askerlik anılarım öyle böyle değil capsliiiii

haydi lan devam et

herkese iyi bayramlar. ve 2 gecedir anasını gibtimin sözlüğüne giremediğimden yazamıyorum. kusura bakmayın lütfen. kaldığımız yerden devam;

• **

dakikalarca öğürüyom içeride. bizim hırto geliyo iki de bir yanıma. bi şey yok diyom. o da gidiyo. ellerim ve dizlerim tutmuyo. hemen arka tarafa geçip uzanıyom yatağa. bi sigara yakıp içmeye başlarken kendi kendime soruyom. ulan diyom, nerede hata yapıyorum ben. dürüstlük mü, benim tek hatam. hayır, dürüstlük bi hata olamaz. iki yüzlülük yapmamak, riyakarlık etmemek, parasızlıktan öldüğün an bile olsa bi lira için kişiliğinden taviz vermemek, hakkını yememek kimsenin... tüm bunlar mı benim hatam? yaşadığım ve çektiğim her şeyin tek nedeni bunlar mı?

cevap veren gene yok. yerimde hafifçe doğrulup, kendime bakıyorum boy aynasında. sol elimin altındaki küllüğü alıp, ayndaki görünütümün suratına yerleştiriyom.
artık tahammülüm yok. hiçbir şeye. hiç kimseye. kendime bile!!

n eyapacağımı bilemez halde bekliyom. bi kaç saat sonra usta geliyo. o geliyo, ben gidiyom. nereye demiyo. sadece önüne. gazeteyi koyuyom. o da haberi okuyo. önceden çat-pat bildiği için bi şey demiyo. yorumsuz. sessiz kalanlardan. birisi zor duruma düştüğünde bildiği ve yaşadığı her şeyi karşıdakinin kafasından aşağı kusmayanlardan. ve sanırım az bi şey de olsa kişiliğini kaybetmeyenlerden.
ben bizim hırtoyla vedalaşıp onun da elini öpmek harketlendiğimde montumun yan cebine biraz harçlık, bi de kartvizit bırakıyo.
aslında diyo, daha önceden söleyecektim, curcunadan dolayı fırsat olmadı. belki şimdi böylesi daha iyi oldu. ve daha hayırlı.
evet diyom. böylesi daha iyi oldu. ve daha hayırlı. ne de olsa bu senaryoyu yaratıcı yazdı, ben de oynuyorum. sırada, rolümü en güzelinden oynamak var. hadi hakkını hela et usta. ben kaçar

kendimi hiç bilmediğim bi yolda buluyom. bindiğim taksiciye kartvizitte yazan adresi söylemişim. oraya gidiyoz. o onlarca soru soruyo. hiçbirine cevap dahi vermiyom. o da başka bi şey sormuyo.
bi ara taksicinin vites kolunun dibindeki gazte küpürüne takılıyo gözüm. ve gazetedki günün tarihine.
gaste bugünün mü ustam diyom. evet diyo. neden sordun? yok bi şey diyom. bugün doğum günümmüş. vay, diyo yılışık ve yavşakça bi ifadeyle. demek bugün doğum günün. iyi ki doğmuşun.
saol usta diyom. iyi ki doğmuşum. mutlu yıllar bana. tabi şimdi sende yaş pasta yokturdur. ne yakığp da kutlayacaz bugünü?
cevap vermiyo. hala yüzünde yavşakça bi sırıtış. ben elimi montumun cebine atıp iki sigara çıkarıyom. ve ekliyom. işte bunları yakacaz. ya da kendimizi. ne de olsa bugün benim doğum günüm-müş

birer sigara içene kadar kartvizitte yazan adrese geliyoz. taksici bana dönüp, hayret diyo, yıllardır bu mühitlerde taksicilik yapıyom, ilk defa bi müşterim buraya gelmek istedi. her şeyin bi ilki vardır diyom, az önce onun yüzüne taktığuı yavşaklık maskesinin aynısıyla.
gülmüyo bu kez. bu pis ve adi gülüşü anlıyo. belki de kendi sahte gülüşünün ne kadar samimiyetsiz ve adice olduğunu benim yüzümde görüyo.
kendisine yol ücretini verip karşımdaki ofis tarzı giriyom. selamun aleyküm diyom karşımdaki genç çocuğa. aleykümselam diyo, o da

angutyus reisten sora hikaye okumdaık amnk ama bi ara bakarız belki

ben şu kişiyi arıyom diyom. kartviziti uzatıp veriyom eline. bakıyo kartvizite. şimdi burada değil diyo. birazdan gelir. hayırdır diyo sonra. ne için görüşecektin. bilmiyom diyom. ben şey abi gönderdi. kim diyo. şey abi diyom tekrar. pastanedeki ustanın adını bile bilmediğimi hatırladığımda zihnim diyom. nereden gelmiş. nereye gitmiş.
kim diyo bu sabırsız bi şekilde. yav diyom, bilmezsen ne pastanesinin sahibi abi. adını unuttum şimdi. sırıtıyo eleman. nası unuttun ya diyo. unuttum işte diyom.
biliyon mu diyo. ben hiçbi şeyi unutmam. unutmak da istemem aslında. ben de unutmam diyom. ama bu adamın adını bilmiyom bile. gerçek bu

susuyoz. konuşacak bi şey yok. karşımdaki televizyona bakıyom. ofisin sağ çarprazında tıkıştırılmış, yerden 2 buçuk metre havada duran bi televizyon. 37 ekran belki de. küçük. çocuğa dönüyom. bwelki aynı yaşıtız. ama o bna çocuk gibi geliyo o an. televizyon diyom. ne biçim bi duvardır de mi?
az önce sölemiş olduğu çayından bi yudum çekip karşılık veriyo: efendim.
ben de kendi çayımdan bi yudum çekip tekrarlıyom. televizyon. ne biçim bi duvardır. ölece izliyo insanlar gece gündüz. ne karşı tarafa geçebiliyoz. ne de oradakiler bu tarafa geçiyo. izleyip küfrediyoz, asla elde edemeyeceğimiz< hayatları gördükçe.
ben genelde gülüyom diyo. çok koımik şeyler de çıkıyo. hem bak diyo. bundan bi kaç yıl sonra bunun yerini internet alacak bence. o zaman da ruhumuzu ve suratlarımızı bilgisayar ekranlarına gömüp yok edecez ruhumuzu. sanmam diyom. o kadar salak olmayız. görürsün diyo

askerde kim yalan anısını anlatmışsa onun anısını gibeym

http://www.incicaps.com/images/newsma-1283700536.jpg

görmemek için çabalayabilirim. ama nafile. çaylarımız bitmeye yakın karşıdan bi kadın geliyo. orta yaş üstü. üzerinde dar bi etek. sivri burun topuklu deri ayakkabılar. ve yine siyah bi ceket.
çocuk yerinden kalkıyo. ben istifimi bozmuyom. kadın içeri geldiğinde çocuk hoş geldiniz efendim diyo.ç kadın da hoş bulduk diye karşılık veriyo.
kadın bana baktığında çocuk, bu bey sizinle görüşmek istiyodu efendim diyo.
ayağa kalkıyom patroniçeyi gördüğüm an. ben kendisini erkek beklerken bi kadın çıkıyo karşıma. şaşırıyom bu duruma. neyine şaşırıyosam artık

ayraç kodum

kadın önümden yürüyo, ben peşinden gidiyorum. sol tarafımızda büyük bir yük gemisi. iki de bir ona bakıyorum. hissediyo şaşkınlığımı. bozuntuya vermiyo. arada bir etekten belli olan kalçarına bakıyom. bunu da hissediyodur. ama belli etmiyo.
2-3 dakikalık bi yürüyüşten sonra geminin ön bölümünden içine, oradan da kadının ofisi tarzında bi bölüme geçiyoz.
ilk sorusu, neden böyle bi iş oluyo? cevap veremiyom. bu sorusunu tekrarladığında nasıl bi iş diye karşılık veriyom. ooo diyo. işimiz var senle. sanırım diyom ben de. sonra ekliyom. gerçekten bilmiyom ama. elime bi kartvizit tutuşturuldu. ben de geldim. aslında öğrenciyim ben. fakat okuldan ümidi kestim. okuduğum ve şimdilik yaşadığım şehir dışında her yere gidebilirim. her yere m idiyo* evet diyom. tamam o zaman diyo. az önce arkadaşın yanına gidip, kimliğini ver, fotokopisini çeksin, bi kaç yasal işlem için kimlik bilgilerin gerekli, bi kaç da form doldurulacak. sonra yetkili mercilerden oluru alırsak, dediğin gerçekleşir. sen de bi haftaya kalmaz bizle birlikte demir alırsın bu limandan. teşekkür edip, elini sıkıp, kalkıyorum koltuktan. ve hemen dış taraftaki çocuğa kimliğimi verip, akşam uğrarım diye şehre karışıyom

o akşam üstü ve gece, özgürlüğü keşfediyom kendimce. hiç bilmediğim, en aşağı 10 milyon insanı sırtında taşıyan, içinden deniz geçen şehirde tanıdık ve bildik tek bi insan yok.
işte bu diyom özgürlük. bilinmemezlik. ne geleceğe dair bi plan, ne de geçmişe dair bi hayal kırıklığı. zira ben başlı başına bi hayal kırıklığıyım zaten.
hemen ucuz yollu bi bar bulup içine düşüyom. az bi şey demlenip, bi telefon kartı alıyom. anamın-b abamın sesini duymayalı yıllar olmuş neredeyse.
arıyom. numara ezberimde. telefon çalıyo. açan yok. yoksa öldüler m idiyom. tam kulübede deli gibi paranoyaya bağlayıp kahrolacakken telefonu anam açıyo.
alo diyo. nefessiz kalıyom kulübede. alo diyo tekrar. kimsiniz? yutkunuyom. gıkım çıkmıyo. yüzüm yok. ne ona ben oğlun diyecek kadar. ne de aynalara bakıp tıraş olacak kadar. ahizeyi yerine yerleştirip, kalabalıklara karışıyom. karanlıklara. sol koluma sümüğümü ve gözyaşlarımı sile sile dolanıyom

http://www.actirgulum.com...ef0a5d6412158c58d105afcce

üşüyoruz reyizz

o akşam üstü ve gece, özgürlüğü keşfediyom kendimce. hiç bilmediğim, en aşağı 10 milyon insanı sırtında taşıyan, içinden deniz geçen şehirde tanıdık ve bildik tek bi insan yok.
işte bu diyom özgürlük. bilinmemezlik. ne geleceğe dair bi plan, ne de geçmişe dair bi hayal kırıklığı. zira ben başlı başına bi hayal kırıklığıyım zaten.
hemen ucuz yollu bi bar bulup içine düşüyom. az bi şey demlenip, bi telefon kartı alıyom. anamın-b abamın sesini duymayalı yıllar olmuş neredeyse.
arıyom. numara ezberimde. telefon çalıyo. açan yok. yoksa öldüler m idiyom. tam kulübede deli gibi paranoyaya bağlayıp kahrolacakken telefonu anam açıyo.
alo diyo. nefessiz kalıyom kulübede. alo diyo tekrar. kimsiniz? yutkunuyom. gıkım çıkmıyo. yüzüm yok. ne ona ben oğlun diyecek kadar. ne de aynalara bakıp tıraş olacak kadar. ahizeyi yerine yerleştirip, kalabalıklara karışıyom. karanlıklara. sol koluma sümüğümü ve gözyaşlarımı sile sile dolanıyom

o akşam üstü ve gece, özgürlüğü keşfediyom kendimce. hiç bilmediğim, en aşağı 10 milyon insanı sırtında taşıyan, içinden deniz geçen şehirde tanıdık ve bildik tek bi insan yok.
işte bu diyom özgürlük. bilinmemezlik. ne geleceğe dair bi plan, ne de geçmişe dair bi hayal kırıklığı. zira ben başlı başına bi hayal kırıklığıyım zaten.
hemen ucuz yollu bi bar bulup içine düşüyom. az bi şey demlenip, bi telefon kartı alıyom. anamın-b abamın sesini duymayalı yıllar olmuş neredeyse.
arıyom. numara ezberimde. telefon çalıyo. açan yok. yoksa öldüler m idiyom. tam kulübede deli gibi paranoyaya bağlayıp kahrolacakken telefonu anam açıyo.
alo diyo. nefessiz kalıyom kulübede. alo diyo tekrar. kimsiniz? yutkunuyom. gıkım çıkmıyo. yüzüm yok. ne ona ben oğlun diyecek kadar. ne de aynalara bakıp tıraş olacak kadar. ahizeyi yerine yerleştirip, kalabalıklara karışıyom. karanlıklara. sol koluma sümüğümü ve gözyaşlarımı sile sile dolanıyom

o gece omzundan sarstığım hiçbi beden karşılık vermiyo bana. ben de üstelemeyip yol veriyom hepsine. insan denen canlının kırılma noktasını yaşıyom. işte ben de artık kırılıyom diyom. her adımda. her nefeste. ruhumdaki kemikler kütürdüyo. ben, duyabiliyom.
köşelerde öpüşen bi kaç çift görüyom. sevgislisi ile atışan bi kaç başka çift. yanıma travestiler takılıyo. bi kaç da hayat kadını. ironiye bak kitabını gibim diyorum. hayat ve kadın gibi iki müthiş kelime yanyana geldiğinde hayat kadını oluyo. yani orrrrooooossssspuuuuuu!!!

rezerve