Geçen akşam başıma geldi. ineceğim durağa geldiğimi kapı açılınca fark ettim, ortalardaydım, kalabalığı “pardon, pardon amkoduklarım” nidaları ile hızlı hızlı yararak kapıya kadar geldim. Kapının ağzındaki çocuk sağolsun bana yer vermek için indi, o indi kapı kapandı. Çocuk dışarıda kaldı ben içeride. Metrobüs hareket edince bana bi bakışı vardı ki yemin ediyorum bir insan gözleriyle ana, avrat, sülale nasıl sövermiş o an anladım.

Şayet olur da o arkadaş bu yazdığımı görüyorsa özür diliyorum. BU akşam metrobüse binicem ama korkudan binmek istemiyorum karşılaşırsak ona ne diyeceğim? Adamı resmen yerinden yurdundan etmiş gibi hissediyorum kendimi. Belki de neyi var neyi yok satıp araba almıştır bugün sinirden.