O kadar zor ki babasızlık. Çok küçük yaşta kaybettim babamı. Seni seviyorum diyemeden, sarılamadan, babamın kokusunu hissedemeden.
Hiçbir zaman gelmedi veli toplantılarıma, hiçbir zaman baba oğul oturup sohbet edemedik, gezemedik.
Her zaman arkadaşlarım babalarıyla gezer, eğlenir ve sarılırdı. Bi bakardım ben yalnızım. Ne annem var yanımda ne babam. Herkesin velisi gelirken ben her veli toplantısında bi bahane bulurdum.
Ve sonra babamı kaybettim işte. Keşke yaşasaydı ama hiç gelmeseydi veli toplantılarıma. Sadece başımızda dursaydı görebilseydim.
En kötüsüde alışıyorum artık. Babamın ne bi fotoğrafı kaldı elimde, ne de bir mezarı var.
Ve unutmaya başlıyorum sanırım zamanla. Yüzünü, gülüşünü, bizim için çabalayışını, ağlayışını.
Hepsi birer birer siliniyor hafızamdan zamanla.
Ve babamdan bana kalan tek şey antidepresan kutuları ve birkaç sigara.