artık yeter yaşadığım cin hikayesini

koşmaya başlamamla onların kavgası bitti. dikleşmeye başladılar. sonra pis pis gülmeye başladılar. tabi ben hemen durup geriye doğru kaçmaya başladım. ama sanarsın hiç koşmuyorum. onlar bana çok yaklaştıkları vakit biranda hocanın eli geldi. bağırarak elimnden tut dedi.ben başka ihtimal yok diye elinden tuttum.

dostlar, elinden tuttuğum vakit bir sarsıntı ile kasıldım. hareket edemiyorum. arkadan sesler geliyor, artık bittin öleceksin. hahahhaha tarzında sesler. ben iyice korkmaya başladım. kelime-i şehadet getirdim. birisi geldi tam kafamı koparacaktı ki bir anda hepsi dağıldı. kendimi tekrardan evde buldum.

hoca kanter içinde kalmış, bana gitme demedim mi diye soruyordu? eğer yetişmeseydim pgibolojik olarak kendini öldürecektin. yaşadıklarının hepsi halisülasyondu dedi. hoca bu seferki başarısız oldu lakin senin için tehlike çok arttı. artık senin açıklarını daha iyi biliyorlar. bunları kullanıcaklar dedi.

hadi artık dinlenelim yarın başka bir ritüel yapacağız dedi ve ekledi: artık zaaflarını bir kenara bırak. yarınkinden geçtin geçtin geçemessen benim yapabileceğim bişey kalmaz.

ben tamam hocam demekle yetindim. geceleyin yattım. bir ara kalktım. kaltığımda salondan sesler geliyordu. hocadır sandım.bir süre sonra tuvaletten sesler gelmeye başladı. evde 3 kişiydik, biranda 2 yerden ses gelemezdi. ben korkmaya başladım. abimi uyandırmak istemiyordum. duaları okumaya başladım. bu arada bizim kapıyı çizme sesleri gelmeye başladı.bir ara pencereden tak tak tak sesleri gelmeye başlamıştı ki ben bu ara dualarla uçuşa geçmiş bulunmaktaydım.

o esnada bizim kapı açılmaya başladı ve biranda sertçe kapıyı duvara vurdu.o esnada abim uyandı. uyanır uyanmaz bayıldı.ne oluyor demeden bir silület karşıma dikildi ve o eski pis pis gülerek kafasını sağa sola çevirdi. ama çevirişi yavaş falan değil. çok seri bir şekilde yapıyordu. ben duaları üstüne üfledikçe biraz kızıyor ve acı duyuyor gibi oluyordu. lakin ne zaman üflememi bitirsem tekrardan bana gülüyordu. biranda bana doğru ellerini attı.

ellerini atmasıyla refleks olarak ellerim karşılık vermeye başladı.o esnada arkadan annemin bağırma sesini duydum. arkamı bir döndüm dönmemle birlikte beni geriye doğru çektiler. beni dışarıya kadar çıkarttılar. sonra ormanın derinliklerine doğru gitmeye başladık.ben yerde kurtulmaya çalışıyorum ama öyle bir tutmuş ki hiçbir şey yapamıyorum.

bir yere geldik ki, bağırışmalar var.ama bu bağırışmalar kavgadan değil. düğün gibi birşey var. kutlamalar yapılıyor.

ve iki yerde bağlanmış şekilde bana büyü yapan o 2 kadın var.ben oraya gelirken korkuyla birlikte ikisinede lanetler yağdırıp ne oldu şimdi sizde buradasınız diye kızıyordum. bir tanesi delirmiş bir taneside ağlıyordu.

sonra beni bir yere attılar. ben kaçmaya çalışamıyorum sanki heryer dolu. ben oturdum dualar okumaya başladım ki biranda hepsinin suratı değişti, kızgınlıkları başladı. deli bile sakin durmaya başladı. ben de duaları arttırmaya başladım. duaları okudukça etrafımdan uzaklaşıyorlardı.

ayağa kalktım ve dua okuyarak kaçmaya başladım.(dua dediğim ayetel kürsi) hepsi bana kızgındı. biranda bazıları önüme çıkıyordu ama ben birşey yapabilecek olsalar yaparlardı diyip aldırış etmeden kaçıyorum.

epeyi gittikten sonra hiç yönlere aldırış etmediğim için kaybolmuştum. ses çıkaramıyorum, beni bulmasınlar diyorum. duayıda bırakmıyorum tabiide. en az o yolda 15 kere ayetel kürsiyi okumuşumdur.

ben ne yapsam diye düşünürken dümdüz yürümeye başladım. etrafı kolaçanda ediyordum bu esnada. epeyi ilerledikten sonra bizim evi bulmuştum. koşarak oraya gittim. lakin yaklaştığımda bizim ev olmadığını anladım. içerde 5-6 kişi mutlu aile profilinde yemek yiyorlardı.

hemen kapıyı tıklattım. kapıyı küçük bir çocuk açtı. babanı çağırır mısın dedim. babası geldi. beni içeriye buyur etti. bana hikayemi sordu. bende ona ormanda yürürken kaybolduğumu söyledim. korkmama gerek kalmadığını,bu akşam burada kalıp yarın sabah erkeden yola çıkabileceğimizi söyledi. ben ısrarla hemen çıkmak istiyordum ama kendisi bana usulunce orman geceleyin tehlikeli olabilir genç dedi.

bende tamam dedim. sustum.aç olup olmadığımı sorduklarında çok açım dedim. sofra zaten hazırdı. biraz temizlikten sonra sofraya oturdum. yemeğimi yedim. ev evdi ama hiçbir teknolojik alet yoktu. dedim abi siz nasıl yaşıyorsunuz bu şekilde? bilgisayar, telefon,televizyon hiç yok.

bana buralara kafa dinlendirmeye geldiklerini söyledi. ihtiyaç duymuyoruz diyede ekledi. bende zaten muıhabbet olsun diye açtığım için konuyu kapattım. gece olunca, dedim abi yatsı vaktide girmiştir, gelin cemaat ile kılalım.ben böyle deyince suratı değişti. sen kıl biz müslüman değiliz dedi. bende hemen abi yemekte domuz eti falan yoktu dimi dedim. oda yok yok rahat ol buralarda domuz pek olmadığı için bizde koyun eti yiyoruz dedi.

bu içeriye gitti, bende inşAllah hidayet gelir dedim. ibadet için odada beni yalnız bıraktı. yani ben öyle sanmıştım.

neyse, ben yatsıyı kılarken biranda namazda şaşırdım. namazı eda etmek için bozduğumda bir su içeyimde öyle eda edeyim diyerek içeriye gittim. evde hiçkimse yoktu. ne çocuklar vardı ne anne vardı ne baba vardı. ev sepsessizdi. ben suyu içtim. salona geçtim.

hepsi salonda oturmuştu ve normal bir aile gibiydiler. dedim abi neredesiniz ya korktum falan dedim. oda sen namazı bitirince bizde buraya geçtik, yan odadaydık dedi. tabi bende namazımın bitmediğini söyledim. seccadeyi alıp ben içeriye geçtim.

yan odaya girdiğimde içi pisti. bazı yerlerde örümcek ağları falan vardı. dedim burada nasıl oturdular. neyse, serdim bir yere seccadeyi kılmaya başladım. tabi ben bu aralarda besmeleyi çekemediğim için besmelesiz okuyordum herşeyi.

namaz bittikten sonra artık yatma vakti gelmişti. benim için oda hazırlamışlardı. ben tüm bu esnalarda yalnızca çok sessiz olmalarına şaşırmıştım. çocuklar bile mal mal duruyordu bir yerde. yatağa geçtiğimde inşAllah yarın biter herşey dedim. uykuya daldım. saat 3 gibi biranda tekrardan uyandım.

içerde birşeyin kırılma sesi geldi.ben takmadım tekrar uyuyacaktım ki bir daha geldi.bir daha ve bir daha. ddim ne oluyor? niye camlar falan kırılıyor böyle. kapıyı açtım. içeriye doğru yürüyordumki salonda hepsi fısır fısır konuşuyorlardı. ben artık herşeyden şüphelendiğim için hemen elimi muskalara zütürdüm.

ama muskalarım üzerimde değildi.ben de hemen dua okumaya başladım.dua okumaya başlamamla bunlar biranda sustu.

@135 panpa hoca olmasaydı şuan bunu yazamıyor olacaktım. zaten hocayla karşılaştıktan sonra olaylarda değişiklikler oldu. hikayenin bitmesin az kaldı. parça parça gönderiyorum ki oldu-bittiye gelmesin.

hepsinin surat ifadesi değişti, hepsi kafasını kaldırıp benim tarafa yöneldi. bende karşılarına çıkıp duayı okumaya başladım. biranda hepsi şekil değiştirmeye başladı. baba dediğim melun o pis pis gülen mahlukata dönüştü ve tekrardan pis pis güldü. sonra hepsi yokoldu. ev biranda harabeye dönmüştü.

benim aklıma o esnada bir hikaye gelmişti. şeyh-mürit arasında geçen bir hikayeydi. özet olarak mürit takluğu cennet sanıyordu. bende koşarak yattığım odaya döndüm. odamda birtek çuval vardı. çuvalın içini korkudan açamadım dostlar. bende hala merak ederim içinde ne olduğunu.

odamdaki çuvaldan korkarak uzaklaştım. dışarıya çıktım. yine aynı tak. hiçbiryeri bilmiyorum. kaybolmuştum. yine ilerledim. dümdüz ilerledim.bir yerde yine ev vardı. lakin ben gitmeden geçtim orayı. 5-10 dakika sonra tekrar döndüğümdeyse ev ortalıkta yoktu.

ben kafayı yediğimi düşünürken ilerden dumanlar yükseliyordu.iki üç araba vardı. anlaşılan piknik için gelmişlerdi. bende hemen koştum oraya.

koştuğumda gençler vardı. kızlı-erkekli bir ortam. içkiler falan. dans ediyorlar. bazıları lazca konuşuyor ama geneli türkçe konuşuyordu. anlıyordum ne dediklerini. bomboş bir gençlik. bende tamamdır bu bizim gençlik dedim. sevindim biraz.

gittim ileriye dedim dostlar yardım edin. hepsi bir döndü. üstüm başım tak olmuş meğersem. herkes benden uzak duruyor.ben artık daha da sevinmeye başladım. demekki bunlar gerçek insanlardı. dedim kayboldum zor durumdayım ne olur bana yardım edin diyorum ama ağlamaklıyım. duygusal sömürüden sonra 1 kişi gel kardeşim dedi gel. sanırsam onlardan birisinin dayısı falandı.

neyse, arabaya bindik dedi nereye zütüreyim? dedim abi okordulenin ordaki çay alimevine(rizede alım değil alim diyorlar beyler :D ) zütür. tamam kardeşim sıkıntı yapma. epeyi uzaktır orası nasıl geldin buraya kadar dedi.

dedim abi ne kadar uzaktır ki?ben sanıyorum ki okorduleden o eve gidiş 15 dakika, o evden de ormana 5 dakikada gittim. yürüme mesafemde olsa en fazla 1 saat sanıyorum. abi dedi oraya 3 saatlik yol var. ben seni minibüslerin geçtiği yere bırakayım oradan gidersin. dedim abi sen nereden biliyorsun okorduleyi? dedi arkadaşım vardı oralarda. eyvAllah dedim beni bırakta neyin varsa var.

neyse, biz gidiyoruz. ormanlık bir türlü bitmedi. ormanlığın bitmesi için dua ediyorum derken abi arabayı durdurdu. şu ilerideki ne diye işaret etti. ileriye baktığımda 5-10 kişilik bir grup kafalarını sallıyorlardı.(zikir halkaları olur ya aynen öyle)

bilmiyorum ki abi dedim. dedi bunlar yol üstünde durmuş. buradan geçecez. bunları kenara çekmemiz lazım dedi. dedim abi sen git konuşsana. abi bana kardeşim yanlış anlamada devir kötü. arabayı bırakmak istemiyorum sen git konuş dedi.

umurumda mı bana güvenmemesi? hayır. yeterki beni kurtarsın. tamam abi ben konuşacağım dedim. gittim oraya.4-5 metre mesafeden bağırdım."selamünaleyküm". cevap vermediler. yaklaştım. dedim "selamünaleyküm". cevap vermediler. artık birisini çevirdim. çevirmemle birlikte kalbim ağzıma geldi. kalp atışımı ilk defa ayak parmaklarımda hissetmiştim.

burnu yoktu. ağzı yoktu. sonra gülmeye başladı.ben dua okumaya başladım o esnada. biranda bunlar kaçışmaya başladı.o esnada abide gönderdiğimi sanacak ki korna çalıyor hadi gel diye.o esnada bu gülmeye başladı dediğimin güldüğünü anlamam ise derisinin kanlar akarak dağılmasıyla oldu.

bu esnada ilerde abimin bağırışını duydum. dedi wtf beni kurtar.tam o esnada abimi gördüm ki biranda onu sırtından tutup zütürmeye başladılar. ben hocam diye bağırıyorum. arkadan korna sesi bitmiyor.ben abime mi koşayım arabaya binip hocanın yanına mı gideyim karar veremedim. kardeşimdir deyip abime doğru koşmaya başladım.

koştum koştum ve bir süre sonra herşey ortadan kaybolmuştu. ortalıkta kimse yoktu.ben elimden birşey gelmez diye koşarak geri döndüm aynı yoldan. yola geri döndüğümde abi yoktu. orada sadece bir el arabası vardı. el arabasının arkasında da o pis pis gülen silület vardı.ben tekrardan dua okumaya başladım. dua okuyunca tekrardan kaçmaya başladı ama kaçarken surat ifadesinde hala "sen bittin boşa uğraşma" vardı.

ben dua okudum. arkadan hocanın sesi geldi. lan wtf seni arıyoruz ne yapıyorsun öyle oturmuş diye bağırdı. hocaya doğru koştum duayı bırakıp. lakin ben böyle yapınca hocada biranlık böyle anlık bir pis gülüş oldu.o anda durdum. gerilemeye başladım. hoca bana doğru koşmaya başladı. yine dua okudum uzaklaştı. ama artık kafayı yemek üzereyim beyler. hani kolay olmuyor yani öyle dua okuyorum demekle dua okunmuyor. heyecan-korku duayı unutma telaşı falan.

ben artık yeter derken arkadan hocanın sesi: "lan wtf kaç saattir seni arıyoruz. ne mal mal duruyorsun orada?" ben nasıl mutluyum. kanadım olsa uçacağım yani.ben duayı bırakıp hoca tarafına doğru koşmaya başladım. ben duayı bırakıp hoca tarafında koşunca anlık bir gülümseme belirdi hocanın suratında. ben yavaşladım. durdum. duaya tekrar başladım ki hoca kızgın bir şekilde "mahvolacaksın. boş yere uğraşma" dedi.

ben artık takmıyordum böyle antik kuntik tehditleri. duamı okuyunca hepsi puf oluyordu.o esnada yoldan bir araba geçiyordu. koşarak üzerine atladım. çok yavaş bir şekilde çarptı. ben kendimi yere attım. adam durdu, indi.

yanıma geldi. dedim abi bacağım çok kötü. hastaneye zütür beni. aslında kötü falan değil kurtulmak için yapıyorum. dedi tamamdır kardeşim hallederiz. birlikte arabaya geçtik.

arabadayken ne oldu ne bitti dedi? ben öylesine geziyordum abi falan dedim. bana aynen şunları söyledi:

"yerleşim yerlerinden 1 saat uzaklıkta olan yerde çamurlu bir şekilde pijamanla mı geziyordun?"

bende eeeeee evet abi dedim. neyse, güldü geçti. umrumda değil benim. hastaneye gittik. tabi birşey çıkmadı.ama ağrısı var falan dedim. onlarda travma olmuştur geçer dedi.

lakin burayı anlatmamın sebebi dostlar şu:

gittiğimiz hastane rize devlet hastanesi.ben ardeşendeydim. en az 1,5 saatlik yol vardı. bunun üzerine benim mahalleye çıkmamda 30 dakika sürerdi. hocanın evine gitmemiz 30 dakika sürerdi. yani en azından oraya gitmem benim 2,5 saat sürerdi. bunun üstüne birde ben oraya 1 saatlik yol uzaklıktaymışım. yani 3,5 saatlik yol gerideyim.

oysa dostlar; ben evde kalma dışındaki saatleri toplasak, yani beni çekmeleri, zütürmeleri, düğünde bulunmam, oradan kaçmam ,ormanda yürümem hepsini 1 saat gibi hissettim.