0
hala içimde söyleyemediğim kuruntu iki üç söz var nerdeyse 1 aydır seni görmüyorum günde yarım saat konuşup acımı , acını içime atıyorum ne yapıyor şuan diyorum çok merak ediyorum eminim benim kadar üzülmüyorsun , gitmedin yine benimsin ama kısa süreliğine de olsa yokluğun acıtıyor ha var olsan yine mutsuzum senle aramı açan şeylerden nefret ediyorum sensiz geçirmeme neden olan sürelerden nefret ediyorum...
gerçekten konuşcak kimsem kalmadı danışıcak yalnız hissediyorum , sen yokken ben daha mutluydum yalnızdım evet ama yine mutluydum yine yaşıyordum yine tekrar başlıyordum ama şimdi kafamın içindesin içindesin çünkü çıkmıyorsun bu yüzden özlüyorum , yeter diyorum o senin için bu kadar üzülmüyor eğleniyor geziyor zaten günlük hal hatrini soruyorsun diyorum yine üzülüyorum
çünkü o orada mutlu onun mutlu olması beni yine sevindiriyor tabiki ama sen gerçekten benle yada bensiz'de mutlusun bana ihtiyacın yok boş yere üzüldüğüm için kendime kızıyorum ben gereksiz bir rol oynar gibiyim hayatından sanki gelmiş seni güldüren alışmış bir arkadaştan farkı yok gibi olmuşum, sanki yatakta kıçını dönen ahmak bir koca gibi görüşmemiz bu kadar basitleşmiş geliyor ama biz özel olmalıydık verdiğimiz sözleri tutmalıydık hayatını benle hayatımı senle yaşamalıydım
