Bende kendi olumumu cenazemi fln dusunuyorum hastalikmi la bu

üstünde pepe resmi varmış sütün

http://www.youtube.com/watch?v=GRxofEmo3HA
kafa yaptı ciddiyim
karnım acıktı. zorla kakaolu süt içmeye çalışıcam. en son ortaokulda içmiştim çünkü süt.

@32 ahahahah ne var lan lale

Vay amisinakoyayim be

bi de şey var ya hiç empati kurmuyorum ya da dibine vuruyorum
mesela kendimi karşımdakinin yerine koyuyorum. sonra diyorumki oyle olsa kendimi benim yerime koyardım (:
komik ama belki de bu sayededir insanlar konuşmadan da n düşündüklerini anlayabiliyorum
herkesin değil tabii ki

aynen bende

hastalıklı bi yönüm var galiba. uzun zamandır yok ama, yaşarken acı çeksem de mental olarak. sonradan bu yaşadıklarımdan haz duyuyorum
mesela eskiden babamın cenazesini falan hayal ederdim. gerçekleşse üzülürüm tabiiki
ya da annemle babamn boşandğını hayal ederdim
hastalıklı bir yön sayılır mı acaba

yazzzz panpa

zaten ben doğdugumda bile kavga çıkmış evde. kötüydü çocukluğum. farkına varmazdım

ben hep ağlardım geceleri. ilkokuldaydık. neden diye düşünür bulamazdım. sırılsıklam olurdu yastığım. annem üstümü örtmeye geldiğinde uyuyor numarası yapardım. sanki bir şeylerin yanlış ya da ekgib oldugunu biliyordum daha doğarken.

http://www.youtube.com/watch?v=vQVeaIHWWck
aah ulan rıza

aslında bazı insanlar var. çok neşeli davranan. işte onlar gece yastığını ıslatanlar. böyle bastırırlar mutsuzluklarını

çok zevkliymiş lan bi başlıkta kendi kendine takılmak ahahah

ayahuasca çayı olsa da içsek
bide mozart açıyım amk çok iyi şu
http://www.youtube.com/watch?v=k1-TrAvp_xs

aslında evanescence lacrymosa da iyi

ertesi gün bir daha ona cevap vermeme kararı aldım. ayrılalı bir buçuk sene belki daha fazla oluyor ve hala mesaj atıp arıyor. cevap vermiyorum.
babam hakkındaysa çok düşündüm. bana kızdığı zaman " biraz anana çekseydin tak mu vardı" diyor. gülüyorum. onun da babası yani dedem intihar ettiği için, babannem ise anne sayılmayacak bir kadın olduğu için onlardan görmediğini bize yaşatmaya calşıyor. haddinden fazla seviyor bizi. özellikle beni. 2.senemde bile evden gittiğimin 2. günü ağladığını söyledi annem. eve gittiğimde pcde benim fotografım, telefonunda benim fotografım. mükemmel olmamı istiyor belkide. ama beni eksilerimle kabul etmesi gerek. bunu hiç bir zaman başaramayacak. hiç bir zaman onun sandığı mükemmel ailede olmadık biz. oyle sanıyor yaşlandıkça. oysa içimde hapsolan onca şey var. konuşmadığım. canı yeterince yanmış diye sustum hep. hem sevip hem öfke dolu olduğum bir insan babam. eskisi gibi değil artık. ama eskiler silinmiyor

memleketime geri döndüm. çalıışıyorum bahanesiyle buluşmadım hiç ve yeni dönem için yurduma geri döndüm. bir şekilde babamla tanışmıştı. babamın haberi yoktu ve babama x baba diye hitap ettiğini öğrendim babamdan. yuh dedim. basit ama kendinden iyice soğutan yalanlarını yakaladım. onun sorunlarından yılmıştım artık ve ailemi bu işe karıştıramazdı. tekrar hafızasını kaybetti ve bu sefer onunla ilişkimi kesmiştim. beni arayıp onun yanında olmam gerektğini söylüyordu tanımadığım adamlar. ne kadar da iyiler ! bunca şey yaşarken ben hep tek başımaydım. geri vites yoktu. derken hatırlamış herşeyi. bu seferde şuuru gitti. beni arayıp tıpkı bir deli gibi konuşuyordu. o haline üzülsem de artık taviz verirsem bir daha bu noktaya gelemeyeceğimi anladığım için gaz kesmedim. şuursuz hali belki bir ay belki daha fazla sürdü. içim parçalanıyordu. ama yapabileceğim bir şşey yoktu. zamanında bakırköy ruh ve sinir hastalıklarına yatırıldığında. telefonda konuşarak onu sakinleştiren ve çıkmasında az da olsa payım bulunan ben, hastaneye yatırsalar diye bakıyordum. sonra tekrar bir telefon. yine inthar etmeye çalışmıştı. bu sefer ilaçların hepsini içerek.

hiç bir şey yiyemiyordum, her sabah kusuyordum. kilo vermeye başlamıştım. neyseki pgibologa gittiğim zamanlardan ilaçlarımı zulalamıştım. kafama göre yutuyordum. bu ruh halinden kurtulmak için uyuşturucuyu bile düşündüm. o ise bana ne kadar zarar verdiğinin farkında değildi. gözü sadece kendi hastalığını görüyodu, kendi sorunlarını. fenalaştım, bayılacakken toparladım kendimi, kusarak. bunu daha önce tecrübe etmiştim. bayılacak gibi olduğumda kusarsam, kendime gelebiliyordum. o kafayla barıştık.

ilk pakedimi aldım. bunaldıkça bir sigara yakıyordum. lisede bir kaç kere denemiştim kızgın olduğumda. keşke canlanıp bana sarılabilseydi, beraber küfür edebilseydik, çünkü sadece sigara içerken rahatlıyordum az da olsa. ve her gün inancımı sorgulamaktan kendimi alamıyordum. bu kadarı fazlaydı. önümdeki 2 sene bir daha hiç dua etmeyecektim. müslüman da değildim artık

anlat anlat rahatlarsın

saat gece iki buçuktu ve babası aradı. köprüden düştüğünü, hastaneye gittiklerini, iyi olduğunu soyledi. ama ben tükenmiştim artık. öldüğü ve benim engellemediğim düşüncesi, bütün zihnimi ele geçirmişti.ya yaşıyor olmasaydı. bütün bir ömür vicdan azabı cekecektim. peki buna yıldır iyi olmak için ettiğim dualar, neden ben mutlu olamıyordum. neden hayatı eğlence olarak gören insanlar kahkaha atarken, ben tebessüm edemiyordum. hem allah kuluna kaldıramayacagı yükü vermezdi. öyleyse ben neden dayanamadıgımı, tükendiğimi hissediyordum. ben allaha yaklaştıkça, çalıştıkça, batıyordum. çok kızgındım