Üniversitenin ikinci senesi tanışmıştık. O zaman bi grup kurmuştum anadolu üniversitesi 2013 girişliler diye. Orda bi konu hakkında yaptığımız tartışma sonucunda kader yollarımızı birleştirmişti. Çok serseri bi hayat yaşıyodum. Kafamı alkolden kaldırmıyordum. Ona bile sarhoşken yazıldım. Çok güzel bi başlangıç yapmıştım. Tüm mutluluğumuzu bin başlık altında toplasam yine yetmez. Çok huzurluydum, ilk defa mutluyum diyordum. 1 sene onun için fazladan eskişehirde kalmıştım. Okulum bitmişti. Askere gelmek istemiyordum. Ama sırf kız, ağzına laf vermesin kimsenin, beklemesin diye gidip tecilimi bozdurdum. Askerliğe başladım. Askerdeyken herşey yine çok güzel gidiyordu. Bekleyecekti, söz vermişti. Ona güvenmiştim. ilk defa bi insana güvenim bu kadar sonsuzdu. Ocak ayı, hatırlamak istemediğim bir günün akşamıydı. Çok soğuktu. Bu zamana kadar olanlardan fazlası vardı üzerinde. Konuşmak istemiyordu, ısrar ettim. Döküldü... Ben çok sinirliymişim, yanıma yaklaşmaya korkuyomuş, ben onu hep kısıtlamış, çok kıskanmışım. Bu zamana kadar arkadaşlarının yaptığı hiç bişeyi yapamamış, onu genç yaşında anne moduna sokmuşum, renkli pantolon giydirmemişim diye hatta bir gün ağlamış. Bunları yaptım mı? Yaptım. Ama hep yaptım. Yani sen bunlara dertlenecek, benim askerliğimi bulduysan sana yazıklar olsun. Yani sonuç olarak sene olmuş 2016, arkanızda kimseyi bırakmayın. Kızlar, bekleyenin zütünü gibiyolarmışcasına kaçıyorlar. Bekler sanmayın yani

Terkedilme var tutar

Panpa boşver bunlar hep amlı yapacak bişey yok ve kendini üzme bir amlı için

bro bizim birlikte sırf bu mevzudan dolayı çocuğun teki az kalsın nöbette kendini vuracaktı...