını aldıktan sonra çocuğu aradım. istanbulda olduğumu, bi kaç saate benimle istiklalde buluşmasını rica ettim. sağolsun o da beni kırmadı

bu gavat asker kaçağı, demedi demeyin.

çocuk bi geldi, gözleri içe göçmüş, zayıflamış, güçsüzleşmiş. çocuğa bakan, diyaliz cihazından az önce ayrılmış da buraya gelmiş sanır. ama öyle değil. bu çocuk, babasına-anasına karşı gelip, ta 14 yaşında evi terkedenlerden. bi nevi ruhsal sürgün yiyenlerden.
bi erkeğin hayatında, gibtir yediği anlar vardır. işte karşımdaki çocuk da bu gibtiri yiyenlerden. hem de öz babasından. kepçe kulaklarıyal yanıma gelen eyüp, ilk önce sartılıp, hoş geldin dedikten sonra sordu; hayrola, neden istanbuldasın?

bi erkeğin hayatında, yalan söylediği anlar vardır. ki bazen bu anlar, tüm hayatının hepsinden ibaret olabilir.
bilmiyorum dedim eyüpe. inanmadı tabii. nasıl inansın ki? sen üniversite okumak için başka bi şehire gidiyorsun. orada yıllarca kalıp, bu insanı aramayıp, sonra bi gün ansızın, emreder gibi ayağına çağırıyorsun.
bilmiyorum dedim tekrar. rüzgar savurdu. aslında son cümlem doğruydu. hayat bi rüzgardı. ben de savruluyordum